Vandaag was het d day de dag dat mijn port-O-cat ingeplant zou worden. Best wel spannend. Ik was blij dat Peggy mijn spulletjes mee hielp inpakken vlak na de middag belde Anita aan om me naar het ziekenhuis van Diest te brengen. Zenn voelde zich meteen op zijn gemak en nestelde zich meteen op een plaatsje. Ik mocht meteen een oh zo n modern sexy operatie hemdje aantrekken ahume 😜 en kreeg nog wat papier werk in pollen gestompt. Na al het papierwerk vielen mijn ogen al bijna dicht van de slaap. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten eer ze me me kwamen halen en me met bed en al richting operatiekwartier gebracht waar het toch wel een heel stuk kouder was.
Verpleging legde me goed in de watten en dekten me nog eens extra onder met een warm deken en even met een warmte blazer maar dat werd al snel te warm. Er werd eerst in mijn Baxter geprikt in de linker arm en werd besproken waar ze de port a cath zouden plaatsen. Dan werd een soort van melk kleurige vloeistof in mijn arm gespoten en moest ik goed diep in en uit ademen in het zuurstofmasker (dat bracht herinneringen op van in het brandwondencentrum waar ze me op dezelfde manier in slaap brachten.) langzaam vielen mijn ogen dicht en was ik ver weg in dromenland. In de ontwaakzaal heerste er zo een drukte om me en ik wist niet waarom. Iemand drukte een masker zuurstof op mijn gezicht en er werd depacine of zoiets bij aan de Baxter gehangen. Ik had blijkbaar een zware epileptische aanval gehad en iedereen was in alle staten en zou niet naar huis mogen gaan maar daar had ons Mie geen zin in en ging er tegenin. Omdat een spoed verpleger die nacht toch al bij me zou moeten slapen en de nacht erna een zelfstandig verpleegster een goede vriendin bij me zou blijven slapen mocht ik toch nog dezelfde dag het ziekenhuis verlaten. Mijn rechter arm werd ingepakt zodat ik deze zo min mogelijk zou bewegen. Alweer een flash back in mijn hoofd zoals bij mijn schouder operatie in 2013 tja nu was ik voor de volgende drie dagen wel echt gehandicapt! Met 1 hand met de rolstoel rijden is een hele uitdaging. Ik was de eerste dagen vooral bang om iets fout te doen. Nu mag er echt niets meer fout lopen voor de Memorial!
10 mei 1979 – 22 oktober 2019