Het was al laat eer ik de slaap kon vatten. Vanmorgen werden mijn wonden weer verzorgd waar ik echt niet naar uitkeek! Ik was echt bang voor de pijn die komen zou. Op mijn rechter been gingen de verbanden er redelijk vlot af en zag het er mooi uit buiten nog enkele kleine wondjes. Mijn linker been daarentegen was er veel erger aan toe. Een hele zak ontsmettend water werd over de verbanden gegoten zodat ze makkelijk zouden lossen maar plakten desondanks toch in mijn wonden wat verschrikkelijk pijn deed en weer alle pijnlijke voorafgaande herinneringen weer naar boven brachten. De verpleging deed zijn uiterste best om me zo min mogelijk pijn te laten lijden. Ik was doodsbang en de wonde was zo lelijk echt niet om,aan te zien. Tranen rolden over mijn wangen. Deze keer werd er voor de verzorging een ander soort zalf gebruikt wat veel minder brandde dan de isobetadine die de vorige keren op de wonden gedaan werden. Boven op de zalf werd vetverband aangelegd en werden mijn benen ingewindeld. Het zicht van de lelijke wonden bleven in mijn gedachten en kwam tot het besef dat ik nog een lange weg af te leggen heb.
