Vanmorgen om 8u kwam coache Jo me oppikken en reden samen richting Rosendaal voor mijn eerste wedstrijd van 2013.
Van de osteopathie behandeling heb ik me enkele dagen echt niet zo best gevoeld. Vandaag ging het gelukkig weer beter, nog niet op en top, maar had te veel zin om aan deze wedstrijd deel te nemen om thuis te blijven.
Het zonnetje scheen heerlijk op onze smoel, het geeft onmiddellijk meer energie!
We arriveerden zeer tijdig op onze bestemming en konden met de wagen het parcours nog verkennen wat super was! Nu wist ik op voorhand wat de moeilijke punten waren.
In de sporthal waren nog andere wheelers hun aan het voorbereiden voor de wedstrijd. Ineke was er ook om alles in goede banen te leiden voor de wheelers.
Ik smeerde nog een goeie laag BES&T sportmassage crème op mijn armspieren en nam een ferme slok van mijn 3Action energiedrank en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler.
Bij het inrijden voelde ik af en toe een pijnscheut in mijn borstkas maar de spieren voelden goed aan en dat was het voornaamste! Ons Mie was klaar voor de start!
Eén minuut voor de lopers mochten alle wheelers starten. We waren met 7. 4 Mannen en 3 vrouwen. Gewoonlijk ben ik bij zulke races de enige deelnemende wheeler dus dit was echt geweldig! Het was leuk om mijn trainingsmaatjes van Breda weer te zien onder leiding van Ineke die overknuffeld werd door Zenn. Kim en ik waren de 2 Belgskes aan de start.
Het startschot klonk en ik kon meteen een goede tweede positie innemen en ging gelijk op met Rafael. We wisselden mekaar goed af met op kop rijden tot aan het keerpunt waar we 360° moesten draaien. Rafael beschikt nog over zijn volledige buik en romp functie en kon dus zeer gemakkelijk keren, bij mij ging het heel wat moeizamer en moest hem laten gaan. We moesten dit punt 2x passeren. Ik had Rafael nog in het vizier maar inhalen lukte me niet meer.
Mijn muesli van vanmorgen, tja, die ligt nu ergens op het parcours. Tot 2x toe moest ik weer braken wat verre van aangenaam was.
Een schuin hellende weg en kleine kasseitjes maakte het soms toch wel moeilijk!
Coache Jo stond me op verschillende punten op het parcours op te wachten om me aan te moedigen, zalig gewoon!
Er was een stuk met serieuze tegenwind was en was het echt stoempen geblazen! Ik vroeg aan mijn overleden maatje Gunther, “Allé Gunther, help me eens duwen! Annick, gij mag ook helpen!” Met deze gedachten voelde ik me een stuk sterker. Als eerste vrouw en tweede over all finishte ik op deze 10km race!
Ik was super tevreden! Een beetje later was er een prijsuitreiking. Allé, wat je een prijsuitreiking kan noemen. Enkel de winnaars over all van de 10km en 5km werden vernoemd en in de bloemetjes gezet, de rest mocht op de groepsfoto. Er wordt dus tegenwoordig ook al geen onderscheid meer gemaakt tussen vrouwen en mannen!
