10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Man, man, man, heb voor de verandering weer slecht geslapen, de verschrikkelijke pijn dommineerde weer.
Ik bolde er weer zo’n beetje als een zombie bij. Gelukkig kreeg ik veel bezoek dat voor afleiding zorgde. Toen iedereen weg was rolden de tranen weer over mijn wangen. Ik hoop dat de operatie morgen goed verloopt en dat er geen blijvende letsels achteraf zijn.
Vannacht heb ik toch iets beter geslapen maar de verschrikkelijke pijn verdween echter niet.
Terwijl ik in de NMR lag voor onderzoek kwamen alle herinneringen weer naar boven en rolden de tranen over mijn wangen.
Als bijkomend onderzoek werd er ook nog een echo genomen.
Toen prof Nijs bij me op de kamer kwam en op een stoel ging zitten wist ik al hoe laat het was. Een dokter die gaat zitten bij zijn patient brengt meestal slecht nieuws en zo was het ook.
2 Belangrijke pezen volledig afgescheurd, een andere spier half gescheurd, het Labrum was geraakt en het kraakbeen dat de schouder in de kom houdt is deels afgebroken vertelde hij. Operatie en 9 tot 12 maanden revalidatie ……. Met de kans dat het nooit meer hersteld.
Mijn wereld stortte volledig in. Ik was boos en bang, geen woorden om me te troosten.
Maandag zou ik geopereerd worden. De lieve verpleging besloot me een grotere kamer te geven en kreeg omdat het zo warm was een airco en frigootje op de kamer. Geweldig!
Vannacht sliep ik hoop en al een uur. Verschrikkelijke pijnen hielden me ondanks de zware medicatie wakker. Gelukkig kon ik op de steun van Jo rekenen die de hele nacht aan mijn zijde stond!
Ondanks ik me zo slecht voelde bleef ik mijn humor behouden.
Plots moest ik overgeven door de medicatie, een hoge beker was het kortst bijliggende ding dat bruikbaar was. Tussen de grootste ellende door zei ik voor de lol tegen Jo, “mmmm lekkere dagsoep” Hij wilde het wegkiepen in het toilet. Die wilde toch wel niet meer doorspoelen zeker! Ze grappig Jo te zien doorspoelen met de doucheknop!
Omdat we in de late namiddag met het vliegtuig overgebracht werden naar België pakten we alvast onze spullen in. Jo vroeg om zijn toiletzak bij mij in te steken wat geen probleem was. Het koffertje zat zo vol dathij er op moest gaan zitten om het dicht te krijgen.
Op dat moment hoorden we een tril geluid. Het kwam vanuit mijn toiletzak. Mijn elektrische tandenborstel was in gang geschoten. Het had even goed een vibrator kunnen zijn 😉
Ik had heel veel pijn maar wilde kost wat kost alle helpende handen gaan bedanken aan het stadion. We gingen net zoals alle atleten eten in de grote tent. De mensen vonden het geweldig om me terug te zien.
In het hotel kreeg ik bloemen van het personeel en was het tijd om afscheid te nemen. Het was zeer emotioneel, iedereen huilde.
We werden naar de luchthaven gevoerd, ik hoopte dat ze nu een beetje meer respect zouden tonen dan mijn vorige vliegreis naar Frankrijk.
Ja watte, ik moest mijn schoenen uitdoen voor controle, wat een ellende! Bovendien wezen ze ons haast de foute gate aan!
Ik mocht vooraan in het vliegtuig plaatsnemen. Bij de voorschriften voor het opstijgen was en maar één heel goed aan het opletten en dat was ons Zenn! Elke beweging had ze goed in het oog! We werden goed verzord door het cabinepersoneel. Ik had enorm veel pijn.
In Zaventem werden we opgepikt door ziekenvervoer. Een man met 2 tanden had mijn naamplaatje vast en gingen met hem mee. “Ik zen de Noel” zei hij.
De Noël had haast geen tanden meer en had een grappig accent.
Hij hielp ons in de ambulance, zette zijn blauwe zwaailichten op en reed met ons richting Gasthuisberg. Hij bracht meteen de sfeer erin door rock & roll muziek op te zetten. Jo vroeg of hij graag danste waarop hij antwoordde hij: “Ja, maar eten doe k nog veel liever! Ballekes in tomatensaus met selder!” Ik moest meteen aan de mop denken die k enkele dagen nog vertelde met het konijn en zei luidop “worteltaart!” Dat lustte hij ook, maar niet zo geerne. Jo en ik lagen haast dubbel van het lachen. Toen hij tot slot nog eens aan het gesprek aanknoopte dat hij geopereerd was aan zijn sluitspier en dat de dokter te ver gesneden had, was toch wel iets te veel informatie 😉
Op spoed werden er foto’s genomen van mijn schouder en kreeg ik een bed op de afdeling traumatologie in een lekker hete kamer.
Mijn ouders en zus brachten me nog een bezoekje.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes! Ben ondertussen weer in het hotel. Nu ben ik pas echt “gehandicapt” bedankt Kine Rudi Vervloet om mijn ontwrichte schouder weer op zijn plaats te zetten, merci coach Jo Cooman voor alle zorgen. Bedankt mama en papa bedankt BPC en Parantee om alles vanuit België zo goed te regelen! Man, man zelfs met morfine doet het verschrikkelijk pijn!
Marieke Vervoort valt in de finale van de 800m op het WK
Marieke Vervoort, die in 2012 op de Paralympische Spelen in Londen nog goud pakte, is op het WK atletiek voor mindervaliden ten val gekomen in de finale van de 800 meter. Haar val was veroorzaakt door een botsing met de Canadese Michelle Stilwell.
Ik was al vroeg wakker op deze heerlijke maandag morgen.
Voormiddag gingen we naar het stadion om naar de 800m T53 te kijken hoe zij te werk gingen. We supporterden ook voor onze Kevin die zijn nieuwe pr mocht vieren! Dikke proficiat!
Voor het middagmaal gingen we naar de tent waar we aan het buffet weer streng gecontroleerd werden dat we slechts 1 voorgerecht, 1 hoofdschotel en 1 dessert namen!
Ik had ondertussen al de truc om een voorgerechtje extra tussen mijn benen onde de plateau te zetten.
Namiddag besloot ik in te gaan rijden voor de 800m. Het gaf een super goed gevoel! Zonder me echt in te spannen haalde ik een snelheid van 20 a 21km/u, de sprintjes tegen 24km/u wat een super goed gevoel gaf!
Het was snik heet! De plageMie kwam in me naar boven en kiepte water op coach Jo en kiné Rudi 😉
We keerden terug naar het hotel. Ik was zo moe dat ik na een deugddoende douche op bed in slaap viel.
Ik genoot van de kiné die Rudi toepaste en van de rust! Na het avondmaal waagden Jo en ik me op een eerste Japanse les op de pc. Man, man, je moest ons bezig zien. Zoooo grappig!
We gingen naar het stadion en pompten mijn banden op maar om één of andere reden kreeg ik deze niet opgepompt. Aangezien ik hier geen nieuw stel wielen had monteerde ik een paar oude wielen op mijn wheeler. Man, man zo irritant! Op deze wielen zat nog harslijm op tegen het schuiven bij regen weer. Ze waren een stuk zwaarder dan mijn nieuwe wielen. Net een bulldozer nu.
Het bolde niet goed, ik reed amper 17 a 18km/u en de harslijm ging af op mijn handschoenen wat ik echt niet leuk vond!
Jo keerde onmiddellijk terug naar het hotel om andere wielen te gaan halen. Op dat moment kwam e rook iemand van het Nederlandse team met de tip de lijm met wasbenzine era f te halen. Rudi ging meteen aan het werk. Wat een schatjes allemaal!
Ik kroop terug in mijn wheeler en had beter grip, maar het slechte gevoel bleef hangen. Ondertussen was Jo gearriveerd en monteerde meteen de andere wielen op mij stoel en ging het heel wat beter!
Ik was kleddernat van het zweet, we keerden weer terug naar het hotel waar ik genoot van een deugddoende douche en ging vroeg mijn bed in.