Vandaag was het D day waarop ik mijn allereerste comeback wedstrijd zou rijden! Ik had beter geslapen dan ik verwacht had. Het was deze ochtend maar een koud miezerig weertje. Na het ontbijt trok ik weer mijn bed in om zoveel mogelijk mijn rust te nemen en energie te sprokkelen voor de wedstrijd.
Ik kwam enkel uit mijn bed voor het middagmaal en ging dan terug slapen.
Iets voor 15.00u vertrokken coach Jo en ik richting piste zodat ik nog even kon inrijden met mijn wheeler en het voelde meteen goed aan. Ondertussen was het zonnetje er ook doorgekomen en was het al heel wat aangenamer dan vanmorgen.
Nadat ik ingereden was hielp Jo me weer in mijn dagelijkse rolstoel en keek ik toe hoe anderen zich opwarmden.
Net voor ik in de callroom moest warmde ik me nog even op in het straatje nabij en reed dan de wachtruimte binnen. Ik vond het gek, maar zenuwachtig was ik helemaal niet. Ons Zenneke gaf me nog wat afscheidskusjes eer ik door mocht bollen richting piste waar ik het beste van mezelf moest gaan geven. We mochten eerst nog een rondje los rijden waar ik gretig gebruik van maakte. Het voelde goed aan! Toen moest ik me aan de startlijn plaatsen van baan 6. Pfffft weer een slechte baan, niemand om naartoe te rijden, gewoon knallen dus. De stem klonk. “On your marks” waarop mijn hart sneller begon te slaan en ik naar de streep bolde. “set” en dan knal! Ik was snel weg en eerst was het tegen de wind opboksen maar erna reed ik met een top speed van 24,6km/u richting finishlijn waar ik als eerste over reed. Het gevoel ik toen had was onbeschrijfelijk!
Ik kreeg nauwelijks de tijd om te bekomen, aan de uitgang stonden de mensen van ipc al klaar voor een kort interview.
Aan de wagen knuffelde ik coach Jo plat van geluk en schoot ik in tranen van emotie. Oh boy, wat een dag.
Meteen gingen we naar de resultaten kijken waar we nog even op moesten wachten. 00.35.98 mooie tijd voor mijn eerste race! SOOOOOOO happy!
