Mijn armen zijn van de wedstrijd gisteren toch wel erg open geschuurd en mijn spieren voelen stijf aan. Gelukkig kon ik vandaag terecht bij meter Lieve Bullens voor een super Bodyettics edelsteen massage.
De massage techniek en de stenen hadden een wonderbaarlijk effect op mijn spieren. Nieuwe energie voelde ik stromen door mijn lichaam, echt bangelijk!
Thuis bracht ik alles in gereedheid voor The Classic Run in Tessenderlo waar ik elk jaar opnieuw naar uitkijk om aan deel te nemen. Mijn banden pompte ik weer goed hard op en controleerde alles meerdere keren.
In de Mosterdpot maakte Petra nog een lekkere spaghetti voor me klaar.
Mijn ouders pikten me op en reden samen naar Tessenderlo, the place to be! Het was er al flink druk aan het worden.
Op het wedstrijd secretariaat in de sporthal haalde ik mijn Lucky number 1158. Zorgvuldig kleefde ik hem met tape op mijn wheeler.
Jurn die met zijn gewone rolstoel de 4km zou rijden was met zijn familie ook al gearriveerd.
Vooraleer ik richting start bolde voerde ik mijn routine lijstje weer uit. Ik smeerde mijn arm spieren en schouders weer in met mijn BES&T sportmassage crème. Mijn spieren voelden fris aan, ik was klaar voor de start!
Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler, trok mijn handschoenen aan en bolde langzaam richting start.
Er waren vele mensen op wandel in Tessenderlo dorp. Ik mocht tot de eerste startbox bollen. Vele mensen die ik ken waren gearriveerd om zelf deel te nemen of om te supporteren, super leuk!
Er stonden heel wat toppers aan de start die aan de olympische spelen zullen deelnemen. Ze kwamen onder andere uit Kenia, Marokko, Duitsland, …
Omdat mijn zicht zo achteruit is gegaan zie ik niet naar waar de bochten gaan en vroeg ik achter begeleiding. Blijkbaar was dat een probleem, ik moest eerder een mail hiervoor gestuurd hebben. “Mannekes” dacht ik bij mezelf “hoeveel jaren doe ik hier al mee?????” Uiteindelijk kwam er uit de bus dat iemand met de moto voor me zou rijden tot dat lopers me zouden inhalen en daar kon ik vrede mee nemen, dan kon ik immers mijn voorgangers volgen.
De klok tikte verder en ik zette me schrap voor de start. Ik mocht enkele seconden voor de lopers starten om ongevallen te voorkomen, ik ben immers niet zo snel gestart als de lopers. De seingeefster deed teken dat ik mocht starten en gaf er meteen een lap op. Ongelofelijk hoeveel ik mijn naam uitgeschreeuwd hoorde door het volk was fantastisch! “Allé Wielemie, alle Mie, alle Marieke!!!!!!!!!!!!” Waaaaaaaaaaaaaaaw!!!!!
Er waren vele moeilijke bochten van 90° waar het oppassen geblazen was om niet om te kiepen. Het fijne aan dit parcours is dat het parcours 2x door een feestzaal loopt. Toen ik hier door bolde stak ik beide armen in de lucht en riep “olé” waarop het volk weer juichte, fantastisch!
De wedstrijd van gisteren zat echt nog in mijn armen en dat voelde ik hard tijdens de tweede ronde toen ik de berg moest beklimmen, hier werd ik dan ook ingehaald door vier koplopers. Ik bleef het beste van mezelf geven maar het was moeilijk.
Voor de weg naar de aankomst moest ik een stukje door het gras wat echt wel moeilijk bolde. Over de piste bolde ik richting finish. Ik eindigde als vijfde in totaal en eerste vrouw. Ik was best wel fier op mijn resultaat. Alleen,……………. Ik werd warm onthaald door mijn ouders en vrienden, maar de organisatie daarin tegen. In de eerste plaats voelde ik me echt teveel. Alle aandacht ging naar de lopers die voor en achter me finishten, ik stond maar langs de kant. Er werd over gegaan naar de podium plaatsen. De eerste mannen en vrouwen werden naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking. Maar niets voor mij. Ik was diep teleurgesteld. Ik had hier even hard voor moeten werken en heb even hard afgezien, het is niet niets wat ik hier weer presteerde en voelde me nu echt te veel als rolstoelatleet.
De mensen van de organisatie konden mijn verontwaardigde blik zien en deed hen beseffen dat dit niet juist was en werd er uiteindelijk een klein woordje gedaan en kreeg ik een bos bloemen.
Het bleef toch wel in keel hangen moet ik toegeven. Ik kleedde me om en trok met vrienden Tessenderlo dorp in om van de sfeer te proeven. Er was een massa volk op trot. Ik had er honger van gekregen en genoot van een lekkere vettige kermis friet.
Op onze weg naar de wagen genoten we van het prachtige vuurwerk. Ons Zenn vond het maar niets.
De weg naar de wagen was nog een groot avontuur. Henny en Bart hadden hun wagen geparkeerd op een grasveld aan de tennis waar ze op geleid werden. Heel tof, alleen…………. Er is ’s nachts geen licht en het was een heel eind in de pikkedonker bollen. Spannend hoor! Met het schaarse licht van de gsm probeerden we de weg te vinden. Niet gewoon hoor. Toen we eindelijk de wagen vonden juichten we luidop van geluk en hoorden we mensen lachen met onze vreugde kreet, die zullen ook op zoek geweest zijn naar hun wagen.