Ik voelde me nog steeds ellendig, rot en zo slap als een vod, maar toch wilde en zou ik het kuuurkamp van de brandwondenkids van Pinnochio bezoeken. Al vroeg in de morgen pikte Patricia me op om richting Spa te rijden waar we gelijk met meter Lieve Bullens en Walter Callebout en Anita arriveerden. We werden meteen fijn onthaald. We konden kennis maken met kuren dat ze met de kinderen deden. Het was soms wel confronterend en vele herinneringen kwamen naar boven. Er waren vele verschillende soorten van therapiebaden waar vrijwilligers zich volledig gaven voor de kinderen. Het was heel interessant en een dikke chapeau dat men deze kinderen niet aan hun lot over laten.
S middags hadden we gezamenlijk een middagmaal. Na etenstijd was het sky high tijd! Het schijnt zelfs dat de kinderen met dit lied elke ochtend ontwaken! Lieve en Walter leerden de kinderen eerst aan hoe de kinderen ritme moesten klappen en daarna werd samen het lied gezongen leuk om te zien hoe een plezier ze erin hadden! Normaal zouden we nog even mee gaan naar het spel moment maar voelde me echt te slecht om nog langer te blijven en reden terug huiswaarts.
Sophie zou vannacht bij me komen slapen omdat ik me zo slecht voelde. Ik had al zoveel pijnmedicatie ingenomen dat ik me zelfs niet herinnerde dat ze me in bed gelegd hadden en dat verpleging me was komen verzorgen zo ver weg was ik man!
10 mei 1979 – 22 oktober 2019