De Nato in Brussel. Ik was er nog nooit geweest, zo makkelijk geraak je ook niet in dit mega bewaakte domein.
Vandaag mocht ik het domein wel betreden om er: jawel, je hoort het goed!! Een triatlon te doen. Ik deed het niet alleen maar in team met Bruno Roels
Bruno nam het zwemmen en fietsen voor zijn rekening, ik het wheelen (lopen).
Het was lang wachten eer we in actie konden vliegen.
Omdat het loopparcours een stuk offroad was werd er voor mij uitzonderlijk een ander parcours uitgestippeld. Ik mocht wheelen op het fietsparcours dat zich binnen het mega beveiligde eigendom van de Nato bevond. Ja, zomaar geraak je er niet binnen! Alles en iedereen wordt goed gecontroleerd vooraleer men naar binnen mag! Het jammere hieraan was dat ik ook geen kat zou zien buiten de fietsers tijdens mijn sessie wheelen op de triatlon. Ik ging op verkenning met mijn dagelijkse rolstoel en detecteerde de bultjes en kuiltjes waar ik moest letten tijdens de race.
Van het moment dat Bruno zich richting zwembad begaf voor de start wrong ik mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler en trok ik mijn nieuwe Vigo handschoenen aan.
Toen Bruno op het fietsparcours voor de tweede maal voorbij zoefde zette ik me schrap voor vertrek.
Bruno had goed doorgereden en kon ik snel vertrekken voor het loopgedeelte en kon meteen een goede snelheid aanhouden. Het was schrikken toen ik met mijn drie wielen van de grond flupte toen ik iets te wild over het bultje reed.
Ik kon mijn snelheid goed aanhouden en was snel weer in de wisselzone en kon Bruno weer naar het zwembad lopen voor de tweede ronde. Vooraleer hij het zwembad weer in mocht moest hij verplicht een douche nemen.
Tot Bruno het zwemgedeelte en fietsparcours achter de rug had kon ik weer beginnen met wheelen. Echter door het lange wachten begon mijn lichaam helemaal te verkrampen door de dubbel gevouwen houding.
Wat was ik blij dat Bruno de wisselzone inreed, nu kon ik voor de laatste ronde knallen en samen met Bruno over de finish rijden. Ik verging van de krampen ondertussen. Yes, we did it!
Na lang wachten kwam de prijsuitreiking gevolgd door een barbecue. We hadden reuzen honger na de inspanning, maar dat viel wat tegen, het vuur was nog niet eens aangestoken. Ik was zo moe en besloot naar huis te gaan.
