Maand: februari 2014

Man, man, man, het was me weer het nachtje niet! Tot na 2u in de ochtend heb ik liggen woelen in bed en deze morgen was ik verre van ok! Ik had last van spasmen, tot en met, ik was er eigenlijk niet gerust in. Na een mager ontbijtje omdat ik eigenlijk geen honger had ging ik op bed liggen omdat ik door de spasmen niet in mijn rolstoel kon blijven zitten. Ik nam orale baclofen in die na een geruime tijd toch wat begon te werken maar was nog niet volledig verlost van de spasmen. Ik lag met mezelf in conflict: “ga ik trainen? Of ga ik niet trainen?” Mijn koppige karakter heeft uiteindelijk gewonnen. Ik ben met coach Jo vertrokken naar de piste van Arrecife. Ik voelde me door de Baclofen wel zo loom als een patattenzak maar kom,  ju met de geit!

De poort van het domein werd voor ons open gemaakt en kon ik in mijn wheeler klauteren voor mijn training.

Puur op karakter bolde ik op de piste maar de training verliep beter dan ik verwachtte en voelde ik me achteraf eerlijk gezegd veel beter dan vanmorgen!

Namiddag genoot ik van mijn platte rust en keek toe naar de zwemtraining van Sven. Mijn herinneringen van uren en uren zwemtrainingen ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds laat in het koude natte water kwamen weer naar boven.

Het leuke was dat Greg de coach van Sven verder moest voor de looptraining van Koen en mocht ik de rol van coach overnemen voor Sven. Ik vond het best wel leuk maar ben geen gemakkelijke 😉

Ondanks ik vannacht als een roosje geslapen heb voelde ik me vandaag niet op en top en had veel last van een pijnlijke rug. Gelukkig had ik vandaag een afspraak bij de kiné en kon ik genieten van een deugddoende massage van Maria! Nu ik schrijf over Maria krijg ik plots een binnenpretje. Toen ik mijn transfer naar de tafel deed schoot een pijnscheut door mijn rug waardoor ik Godverdomme zei! Maria had dat gehoord en zei het na ze heeft het wel 10-tal keer herhaald op zo’n koddige manier!

Mijn training met Till werd geannuleerd. Er was immers ook te veel wind waardoor het wheelen op de baan geen lachertje is en gevaarlijk kan zijn.

Mijn pomp is alweer in alarm geschoten, ik kan er maar niet aan wennen. Net een ambulance in mijn buik. Ik verschiet telkens.

Het alarm van mijn pomp is gisteren de hele dag en nacht blijven afgaan. Spasmen tot 4 u in de ochtend en dan ben ik in een diepe slaap gevallen. Stik op was ik en besloot niet niet te trainen vandaag. Het rare was dat mijn pomp nu weer helemaal stil was en ik totaal geen last meer had van spasmen. Namiddag viel ik in een diepe slaap buiten in de zon op het ligbed.

Sinds deze ochtend is mijn pomp weer volop in alarm. Om het kwartier begint het ding te jengelen wat een benauwd gevoel geeft. Echt niet leuk!

Toch hield dit me niet tegen om te gaan trainen samen met Kim een para triatleet die hier samen met mij op stage is en coach Jo in het wondermooie Orzola. Met zijn drietjes zaten we gezellig vooraan in de Sands Beach camionette, koddig zicht hoor.

De training verliep super goed. Ik sta er eigenlijk versteld van hoe goed het gaat met mijn schouder! Ik knalde er met een stevig tempo vandoor. Plots was ik Kim en coach Jo kwijt, ik had dus goed kapit gegeven 😉 het moet maar zo leuk niet zijn. Het gaf me een beetje vlindertjes. Onderweg werd ik aangemoedigd door atleten die hun fietstraining deden, heerlijk. Alleen het zonnetje heb ik wat gemist. Het is direct een ander zicht.

Toen we weer in Sands Beach arriveerden werd ik overknuffeld door Zenn die deed alsof ze me in jaren niet meer gezien had.

Ik kan nog kop nog staart krijgen van mijn pomp! Ze is voorlopig weer even gestopt met piepen!

Na het ontbijt bereidde ik me voor om samen met de andere Parantee atleten deel te nemen aan een kleine triathlon, allé een stuk toch, omdat ik hier geen handbike heb deed ik enkel het zwemmen en het wheelen.

Ondanks ik het zwemmen niet meer train ging het zeer vlot en was mijn km al snel uitgezwommen. Terwijl de anderen op hun handbike of fiets aan het zwoegen waren kon ik me voorbereiden voor het wheelen en genoot ik van de mensen die een dubbel triatlonetje deden op hun trainingskamp in Sands Beach. De banen werden uit het water gehaald en vier grote boeien werden in het water gelegd om een echt zwemparcours zoals bij de triathlon aan te leggen. Ze zwommen 250m = 3 touren rond de boeien, liepen erna naar hun fiets om te wisselen en reden 7km om dan aan hun loopparcours te beginnen. Na het lopen was het niet afgelopen, dan moesten ze onmiddellijk alle disciplines opnieuw doen.

Ik was blij dat ik Koen terug zag, dat wilde zeggen dat ik kon starten met wheelen. Er was veel wind, maar ik was sterker! Het was weer opletten geblazen met de vele touristen die zonder nadenken plots aan de andere kant van de weg gaan wandelen enz. Zo vervelend! Op mijn terugweg had ik een stevig windje op kop maar kon nog tegen 16,5km/ de berg op knallen. Wat was ik fier op mezelf!