Auteur: Wielemie

Vandaag was het wedstrijd in Ninove en had afgesproken met Patricia die mijn chauffeur van de dag was. Ze zag al meteen aan mijn gezicht dat ik me niet al te best voelde. Onderweg naar Ninove kon ik me niet wakker houden. Bij aankomst in Ninove zag coach Mieke ook al onmiddellijk aan mijn gezicht dat ik me niet al te best voelde en was blijkbaar niet de enige. Peter had ook forfait gegeven omwille van een blaasontsteking. Toch warmde ik mezelf op en stond ik aan de start van de 100m. Ook al hadden we teveel wind mee, het leek net alsof elke slag tegen mijn hoepels een marteling was. Het was nog een hele tijd wachten voor de tweede wedstrijd en nam ik de wijze beslissing terug naar huis te keren, en iedereen vond dit de juiste beslissing al had ik een beetje spijt want als de wind ietsie pietsie minder was voor de 200m was dit een perfect moment geweest om een Europees of Wereldrecord te rijden.
Toen we de afrit in Halen naderden kregen we een heuse wolkbreuk over ons. In Webbekom was meteen de schade al te zien, aan de overkant van de straat was een diepe modderstroom en een kettingbotsing tot gevolg. Thuis was er gelukkig geen waterschade maar Halen was serieus getroffen.
Ik kroop meteen in de zetel en viel in een diepe slaap.

Man, man de nacht was weer mega slecht! Niet fijn zoveel pijn lijden en niet kunnen slapen. Ik heb de rust nu immers meer nodig dan anders tussen de zware trainingen door!

Ik heb vannacht weer super geslapen wat een goed gevoel geeft voor de wedstrijd. Een stralende zon, lekker warm echt Wielemie weer dus en goed geslapen, wat wil je nog meer!
Vanmorgen installeerde ik me even in de zon maar voelde snel dat het toch wat te warm was, en zon neemt energie weg dus ging ik 100m plat liggen in de zetel en viel in een diepe slaap. Alles was toch al klaar. De wheeler en de pomp stonden al in de wagen, mijn drinkbus was al gemaakt, ik had mijn race tenu al aan en reserve kledij was al ingepakt. Omstreeks 15u arriveerde mijn chauffeur van de dag Patricia en reden we samen naar Gent Brugge the place to be! Peter en Joyce waren er al, en wat later arriveerde coach Mieke ook. Een dikke 20 minuten voor de start hielp trouwe supporter en rechter hand Eddy me in mijn wheeler die op de rollen stond. Terwijl ik me aan het opwarmen was zei Liliane, “kijk eens wie hier is?” Ik keek op en zag dat het Hanne was het meisje in de rolstoel die je wel kent van in het programma “De wensboom” ze was er met de hele familie om me aan te moedigen, wat een super aangename verassing! Het speciale en leuke aan deze piste is dat er 2 finish lijnen zijn en dat men de start altijd kan plaatsen zodat de atleten altijd wind in de rug hebben. Maaaaaaar!!!! Deze voormiddag was er geen wind en had de organisatie alles al geïnstalleerd, maar namiddag kwam helaas de wind opzetten en stond de finish zo dat we wind op kop hadden en het zou te veel tijd in beslag nemen om alles te verzetten. Met als gevolg dat we de 100m en 200m met volle wind op kop moesten rijden. We waren slechts met 3 deelnemende wheelers. Peter, Joyce en ik. Op beide afstanden finishte ik als eerste van de dames.
Na de wedstrijden en het officiële  podium bedankte ik de organisatie en nam afscheid van al die lieve supporters die speciaal voor mij afgezakt waren naar deze meeting om me aan te moedigen. Patricia bracht me veilig weer thuis.

Wat is het toch een zalig gevoel als je een goede nacht achter de rug hebt! Je voelt je direct een heel ander persoon, fris en monter uit bed komen, echt zalig!  Ik moet echt dubbel en dik genieten van deze momenten want de slechte nachten nemen vaak de bovenhand! Na een klein ontbijt trok ik naar de piste van Diest om los te rijden. Het was nog vroeg en perfect van warmte. Zalig zo in de zon kunnen trainen. Ik voelde me klaar voor de race van morgen!
Thuis nam ik mijn spullen om me te amuseren bij het Wit/Geel kruis waar ik weer 4u aan de baxter hing.

1717Vannacht had ik gelukkig een betere nacht alhoewel ik een crisis moment van ongeveer 45 minuten had. Bij mij voelde het vanmorgen aan alsof ik weer maar een uur geslapen had maar dat was niet het geval. Mijn lichaam is gewoon over vermoeid van al dat afzien. Het put je toch uit. Ik liet de verpleegster vanmorgen me een injectie morfine geven en ging vanmorgen puur op karakter naar de training. Eddy en Liliane brachten me naar de training en was het afzien en aan t verwerken tegelijkertijd. Ik klopte letterlijk al mijn angsten en frustraties van me af. De training was niet rotslecht maar ook niet de beste training ben blij dat ik er was en eruit heb kunnen halen wat ik kon!

Gisteren voormiddag ging ik naar het wit/geel kruis voor mijn wekelijkse baxter. Ik voelde me alles behalve goed en was genoodzaakt mijn training van vandaag af te lassen en mijn rust te nemen.
Vanavond ging ik na lange tijd nog eens naar de bioscoop met vrienden en keken naar de film “me before you” een echte aanrader om een andere goede kijk te krijgen over euthanasie. Een film waar ik me in mijn situatie zeer betrokken voelde.