Gisteren avond kroop ik zeer vroeg mijn bed in om vandaag goed uitgerust aan mijn zware dag te kunnen beginnen er stonden immers drie zware races op het programma. Mijn plan was eigenlijk een beetje mislukt. Ik was vanmorgen omstreeks 4u al wakker en heb ik niets anders gedaan dan liggen woelen in bed. Ik voelde me verre van goed deze morgen. Na het ontbijt kreeg ik ook nog eens last van diarree ook nog. Niet van stress maar gewoon echt ziekjes, maar dat hield ons Mie niet tegen om naar de wedstrijden te gaan!
Met een draaiend gevoel in het hoofd sleurde ik mezelf in de wagen en reed samen met coach Jo naar de piste in Nottwil.
Er was een stevig windje en de opwarming voelde niet lekker aan.
Mijn eerste race van de dag was de 800m die ik helemaal alleen moest racen, maar daar zat ik helemaal niets mee in! Op dit event had ik immers vorig jaar mijn zware ongeval in Lyon en vond ik het goed om er in te komen.
Nadat ik de callroom gepasseerd was en baan baan drie toegewezen kreeg mocht ik voor de start een rondje los rijden.
Ik maakte me klaar voor de start en gaf er meteen een lap op tegen de wind in na het startsein. Amai, het was knokken geblazen, de tweede ronde was ik helemaal verzuurd en was het op pure wilskracht dat ik verder reed. Maar als je een tijdje erna hoort dat je een nieuw Europees record gevestigd hebt is die lichamelijke pijn al snel vergeten en vloog ik in coach Jo zijn omhelzende armen van geluk! Zo zalig, zo waasw!
De mensen van ipc (international paralympic comité) vroegen meteen een interview voor ipc tv omdat ze onder de indruk stonden van mijn snelle comeback.
Na de euforie legde ik me neer in de wagen om wat uit te rusten voor mijn volgende zware event, de 1500m.
Ik dacht dat ik deze ook helemaal alleen moest racen, maar dat was een fout gedacht, ik mocht samen met 2 dames van de T34 klasse meerijden. Spanneeeeeend! Weer moeten invoegen samen met andere wheelers! Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen van de stress vlak voor de start, ik was eerlijk gezegd toch wel een beetje bang! Maar eigenlijk had ik hier totaal geen reden toe want het ging als een fluitje van een cent!
Eigenlijk was dit nog beter, deze dames zitten in een hogere klasse en kon ik me op hen focussen om naar hen toe te rijden en dat hielp. Hen bijhoeden kon ik niet maar kon wel goed mijn snelheid behouden zelfs met die loodzware wind op kop. Ik was totaal leeg, alles, maar dan ook alles gegeven toen ik finishte. Ik beefde er helemaal van! Voor een interview had ik geen energie meer!
Ik zat al in de wagen om te bekomen toen er omgeroepen werd “NEW WORLDRECIRD MARIEKE VERVOORT T52 ON THE 1500M” Mijn mond viel open van verbazing waaaaaaaaaaaaaaaaw! Dit moesten we meteen gaan bekijken op papier, niet gewoon! Wat later vond er een podiumceremonium plaats voor de nieuwe wereldrecordhouders in verschillende categoriën. Ik was zo fier als een gieter, maar nog steeds terwijl ook zo dood als een pier van de inspanning en had eigenlijk geen energie meer over om later nog eens een race van 100m te gaan rijden.
Ik had me ervoor ingeschreven dus was het in de wagen zoveel mogelijk rusten geblazen om weer energie te sprokkelen. Wat duurt de tijd toch lang als je liever in je bed wil liggen en toch nog 100m moet racen.
In de callroom wachtte ik samen met de T54 dames waarmee ik samen moest racen om naar de start van de 100m te rijden.
Tegen deze dames kon ik niet veel beginnen, zij beschikken nog over hun buik en rugspieren en hebben een normale handfunctie maar konden me misschien wel opporren om nog sneller te rijden. Na het startschot waren zij ook veel sneller weg dan ik maar ik kon er een paar terug inhalen maar was te leeg om er nog een recordje bij te doen.
Doodmoe keerde ik samen met coach Jo terug naar het hotel waar ik nog een deugddoende massage van Veerle kreeg en het actieve recop programma van de compex op mijn vermoeide spieren in gang zette.
