Om kwart na zes vanmorgen liep mijn wekker af. Erg vroeg als je het mij vraagt, zeker als je pas in de late uurtjes indommelt!
Ik was snel klaar en ging met Jo ontbijten. Deze keer werden we wel in de watten gelegd met Spiegel eitjes en kaas mmmm, dat was heel wat anders dan gisteren!
We laadden de wagen in en reden met slaperige oogjes richting wedstrijd in Pratteln in Zwitserland. De regen kletterde op de ruiten wat niet zo’n leuk gevoel met zich meebracht.
Onderweg zag ik op een verkeersbord Lausanne aangegeven. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf toen ik het zag! Dit is de plaats waar ik voor het eerst wereldkampioen paratriathlon werd! De herinneringen van het zwemgedeelte in het koude meer van Lausanne en de overwinningskreet bij het halen van de finish zaten nog vers in het geheugen, ja, ja, het wk van 2006 draag ik nog diep in mijn hartje!
Aan de atletiekpiste waren al heel wat wheelers van verschillende landen uit de hele wereld hun wheeler aan het afstellen voor hun race. Mensen van buurlanden maar ook van het verre Australië, Canada, Japan, ongelofelijk! Zij hadden al ettelijke reisuren achter de rug!
Ondertussen was het opgehouden met regenen en kon ik beginnen inrijden en me te focussen op mijn 400 meter race. Ik kreeg baan 5 toegewezen wat niet zo gunstig is. Je hebt niemand voor je in zicht om heen te rijden.
Nadat we ongeveer 10 minuten in de callroom gezeten hadden mochten we ons naar de startlijn begeven. Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken toen er “on your marks” door de luidsprekers weerklonk.
Ik zette me schrap en na het startschot was ik meteen goed weg. Mijn concurerende atleten heb ik niet meer gezien en bolde met een nieuw Europees record in T52 van 1.05.87 over de finishlijn wat met een paar honderdsten van seconden net geen wereldrecord was. Toch was ik niet echt tevreden en had het gevoel iets sneller te kunnen gaan had ik iemand gehad om de strijd mee aan te gaan.
Na mijn wedstrijd was er genoeg tijd om mijn energie weer op pijl te brengen met een lekkere gezonde Starmeal die ik van België meegebracht had 😉
Het regende weer en nam mijn rust in de wagen. Voor alle zekerheid schroefde ik de wielen waar ik de hars op deed op mijn tweede wheeler moest het hard regenen vlak voor of tijdens de race om toch iets grip te hebben en reed deze in op de parking.
Ondertussen was het pause en kon ik weer inrijden op de piste. Ik voelde me nog steeds niet goed, mijn maag lag al de hele dag overhoop en had de hele tijd een koud en dan weer warm gevoel. Echt niet leuk op een wedstrijd.
Omdat de regenbui weer voorbij was besloot ik toch te racen met de wheeler zonder hars en wisselde vlak voor ik de callroom weer in moest. Men was deze keer later dan voorzien. Ik begon me op te jutten voor de donkere grijze wolk die drijgde om te vormen tot een fikse regenbui. En een Canadees meisje bleef maar tegen me tetteren waardoor ik echt zenuwachtig werd.
Ik was blij toen mijn naam afgeroepen werd dat ik de callroom in moest. Na de tien minuten moest ik me klaar zetten in baan 2 voor de start, weer zo’n slechte positie!
Na het startschot was ik meteen goed opweg maar zag een dame T54 rechts van me wegschieten en finishte tweede met een tijd van 18.99 dezelfde tijd als mijn vorige Europese record!
Mijn maag bleef opspelen en moest meerdere malen braken.
Samen met Jo keerde ik weer terug richting Mulhouse waar we verbleven en genoot ik van een lekkere warme douche en smeerde mijn armen in met een goede lag recup van BES&T en probeerde wat te rusten op bed.