Auteur: Wielemie

Vanmorgen toen verpleging binnen kwam leek het alsof ik helemaal van de wereld was. Ik heb er zelfs niet veel van gemerkt dat ze me helemaal gewassen en verzorgd had. Tegen de middag bracht Eddy me nog steeds slaap dronken naar de bureau van het Wit/Geel kruis waar ik weer plaats mocht nemen voor mijn wekelijks infuus. Ook hier kon ik mijn ogen niet open houden en voelde zelfs haast de prik voor het infuus haast niet en had ook geluk ditmaal zat het infuus bij de eerste prik al ok! Terwijl de baxter 4 uur liep was ik heel ver weg in dromenland.

Ik heb gelukkig geslapen als een roosje!
Nadat de verpleging geweest was soesde ik nog lekker wat na. Na het ontbijt plofte ik mezelf op de zitzak maar een beetje te hevig en lag er half langs. Zenn vond dit wel leuk en dacht ‘yes! Knuffel time!’ En sprong op me maar bonk met haar poot op mijn alarmsysteem kwam eigenlijk nog goed uit want zelf geraakte ik toch niet meer in mijn rolstoel! Ik maakte alles klaar om naar de wedstrijd in Kortrijk te vertrekken.

Buiten enkele opstootjes heb ik super geslapen maar voelde me nog steeds niet op en top maar puur op karakter ben ik toch gaan los rijden op de piste van Nike.
Alles deed pijn en riskeerde sportmasseur Bart Lemmens op te bellen om mijn pijnlijke spieren los te maken en meteen was het ok voor hem en vanavond kreeg ik nog mijn massage die pijn/deugd deed! Thanks Bart nu hopen dat we morgen kunnen vlammen.

Ik voelde me nog steeds ellendig, rot en zo slap als een vod, maar toch wilde en zou ik het kuuurkamp van de brandwondenkids van Pinnochio bezoeken. Al vroeg in de morgen pikte Patricia me op om richting Spa te rijden waar we gelijk met meter Lieve Bullens en Walter Callebout en Anita arriveerden. We werden meteen fijn onthaald. We konden kennis maken met  kuren dat ze met de kinderen deden. Het was soms wel confronterend en vele herinneringen kwamen naar boven. Er waren vele verschillende soorten van therapiebaden waar vrijwilligers zich volledig gaven voor de kinderen. Het was heel interessant en een dikke chapeau dat men deze kinderen niet aan hun lot over laten.
S middags hadden we gezamenlijk een middagmaal. Na etenstijd was het sky high tijd! Het schijnt zelfs dat de kinderen met dit lied elke ochtend ontwaken! Lieve en Walter leerden de kinderen eerst aan hoe de kinderen ritme moesten klappen en daarna werd samen het lied gezongen leuk om te zien hoe een plezier ze erin hadden! Normaal zouden we nog even mee gaan naar het spel moment maar voelde me echt te slecht om nog langer te blijven en reden terug huiswaarts.
Sophie zou vannacht bij me komen slapen omdat ik me zo slecht voelde. Ik had al zoveel pijnmedicatie ingenomen dat ik me zelfs niet herinnerde dat ze me in bed gelegd hadden en dat verpleging me was komen verzorgen zo ver weg was ik man!

Man, man wat voelde ik me vanmorgen slecht toen de verpleging arriveerde! Met heel veel moeite geraakte ik na de verzorging uit bed en puur op karakter koppelde ik het motortje aan mijn rolstoel om naar het Wit/Geel kruis te bollen. Alle hobbeltjes en bobbeltjes in de weg deden verschrikkelijk pijn. Vandaag was het blijkbaar zeer moeilijk geprikt te worden! Door 4 verschillende verpleegsters zat het infuus na de 8ste prik eindelijk juist. Ik voelde me verschrikkelijk slecht en kon niets binnen houden. Sophie zou deze namiddag bij me langs komen om leuke dingen samen te doen maar omdat met al dat gedoe met de Baxter alles was uitgelopen hing ik bij haar aankomst nog wel een tijdje vast aan dat ding. Sophie had er niet beter op gevonden om dan bij mij thuis alles eens als een goede fee te gaan poetsen! Zalig he! Nadat ik verlost werd van de Baxter hebben We gewoon lekker liggen luieren.

Vanmorgen was ik verre van uitgeslapen toen Kristel van het Wit/Geel kruis me kwam verzorgen. Echt veel zin om op te staan had ik niet maar maakte van mijn hart een steen, ik had immers nog veel voor te bereiden voor de wedstrijd vanavond in Oordegem!
Winkelen op een zaterdag ochtend in de colruyt of om om in het eender welke winkel is als roller niet echt een plezier. Wat een drukte. Overal staan karren in de weg, je kan haast nergens aan en rijden met zulke winkel karren is ook al een hele uitdaging! Zodra ik mijn spulletjes had schoof ik aan aan de kassa en werd vriendelijk geholpen met de inkopen in mijn wagen te zetten!
Samen met de Ado assistente laadde ik mijn wagen weer uit en bereidde ik me samen met haar voor op de aankomende wedstrijd. We pompten mijn banden kei hard op, ze hielp me mijn sportoutfit aantrekken en en bereidde mijn Herbalife sportdrank en shakes voor. Voor de wedstrijd ben ik ben dol van de cookies en cream shake en de maaltijd repen die niet op mijn maag blijven liggen tijdens het wheelen, voor tussen de wedstrijden in liet ik de recuperatie shakes voorbereiden.
We zetten alvast mijn wheeler, reserve wielen en kledij in de wagen zodat ik start klaar was om richting Oordegem thé place to be te vertrekken was!
Stipt op afgesproken uur arriveerden Linda en haar man bij me thuis om samen naar Oordegem te rijden. Ze hadden super lekkere rijsttaartjes en rozijnen koeken van bakker Mariën die me ook sponsort meegebracht. Ik installeerde me in de wagen met een groot kussen zodat ik onderweg nog wat kon rusten.
In Oordegem werden we weer super onthaald in het Putbos stadion en mochten zo kort mogelijk bij de piste parkeren. De max gewoon!
De inschrijving verliep vlot, mijn nr plakte al op mijn wheeler, alles was al reeds in orde en kon ik meteen in mijn wheeler wringen voor de opwarming. Maar eerst en vooral knuffel time met de supporters die speciaal voor mij naar Oordegem afgezakt waren om me aan te komen moedigen, zalig gewoon!
Eddy die geen enkele wedstrijd mist en altijd in de aanslag is met zijn fototoestel hielp me in mijn wheeler en snoerde me in. Het was een beetje fris maar mooi droog weer, mij hoorde je zeker niet klagen! Ik stelde mijn wheeler in op de piste en de opwarming voelde super goed aan! Ik voelde van in het begin aan dat ik er hier een serieuze lap op kon geven.
Mijn eerste wedstrijd mocht ik plaats nemen in baan 4 moederziel als enige wheeler. De andere wheelers zijn momenteel in Zwitserland en ben stiekem stik jaloers op hen want dat was toch wel één van mijn lievelingswedstrijden!
Het bekende zinnetje “Op uw plaatsen” klonk waarbij ik naar de startlijn bolde. “Klaar….” en KNAL daar spurtte ik mijn eerste 100m na het zware revalidatie seizoen. De race waarbij ik goud behaalde op de paralympische spelen in Londen. Ik klopte tegen de hoepels van mijn wheeler alsof mijn leven er van af hing en was eerlijk gezegd toch wel vrij emotioneel! De aanmoedigingen van supporteres langs de kant gaven me extra kracht en energie gaf om alles op alles te zetten tot aan de finish lijn. Met eentijd van 19.48 mag ik echt wel tevreden zijn het ligt erg kort tegen mijn Europees record tijd.
Even kroop ik uit mijn wheeler om te bekomen en een babbeltje te slaan met mijn trouwe supporters achterban. Zo stilzittend werd het wel koud en kroop ik zo snel het weer mogelijk was terug in mijn wheeler om op te warmen. Tijdens de valide dames en herenwedstrijden 800m profiteerde ik mee om telkens vlak achter hen te gaan staan en zo mee te profiteren om mijn startjes te oefenen en reden dan telkens een ronde verder los en af en toe een 100 tal metertjes goed door trekken voor het goede gevoel op te wekken. Ons Mie was volledig klaar voor de start en mocht plaats nemen in baan 2. De Startprocedure kende ik ondertussen al uit het hoofd. Bij het horen van de luide knal van het pistool maakte ik een goede start en reed aan de vlaggetjes van de 200m met een perfecte swing naar baan 1. Ik kon mijn ogen haast niet geloven toen ik bij mijn eerste ronde op 400m op het scorebord 1.02 zag staan! Goe bezig dacht ik bij mezelf en moest ik deze snelheid kunnen aanhouden en dat lukte dankzij de prachtige aanmoedigingen van het publiek! Ik wis niet wat ik zag toen ik op het scorebord 2.06.76 zag staan waarmee ik mijn eigen wereldrecord op de 800m vorig jaar in Lier maar liefst met een dikke 7 seconden verbeter! Wie had dat nog durven dromen of denken na alles wat ik de laatste tijd meemaak! Ik krijste het uit van geluk en tranen rolden over mijn wangen van geluk!
Mensen van de dopingcontrole stonden al klaar om met me mee te gaan en had geluk een dame te hebben die het gewoon is om met mensen met een beperking te werken en wist me perfect te kunnen helpen met sonderen in het weglekkende potje. Kwam ik toch wel geen kleine 10ml tekort zeker! Ik dronk tegen de sterren op en wachtte nog even af. Bij de volgende sondage kwam er net nipt 10ml af, dus gelukkig net nipt genoeg! En konden we met mijn staal tot bij de dokter bollen. Alles werd volgens de regeltjes gedaan. Ik mocht mijn doos uitkiezen en de nrs werden gecontroleerd of ze wel overeen kwamen. Mijn enige vrees was een beetje de morfine die ik af en toe toegediend krijg als de pijn ondraaglijk is dat dit me ten boze zou komen maar door het TUE bewijs dat goedgekeurd is was er geen enkel probleem