Maand: oktober 2013

Pppfffffffffffft, ik kon vannacht alweer de slaap niet vatten en denk ik dat het ongeveer 2 uurtjes slaap gedurende de ganse nacht zullen geweest zijn.

Toch nam ik ondanks ik me zo moe en zo slap voelde mijn wheeler mee naar de kiné.

Omdat ik een beetje te vroeg was begon ik alvast met mijn oefeningen aan het sportraam en de opduw oefeningen. Na mijn kleine opwarming zette ik mijn wheeler op de rollen en werd door de lieve studenten in mijn wheeler geholpen. Het wheelen ging al een heel stuk beter dan maandag en bolde redelijk vlot een tiental minuten wat een supper gevoel geeft!

 

Gisteren avond kwamen mijn spasmen enorm opzetten. Ik kon de slaap maar niet vatten. Middernacht was al ver gepasseerd eer mijn schaapjes effectief geteld waren! Een dik uur slaap gedurende een hele nacht is véél te weinig!

De hele dag bolde ik er als het ware als een zombie bij maar vertikte het om me even neer te leggen op bed overdag. Ik wilde mijn slaap bewaren voor vannacht!

 

Deze ochtend nam ik mijn wheeler die ik gisteren thuis ging halen mee naar de kiné. Na mijn behandeling en oefeningen die pijnlijk aanvoelden arriveerde coach Jo die me in mijn wheeler hielp zodat ik voor het eerst sinds mijn val weer op rollen kon wheelen.

Het was echt pijnlijk aan mijn schouder, maar daar wilde ik nu echt eens niet aan toegeven en zag het al seen overwinning. Ik verbeet de pijn en klopte stevig met mijn Vigo handschoentjes tegen de hoepels van mijn wheeler. Het bracht toch wel een speciaal gemengd gevoel met zich mee. Een gevoel van overwinning maar terwijl ook het besef dat ik nog een lange weg te gaan heb!

Namiddag kwam er een fotograaf en journalist van het weekblad Dag Allemaal op visite voor een interview.

Er was een heuse fotoshoot. Grappig hoe Zenn hier haast als een professional aan meewerkte en met op de juiste tijdstippen me te knuffelen en in de lens te kijken! Ik kijk alvas echt uit naar het resultaat!

 

Naar aanleiding van 10 jaar LEIF ging ik vandaag naar het Symposium in de mooie Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel.

Als meter van W.E.M.M.E.L. en omdat ik zelf een aantal jaren geleden mijn euthanasia papieren in orde bracht werd ik als één van de sprekersgasten uitgenodigd.

Bertrand was mijn chauffeur van dienst en werden fijn opgewacht door Wim Distelmans himself.

Er waren vele mensen in de zaal die met veel interesse naar de lezingen van de verschillende mensen kwamen luisteren.

Ik hoorde het verhaal van de verpleegster die in der tijd beticht werd van moord op haar patiënt maar ook het ontroerende verhaal van Kris De Bruyne en de voorstelling van het boek: ‘Op weg naar een goede dood’ van Peter De Deyn.

Hierna werd ik ingeleid door de 2 moderators Yves Desmet en Guy Tegenbos.

Mijn verhaal was iets anders dan de vorige alleen al door het feit dat ik zelf mijn ervaring kon vertellen en niet mijn nabestaanden.

Dankzij mijn euthanasie papieren kan ik leven en genieten van elk allerkleinste moment omdat ik weet dat ik niet onnodig hoef af te zien. Wanneer het ondraaglijk wordt heb ik een uitweg en dat doet me “leven”. Ik geef eerlijk toe dat als deze papieren niet in orde geweest zouden zijn dan had ik zelf al lang een einde aan mijn leven gemaakt!