Woensdag 16 oktober 2013

Pppfffffffffffft, ik kon vannacht alweer de slaap niet vatten en denk ik dat het ongeveer 2 uurtjes slaap gedurende de ganse nacht zullen geweest zijn.

Toch nam ik ondanks ik me zo moe en zo slap voelde mijn wheeler mee naar de kiné.

Omdat ik een beetje te vroeg was begon ik alvast met mijn oefeningen aan het sportraam en de opduw oefeningen. Na mijn kleine opwarming zette ik mijn wheeler op de rollen en werd door de lieve studenten in mijn wheeler geholpen. Het wheelen ging al een heel stuk beter dan maandag en bolde redelijk vlot een tiental minuten wat een supper gevoel geeft!

 

Dinsdag 15 oktober 2013

Gisteren avond kwamen mijn spasmen enorm opzetten. Ik kon de slaap maar niet vatten. Middernacht was al ver gepasseerd eer mijn schaapjes effectief geteld waren! Een dik uur slaap gedurende een hele nacht is véél te weinig!

De hele dag bolde ik er als het ware als een zombie bij maar vertikte het om me even neer te leggen op bed overdag. Ik wilde mijn slaap bewaren voor vannacht!

 

Maandag 14 oktober 2013

Deze ochtend nam ik mijn wheeler die ik gisteren thuis ging halen mee naar de kiné. Na mijn behandeling en oefeningen die pijnlijk aanvoelden arriveerde coach Jo die me in mijn wheeler hielp zodat ik voor het eerst sinds mijn val weer op rollen kon wheelen.

Het was echt pijnlijk aan mijn schouder, maar daar wilde ik nu echt eens niet aan toegeven en zag het al seen overwinning. Ik verbeet de pijn en klopte stevig met mijn Vigo handschoentjes tegen de hoepels van mijn wheeler. Het bracht toch wel een speciaal gemengd gevoel met zich mee. Een gevoel van overwinning maar terwijl ook het besef dat ik nog een lange weg te gaan heb!

Namiddag kwam er een fotograaf en journalist van het weekblad Dag Allemaal op visite voor een interview.

Er was een heuse fotoshoot. Grappig hoe Zenn hier haast als een professional aan meewerkte en met op de juiste tijdstippen me te knuffelen en in de lens te kijken! Ik kijk alvas echt uit naar het resultaat!

 

Zaterdag 12 oktober 2013

Naar aanleiding van 10 jaar LEIF ging ik vandaag naar het Symposium in de mooie Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel.

Als meter van W.E.M.M.E.L. en omdat ik zelf een aantal jaren geleden mijn euthanasia papieren in orde bracht werd ik als één van de sprekersgasten uitgenodigd.

Bertrand was mijn chauffeur van dienst en werden fijn opgewacht door Wim Distelmans himself.

Er waren vele mensen in de zaal die met veel interesse naar de lezingen van de verschillende mensen kwamen luisteren.

Ik hoorde het verhaal van de verpleegster die in der tijd beticht werd van moord op haar patiënt maar ook het ontroerende verhaal van Kris De Bruyne en de voorstelling van het boek: ‘Op weg naar een goede dood’ van Peter De Deyn.

Hierna werd ik ingeleid door de 2 moderators Yves Desmet en Guy Tegenbos.

Mijn verhaal was iets anders dan de vorige alleen al door het feit dat ik zelf mijn ervaring kon vertellen en niet mijn nabestaanden.

Dankzij mijn euthanasie papieren kan ik leven en genieten van elk allerkleinste moment omdat ik weet dat ik niet onnodig hoef af te zien. Wanneer het ondraaglijk wordt heb ik een uitweg en dat doet me “leven”. Ik geef eerlijk toe dat als deze papieren niet in orde geweest zouden zijn dan had ik zelf al lang een einde aan mijn leven gemaakt!

 

Vrijdag 11 oktober 2013

Na de kiné ontsnapte ik met mijn ouders voor even richting Diest om er een ADL woning te bekijken. Het ziet er modern uit en is in een mooie omgeving gelegen. Het zou voor mij heel wat zekerheid bieden omdat mijn aandoening progressief is. Met een druk op een knop staat er iemand om je te helpen. Het klinkt en ziet er allemaal mooi uit maar heb toch moeite om deze stap te nemen en afscheid te moeten nemen van mijn thuis in Diest city. Ik heb gelukkig nog ruim de tijd om hierover grondig na te denken.

Ik was nu toch al op pad en besloot nog eens een bezoekje te brengen aan mijn Nike family. Het is altijd een beetje thuis komen hier! In de shop was weer heel wat nieuwe mooie kledij binnen gekomen waar ons Mie niet aan kon weerstaan.

Zelfstandig naar het toilet gaan lukte me niet en moesten we dus in alle spoed weer terug naar Pellenberg waar de verpleging me met veel plezier verder hielp.

Vrijdag avond werd ik uitgenodigd bij radio MNM om er samen met andere topsporters live de voetbalmatch van de Rode Duivels te volgen!

De sfeer zat er al goed in toen ik met Philippe en Kimberly arriveerde. Alles was voorzien. Chips, drankjes en broodjes en vooral veel lol in de keet!

1

Tom nam me even mee naar de studio voor een interview. Net zoals de vorige keer toen ik hier was voor een bepaald programma had ik minstens evenveel lol! Toen Tom mijn lied voor de MNM top 1000 vroeg moest ik niet ver zoeken. ROOD van Marco Borsato! Waarom dit nummer? Simpel: toen ik de IronMan van Hawaii deed was rood mijn kleur. Toen ik de Trofee Trots Van Vlaanderen kreeg mocht ik die ontvangen van Marco Borsato himself!

2

Mijn pronostiek van de voetbal was 1-2 voor ons Duivelkes en ‘t kwam nog uit ook! Yippppiiiiiiieeeeeee!!!!! Belgium Rode Duivels naar Rio!

Zenn was de grootste supporter!

3

Door de gietende regen keerden we terug Pellenbergwaarts.

 

Woensdag 9 oktober 2013

Pfffffft, ik heb bijna niets geslapen, ben dood op en dit gaf geen goed gevoel voor de uitzending van café Corsari voor vanavond! Na het ontbijt werd ik weer in bed geholpen en dommelde ik gelukkig weer in slaap.

Namiddag liet ik Zenn buiten even uit, maar toen ik terug kwam was er net besloten om me naar een andere kamer te verhuizen. Dit gebeurde een uur voordat ik naar de opnames moest vertrekken, ik kreeg het best wel moeilijk met die overompeling!

De lieve verpleging hielp me met mijn haren te wassen en maakte me op en top klaar voor vertrek.

Pascal en Jo pikten me op en konden vlot richting Antwerpen rijden. Op de Waalse Kaai, the place to be werden we goed opgevangen door een bodyguard die ons naar binnen hielp.

1

We werden goed ontvangen en er werd ons meteen een lekkere Thaise maaltijd aangeboden!

Ik werd de trappen opgedragen naar een zaaltje waar ik Lieve Blanquaert , Johan Boskamp en René van der Gijp ontmoette.

Nadat ik geschminkt was mocht ik naar de studio. Ik voelde me moe, maar had er echt wel zin in!

Het gesprek met Johan Boskamp en René van der Gijp was de max! Echt lachen geblazen!

Toen het mijn beurt was om op te komen kwam Johan me halen en duwde me de helling op richting podium. Ons Zenn, tja,….. die eiste meteen haar plaatske op en sprong op de sofa op. Zooo grappig. Johan zat naast haar net 2 teddyberen naast mekaar! Zalig om te zien!

Tijdens mijn interview werden de beelden van mijn verrassingsdag in Pellenberg vertoond en genoot nog na van deze heerlijke dag!

Na de uitzending nam ik afscheid en keerden we weer terug richting Pellenberg. Ik was doodmoe. Rond middernacht arriveerden we weer op onze bestemming.