Annick For Kenia 21/10 – 29/10/2012

Zondag 21 oktober 2012

Mijn koffer is gepakt en ben klaar om een nieuw Keniaans avontuur aan te gaan. Ben super benieuwd om de projecten van “Annick For Kenya” te bezoeken en kennis te maken met de Afrikaanse natuur en cultuur. Hier ben ik nog nooit eerder geweest!

Ik heb wel een grote krop in de keel dat ik mijn allerliefste prutske achter moet laten ook al weet ik dat ze in super goede handen is.

Ons Zenn is voor mij als een kind, beste vriendin, therapeut, verzorgende. Komende acht dagen zal het voor mij soms confronterend zijn ivm mijn handicap vrees ik. De dingen die ik niet meer kan zoals kleine dingen oprapen doet Zenn voor mij, als ik veel pijn heb gaat ze op me liggen en dat doet deugd en als ik het bewustzijn ga verliezen verwittigd ze mij. Oh boy, ik ga ze missen!

Ik genoot zoveel mogelijk nog van het gezelschap van ons Zenn. Tranen rolden soms over mijn wangen, ik kon het niet tegen houden.

Namiddag smulde ik nog een lekkere echte Belgische pannenkoek in het Chocolat Moment en keek mijn bagage nog eens na of ik alles wel bij had en legde mezelf nog wat neer op de sofa enerzijds om wat te rusten, maar vooral voor de knuffelparty met Zenn waar ik toch oooh zo van kan genieten.

Omstreeks 17u kwamen mama en papa me oppikken om me naar de luchthaven van Zaventem te brengen. Daar zag ik mijn 4 reisgenoten. Ik had het moeilijk, met een krop in de keel zat ik te wachten om de bagage in te checken. Ons Zenn voelde het enorm hard aan en was ook niet op haar gemak.

Het moment dat we naar de gate moesten en afscheid namen van de thuisblijvers was deze keer het moeilijkste afscheid ooit. Ik kon mijn tranen niet bedwingen en het werd alleen maar erger bij het horen van het jammerend geluid van Zenn dat ik zonder haar vertrok. Ik kan het je verzekeren, het gaat door merg en been! Het is als een kind, een beste vriend je steun en toeverlaat en voor mij ook nog eens mijn verzorgende dat je moet achterlaten. Normaal nooit langer dan 2 uur gescheiden, nu voor een dikke acht dagen.

Mijn kleine pruts bleef in mijn gedachten maar kon na een tijd beter relativeren. Het is voor haar eigen goed. Wat zou ik het beestje aandoen om 11u te vliegen? Al die ziektes waarvoor wij als mens ons moesten laten inenten, allemaal een extra gevaar voor de hond, zij weten niet dat ze van plassen en zo niet mogen drinken. Zou het mezelf nooit vergeven.

In afwachting tot we op het vliegtuig mochten profiteerde ik er wat van om nog snel mijn mails te bekijken. Zo ging de tijd snel voorbij dat iemand van de assistentie ons kwam roepen om me als eerste op het vliegtuig te helpen.

Het was een gigantisch vliegtuig met drie rijen brede zitplaatsen. Met 8 naast elkaar gescheiden door 2 middengangen. Ik mocht zoals gewoonlijk plaatsnemen aan de vleugel en was al blij dat ik aan het raam zat wat toch een stuk comfortabeler is. Stilletjes hoopte ik dat de zetel naast me vrij zou blijven maar dat was niet het geval.  Een Afrikaanse man kwam naast me zitten. Hij sprak vlot Engels.

Het vliegtuig was niet volzet en had ik het geluk dat deze lieve man na het opstijgen op een andere plaats wilde gaan zitten zodat ik meer ruimte had. Er is eigenlijk toch wel een verschil met een groot of klein vliegtuig reizen. Als ik naar Lanzarote reis maakt het vliegtuig veel meer lawaai dan deze kanjer. Het deed me wel zo de lucht ingaan en de massa lichtjes te zien van de Belgische verlichtte steden.

Ik had me goed geïnstalleerd en kon mijn verslagje schrijven. Een warme maaltijd werd geserveerd.

Eigenlijk zijn vliegtuigen zelf tijdens de vlucht helemaal niet voorzien voor mindervalide personen. Op 11u tijd moet je toch een paar keer naar het toilet om te sonderen. Het toilet was helemaal achteraan in het vliegtuig, geen rolstoel aan boord om je tot het toilet te voeren. Ik heb het geluk een lichtgewichtje te zijn en op iemands rug te zitten, maar hoe zit het met de zwaarder gezettere mensen in de rolstoel? Moeten die mensen dan een luier aandoen? Geen verwijten naar het personeel toe, die waren super vriendelijk en behulpzaam!

Na de warme maaltijd die we geserveerd kregen settelde ik me op mijn zetel en nam een pilletje om in te slapen.

Met rustgevende muziek op de oren en een deken over mijn hoofd dommelde ik in slaap.

Maandag 22 oktober 2012

Omstreeks kwart na vijf deze ochtend werd ik pas wakker in het vliegtuig en was ik zeer blij! Normaal is in een vliegtuig slapen een ramp, ben heel content met mijn uren slaap!

Niet veel later kregen we ons ontbijt. Een lekker fris fruitsapje deed deugd.

In de luchthaven van ZanZibar maakten we een tussenlanding om reizigers af te zetten en nieuwe reizigers die later weer richting België zouden vliegen op het vliegtuig te laten komen.

Het verliep super goed. De bemanning deden hun welgekende veiligheidsvoorschriften procedure en maakte ik me klaar om op te stijgen tot plots de piloot met de melding dat er een technisch defect was.

Na een drie kwartier wachten kregen we dan toch uiteindelijk de toestemming om op te stijgen. Het was nog een half uurtje vliegen tot in Mombasa en kon ik genieten van de prachtige uitzichten!

We maakten een veilige landing en moest ik weer tot laatste van de mensen die niet terug naar België reisde blijven zitten. Net zoals overal kwamen ze me ook hier met zo’n smal stoeltje oppikken dat net tussen de zetels van het vliegtuig kon.

Aan de duane had ik een klein technich probleem aan het toestelletje om vingerafdrukken te nemen, ik kan immers mijn vingers niet meer volledig strekken J.

We stapten met zijn allen op een grote bus die ons naar het hotel zou brengen. Naast ons zag ik hoe de koffers van de reizigers op het dak van de bus bevestigd werden wat een koddig aanzien was.

Op weg naar het hotel kregen mijn ogen de kost. Mensen die dingen meesleuren op hun hoofd. Nieuwe en tot op de draad versleten overladen auto’s en camionetten. Volgestapelde karren duwden ze verder in deze hitte, amai!

Verderop moesten we de overzetboot op waar we in een lange rij aanschoven. Niet te schatten hoeveel voetgangers hier van gebruik maakten! Wij reden er met bus en al op. Foto’s maken was hier niet toegestaan.

Aan de overkant zetten we onze tocht verder. Het viel op hoe vuil het was. Net een plaatselijk stort op sommige plaatsen. Een aap rende nog snel de straat over.

We werden vriendelijk onthaald in ons hotel, ook hier lopen aapjes rond en is het naar het schijnt opletten geblazen voor deze kleine dieven.

Dinsdag 23 oktober 2012

Gisteren avond viel ik als een blok in slaap, deze ochtend schrok ik wakker van geklop op mijn deur. Het was Rudi die me kwam wekken, vandaag was immers nog een super drukke dag! We zouden verschillende projecten gaan bezoeken.

Bonnie nog een weldoener uit België kwam ons oppikken samen met 2 dames en onze chauffeur Abdul.

 

Onze eerste stopplaats was de nieuwe naaischool in opbouw in Ganja La Simba. De werken vorderden goed. Het was mooi om te zien hoe ze cement letterlijk tegen de muur gooiden. Echt wel bewonderbaar hoor om niet alleen in deze hitte te werken maar ook hoe primitief ook ze tot zo’n geweldig resultaat komen!

We zette onze tocht verder in the middle of nowhere! Hobbel de bobbel op zandwegen en af en toe vlogen we wel eens met vier wielen van de grond en dan hoorde je bibi wel eens een angstkreetje uitslaan.

Na een heel eind rijden stapten we uit en moesten we te voet verder om ons doel te bereiken. Het was niet simpel om er met de rolstoel door te rijden! Wat was ik blij met mijn moutainbike wielen en freewheel vooraan, en dan nog soms bijna omkantelen en vast komen te zitten! Na ons hindernissenparcours kwamen we aan onze bestemming. Je houdt het niet voor mogelijk dat hier mensen kunnen wonen. Een piep kleine woning voor een heel gezin zonder water en elektriciteit!

Annick for Kenya schonk aan deze mensen een koe waar ze dan ook dankbaar zijn omwille van de melk. Toen deze mensen de koe slechts een week hadden werd het koeien aantal verdubbeld. Blanche de koe werd trotse moeder. Koeien zien er hier een beetje anders uit. Omwille van de droogte hebben ze een buil in hun nek. Er zaten mensen onder het afdak met een grote kom in het midden. Als je hier een foto maakt moet je steeds hem laten zien achteraf aan de mensen, dat vinden ze super!

Na onze trip terug naar de wagen door de brousse ging onze tocht verder op de hobbelige bobbelige weg naar de school in Ganja La Simba (www.kidsofkenyaproject.be) een project van Bonnie de Belg die hier ook mooie projecten verwezenlijkt en hier voor langere tijd verblijft. Onderweg was het genieten geblazen van de prachtige zichten van de natuur!

Bij het parkeren van de wagen hoorden we gezang van de kinderen. Willem herkende het liedje meteen. Ze zongen het lied: “hoofd en schouders, knie en teen…. In het Engels. Zalig gewoon!

Toen ik uit de wagen stapte werd ik meteen omsingeld door een hele groep kinderen. Ze keken zeer geïnteresseerd naar mijn rolstoel. Zo een rolstoel hadden ze vast nog nooit eerder gezien.

Het volgende project was de eerste naaischool, ik was helemaal in de wolken toen ik het opschrift op de muur zag staan. Eerst dacht ik aan ‘teloor’ (dialect voor bord). Het euforisch gevoel verdween meteen bij het binnen gaan. Naaimachines waren slordig in een hoek gestompt. En waar waren de studenten??

Buiten zaten enkele jongedames, de was hing op de draad, de computerklas was ingepalmd als logement. 14 matrassen opeen gepropt in een zeer kleine ruimte. Waar de kleerkasten niet meer waren als een klein metalen koffertje. Jawadde, wat een teleurstelling. Iedereen was er een beetje van onder de voet. Met gemengde gevoelens reden we op de hobbelige bobbelige weg terug naar het hotel.

In het hotel was een verfrissende duik meer dan welkom. Zààààlig!

Terwijl ik languit op mijn ligbed lag te luieren, werd er mij een kokosnoot vers van de pers aangeboden. Voor mijn neus werd de kokosnoot onthoofd en kon ik genieten van het lekkere sap. Waarna de kokosnoot weer bewerkt werd en ik van de het fruitvlees kon genieten. Deze smaken 10 keer beter als die van thuis.

Woensdag 24 oktober 2012

Na de drukke dag van gisteren genoot ik van een dagje rust. Na een heerlijk ontbijt smeerde ik mij goed in met zonnecrème, wat hier zeker nodig is met de zon en wind. En plofte ik mij neer op een ligbed in de zon. Mannekes das genieten zulle!

24-okt-onderhandelen-shop-strandDaarna kwam Hans op het idee om op het strand te gaan. Ik klikte mijn freewheel op, Hans hielp mij de trapjes af, wat een zalig gevoel om je met een rolstoel vrij te bewegen op het strand. Meteen hadden we al ‘kameraden’, mensen die er alles aandoen om uit hun souvenirshop te kunnen verkopen. Tot vervelens toe… Ik probeerde te genieten van het zicht van de kamelen en de zee en een man die een zandsculptuur had gemaakt van een nijlpaard. Maar die man bleef maar zagen aan mijn oren. Uiteindelijk gingen we uit nieuwsgierigheid toch een kijkje nemen in de winkeltjes op het strand. Hij stopte verschillende dingen in mijn handen en probeerde mij van alles aan te smeren, maar eigenlijk had ik geen zin om iets te kopen. Uiteindelijk toen we wouden verder gaan zonder iets te kopen, vroeg hij of ik een pen of een t-shirt bij had. Voor deze 2 zaken mocht ik iets kiezen uit zijn shop. Totdat ik uiteindelijk, van pure miserie, iets koos, moest hij er toch geld voor hebben. Ik zelf was vertrokken, maar Hans, de goedheid himself, ging onderhandelen. Er werd een stoeltje bij gehaald, pen en papier, en er werd onderhandeld over de prijs. Dat was wel grappig om te zien.

Ik bolde samen met Hans tot aan het water. Het water kwam zo snel op zodat ik met 3 wielen volledig in het water stond. Het zand werd drijfzand zodat ik direct wegzakt. Met moeite kreeg Hans mij er terug uitgetrokken. We bolden terug richting ligzetel en vanuit Luilekkerland, kon ik zien hoe 7 personen met veel duwen en stoepen een katamaran het strand opsleepten.

Ik begin mijn maatjes hier al te hebben. Spontaan legde de boy van het zwembad een kokosnoten onder onze stoelen om later te kunnen verorberen.

Een verfrissende duik, altijd wel zalig.

Plots hoorden we gegil, een dame die wat kokosnoot op haar stoel had liggen werd bestolen door een aap. Gretig ging hij lopen met zijn buit. Ja, hier is het opletten geblazen voor gauwdieven.

In de vroege avond kwamen de mannen terug aan in het hotel, die opzoek waren geweest naar nieuwe kwalitatieve naaimachines in Mombasa. Ze vertokken met 4 en kwamen met 5 terug. Wat was het een blij weerzien met mijn goede vriendin Evelyne. Ze reisde 7 uur vanuit haar woonplaats Nairobi naar hier. Het is super om haar een keertje in Kenia te zien, in plaats van Belgie tezien. Waar ze regelmatig voor To Walk Again. Een super-de-luxe knuffel van blijdschap. We hadden heel wat bij te praten.

Na het avondmaal konden we genieten van een optreden van de Maasai. In hun typische klederdracht, en typische geluidjes, sprongen ze hoog in de lucht alsof ze veertjes onder hun voeten hadden.

Heimelijke steken kwamen op in mijn rug, Godverdomme, dat deed pijn. Evelyne was mijn redder in nood, op de kamer masseerde ze mijn pijnlijke spieren, wat de pijn heel wat verlichte. Ik moet eerlijk bekennen dat ik bang was om met 2 in bed te slapen omwille van de warmte. Evelyne kwam meteen met een Keniaans idee op de proppen, in plaats van zij aan zij te liggen, lagen we voet aan voet. Maar goed dat daarvoor in de douche geweest waren zodat we geen stinkvoeten onder de neus hadden. Het was een super idee, ik viel als een blok in slaap.

donderdag 25 oktober 2012

Terwijl Eddy, Rudi en Hans terug de koe waren geweest met de maasai, om deze een behandeling te geven tegen ongedierte, ging ik met Evelyne en Willem op ons duizendste gemakjes ontbijten en nog wat van de zon genieten, tot we telefoon kregen van Snelle Eddy. We noemen hem zo, omdat hij alles tot in de puntjes voorbereid en super gedreven, de projecten tot een goed einde probeert te brengen.

Hier in Afrika is alles Hakuna Matata, wat wil zeggen: maak je niet druk, alles komt in orde. Op onze pole pole (langzaam) gemakjes gingen we naar de receptie waar we opgepikt werden. Onze rit ging naar het Kwale District Hospital. Alweer was het super genieten van de magnifieke uitzichten onderweg. Tot we een hele steile berg opmoesten en waar halverwege de koppeling begon te sputteren. Een naar geluid, de rook die er uitkwam, en stinken maat. Jawadde da gaf geen goe gevoel. Gelukkige raakte we boven, maar ons Mie was er niet meer gerust in. Dit gebeurde nog op de asfaltweg, maar toen moesten we nog het binnenland in via zandwegen. Telkens we een berg opmoesten, ging mijn hart wat sneller slaan en zat de schrik er goed in dat de wagen het zou begeven. Zonder stukken of brokken kwamen we aan in het Hospital, waar we zeer warm onthaald werden.

Materniteit ziet er hier een beetje anders uit als in Belgie. 6 dames op 1 kamer, op Belgische bedden uit Genk. Fantastisch! Vrouwen die al bevallen waren en trots met hun baby op bed lagen. Maar ook pijnlijdende hoogzwangere dames. Ik had medelijden met hen. Een andere dame die trots haar couveuse kindje toonde.

Buiten de couveuse en bedden uit Belgie, was er ook een Belgische tandartsstoel aanwezig. We hadden geluk dat we kennis konden maken met de plaatselijke tandarts, een heel toffe madam. We hadden heel veel lol met onze fotosessie. Het ziet er ook weer heel anders uit als bij ons. De tandarts toonde ons een rommelige kast, maar was toch blij met hetgene wat er in zat. Deze blijde gezichten zien, gaf ons een fantastisch gevoel.

We namen afscheid van de mensen in het Hospital en reden naar het volgende project, een waterproject in de lagere school van Mteza. Onderweg even halt houdend voor een lunch pauze.

Wanneer de innerlijke mens weer voldaan was, zette we onze rit verder naar Mteza. Vele voetgangers zwaaiden naar ons als we passeerden. Ook hier werd ik meteen omsingeld door de kinderen, die vol verwondering keken naar mijn rolstoel. Telkens ik een foto trok stonden ze te popelen om te kijken naar die foto.

We mochten plaatsnemen achter de schoolbanken en toekijken naar een opvoering van de kinderen. Het eerste spektakel leek meer op een driloefening van het leger. Eigenlijk niet leuk om naar te kijken. De 2de klas daarentegen, was een plezier om naar te kijken. Dansende en zingende kinderen met djembes gemaakt van gerecycleerde waterbidonnenkes.

Wat een sfeer, we werden zelf ook uitgenodigd om te dansen.

Ik kreeg de eer om iets te mogen schrijven in het gastenboek van de school.

Nu konden we aan onze lange trip richting hotel beginnen. Ik moet bekennen dat de schrik er bij mij in zat dat de wagen het ging begeven? Jammer genoeg had ik nog gelijk ook. Van in het begin maakte het busje een naar geluid. De ambriage was naar de …

Geluk bij een ongeluk waren we uit de brousse toen we stil waren gevallen. Maar 1 oplossen restte ons, een taxi bellen. Daar stonden we dan, gelukkig gaf het busje vooraan een beetje schaduw ter bescherming voor de zon. Niet veel later arriveerden 2 taxi’s die ons veilig weer naar het hotel brachten.

Na een verfrissende duik in het zwembad en een lekker avondmaal sloten we onze dag af.

Vrijdag 26 oktober 2012

Vandaag was het voor ons een rustdag. Lekker niets doen is ook eens tof. Zo konden we onze batterijen eens opladen.

Zaterdag 27 oktober 2012

Terwijl de vier mannen een project bezochten besloot ik in het hotel te blijven om goed uitgerust vanavond naar Voi te vertrekken waar we in een motel zullen slapen om morgen op safari te gaan.

Een dagje alleen, het heeft ook wel iets al heb ik me nooit alleen gevoeld. Als je niet in het bijzijn bent van je reiskompanen heb je nog zoveel meer contact met de mensen. Het verschillende babbeltjes gedaan. In het Engels,Frans, Duits, maar het Pools, dat verstond ik niet. Enkel het woord Nasdrovja (schol)

Tijdens lunch time probeerde een man achter het buffet me te versieren. Met een fluisterstem (zodat zijn baas het niet zou horen) begon hij te zeggen: “madame, you are verry boutifull!” Are you allone? Are you married?” En dan wist ik al genoeg. Ik maakte heb duidelijk dat ik geen interesse had, maar toch hield hij vol. Maar 1 oplossing: negeren.

Mensen die van het strand terug gewandeld kwamen showden hun prachtige schelpen die ze op het strand gevonden hadden

Ik keek naar een partijtje beach volleybal en deed een leuke babbel met het animatie team.

De tijd vloog voorbij. Tegen de vroege avond arriveerden de mannen. Zij hadden weer een heel avontuur achter de rug. Ze huldigden in Vanga village en 2 deelgemeenten, watertanks in die Annick For Kenya er gesponsord hebben.

Na het avondmaal stond het busje van Abdul al klaar voor het vertrek naar ons nieuwe avontuur.

Onze Eddy legt me toch nog al in de watten. Hij had enkele kussens meegesjoept uit het hotel zodat ik zo comfortabel mogelijk kon nestelen in het busje. Helemaal achterin lag ik dan als een Queen op de zetel en dommelde ik in slaap.

Middernacht gepasseerd, rond een uur of 1, kwamen we in ons hotel aan. Vlakbij het park Tsavo East. Ik denk dat de bewakers al half sliepen, want het duurde eventjes tot ze kwamen. Jammer dat we hier maar 1 nachtje verbleven, mijn kamer was een echte ballroom. Ik kon niet kiezen, want ik had zelfs 2 dubbele bedden voor mij alleen. Yes, i was the Queen of Voi.

Deze kamer was helemaal aangepast voor rolstoelgebruikers. Half 2 gepasseerd, hoooooog tijd om mijn oogskes dicht te doen. De wekker zou aflopen 6 uur.

Zondag 28 oktober 2012

We hebben kort maar goed geslapen in ons hotel en we konden genieten van een schitterende zonsopgang van op ons terras. Tijdens het ontbijt hadden we een uitzicht op een drinkplaats voor dieren, waar we al snel een eerste olifant zagen. Dat was al direct een goed begin voor de Safari. Dat plaats vind in een gebied dat minstens even groot is als België.

Na het ontbijt begonnen we aan onze tocht. Het dak van de camionette werd omhoog gelicht dat onze uitkijkpost was. Al van het prille begin kwamen rode Afrikaanse olifanten tegen en grijze Indische. In het begin kregen onze ogen flink de kost en verschillende dieren zoals, Timons en pumpas, en nog vele meer.

Aan een waterput stond een buffel pootje te baden, is het bijzijn van zijn kudde. Onderweg hadden ze blijkbaar een maatje verloren, er lag een half verorberde buffel waar een leeuw gisterenavond een flink dineetje van had. Het was te zien want de leeuw lag een heel eind verder op zijn luie pens te slapen onder een boom.  Het viel me wel op dat de wegen hier veel beter zijn als de openbare wegen waar je als een milkshake door elkaar geschud wordt.

Ik moet eerlijk bekennen, na een tijdje waren er weinig of geen dieren meer te zien en vond ik het eerder saai worden. Het was een heel avontuur maar ik had er wel meer van verwacht.

Net voor we het park wouden verlaten moest ons Mie dringend naar het toilet dat tussen de cactussen gelegen was. Het was dus letterlijk kakken tussen de kaktussen.

Onze 2 begeleiders stopten aan een plaatselijk Maasai dorp dat ze wilden tonen aan ons. Deze mensen vroegen meteen 1000 shilling per persoon voor foto’s te mogen maken. Het voelde een beetje als opgedrongen aan, ergens was dat wel te begrijpen als je zag in welke levensomstandigheden zij verkeerden. Het was één grote familie van ongeveer 40-50 personen. De hoofdmaasai had maar liefst 9! vrouwen. We kregen een vertoning van een maasai dans. Veel gespring en grappige geluiden. Maar het meeste plezier had ik nog in de kindjes die mee probeerden te dansen. De kinderen hadden enkel een doek rond hun gedrapeerd als kleding. Ze toonden ons de piepkleine woningen gebouwd met koeienstront. Dit is geen grapje, zo bouwen zij echt hun huizen.

Het zijn piepkleine kamertjes waar je nauwelijks kon bewegen. Een bed met vlak er voor een kookvuurtje.

Ze toonden ook hoe ze heel primitief vuur konden maken met een stokje en een plaatje en zeer droge olifanten mest. Door met het stokje een draaiende beweging te maken tussen de handen, begon er zeer snel rook te komen en had men een vuurtje. We namen afscheid van de familie en zetten onze tocht verder naar de Mwagea primary school.

Waar Annick For Kenya een waterput heeft laten boren. De weg was echter zo barslecht dat het mij een beetje de das heeft om gedaan. Verschrikkelijke pijn schoten door mijn rug en het drukke programma waren iets te veel voor mijn lichaam. Terwijl de rest van de bende een kijkje ging nemen naar de waterput besloot ik in de wagen te blijven in het gezelschap van Willem. Waar het broeiend warm was.

Tijdens het wachten konden we genieten van het gezang dat uit de lokalen kwamen, dat was een kippenvel moment. Zelfs buiten kwamen ze een dansje doen. Wat een leuke sfeer.

Toch was ik blij dat we ons terug naar het hotel konden begeven.

Als laatste tussenstop gingen we in Mombasa de woodcraft ambassade bezoeken. Waar ik mijn cadeautjes voor het thuisfront kon uitkiezen. Toch wel prachtig als je in het achterhoofd houdt dat al deze dingen stuk voor stuk exclusief handwerk is. Deze dingen zijn niet goed voor mijn portefeuille. Kiezen was moeilijk. Met een boordevolle tas keerden we terug naar ons hotel, waar we ons nog enkele malaria killers for women binnen kapte.

Ik voelde me echt niet goed, zo hard over mijn grens gegaan zodat ik ’s avonds nauwelijks mijn eten binnen kreeg, waar ik anders zo van genoten had.

Jongens, ik moet eerlijk toegeven dat ik er eventjes niet gerust in was. Ome Willem zag dat het niet ging en stelde voor om mij een lift te geven naar de kamer. Wat een goed idee was. Hij stelde mij wat op mijn gemak en probeerde mijn rug zelfs een beetje los te krijgen. Waardoor ik mij al vele beter voelde. Nog snel voor het slapen gaan, een telefoontje naar ons Evelyne. Oh boy, ik mis je nu al.

Maandag 29 oktober 2012

De hele nacht heb ik liggen woelen van pijn, het was me heel duidelijk dat ik over mijn grens gegaan was. Vanmorgen stond ik dan ook met  kleine oogjes op.

Aan de receptie werd ons nog een mini ontbijtje aangeboden. Ik kreeg geen hap door mijn keel.

Met een oud bollige bus werden we opgepikt en reden richting luchthaven. Het was erg druk in de straten van Mombasa. Er stond een lange rij wagens hun beurt af te wachten om de overzetboot op te kunnen rijden.

Zonder airco op de boot was het bloedheet! Zweet in overvloed!

In de luchthaven werden we meteen verder geholpen. Een man die er 8 dagen geleden bij onze aankomst ook aan het werk was herkende me meteen en zei: “aaah, champion!” Grappig!

Net zoals bij het binnenkomen van het land hetzelfde probleem bij het toestelletje om

Vingerafdrukken te nemen met mijn verkrampte vingers, maar gelukkig mocht ik toch door.

Als tijd verdrijf alvorens boarding op het vliegtuig gingen we nog even op souvenir jacht.

Ik werd weer als eerste naar het vliegtuig gebracht en kreeg weer een plaatsje aan het raam. Een jongeman kwam wat later naast me zitten. Zijn vriendin loopt stage in een hospitaal in Kenya wat toch niet zo  vanzelfsprekend is. Mensen moeten volgens hij vertelde eerst betalen vooraleer ze iets van behandeling krijgen. Mensen sterven in de wachtzaal. Wat zijn wij Belgen toch gelukzakken! Alleen, wij beseffen het jammer genoeg niet vaak!

Het, duurde en duurde eer we konden opstijgen. Eerst bleek eer een belangrijk document nog niet getekend te zijn maar als puntje bij paaltje kwam bleek dat we nog een passagier miste dat op een verkeerd vliegtuig zat. Eind goed al goed, ik denk dat deze dame erg blij was nog net op tijd in het juiste vliegtuig terecht te komen. Met een flinke vertraging konden we dan eindelijk vertrekken.

Er werd een stof in de cabine gespoten om de eventuele insecten te doden. Het product wat het ook moge zijn, het was een beetje stinky winky.

Nu konden we eindelijk huiswaarts keren voor een vlucht van 9 uren.