Ik ben een ongelofelijk rijk mens met al die goede mensen rondom mij! Gisteren avond bracht Joris Sels van www.sport-deals.be nog speciaal een wetsuit naar mijn thuis om me uit de nood te helpen. Mijn wetsuit is namelijk letterlijk tot op de draad versleten.
Voor ik naar bed ging keek ik mijn wheeler nog eens na, pakte mijn zwemgerief in en zette alvast mijn BES&T sportmassage producten klaar.
Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben ging ik deze ochtend mijn zwemspalken in het zwembad halen. En tas vol herinneringen. Deze reisde immers mee naar elke wedstrijd. Het eerste wat ik tegen kwam toen ik de tas opende was mijn badmuts die ik op de IronMan in Hawaii droeg, ik kreeg er de krop van in de keel!
Thuis pompte ik de banden van mijn wheeler op en keek nog eens na of ik effectief niets vergeten was.
Goed op tijd kwamen mama en papa me oppikken met al mijn hebben en houden om richting Wuustwezel te vertrekken.
Onderweg viel de gps toch wel niet uit zeker! Gelukkig vonden we the place to be ook zonder Germain (=gps)
Ik ging vandaag aan start staan met het To Walk Again team. Normaal gezien is dit in trio, maar Herdrick en ik deden het in duo. Ik het zwemmen, Hendrick het fietsen en ik het wheelen.
We kregen fijne ontvangst in Wuustwezel en zag vele oude bekenden van uit het triatlon wereldje, echt fijn om deze mensen weer te zien!
Ik schreef ons team in en ging mijn wheeler klaar zetten.
Goed bij tijd gingen we naar het water wat nog een heel eind wandelen was. Ik zette mezelf op de mat op de grond en haalde mijn gartellen (spalken) uit de tas. Als een film kwamen alle herinneringen weer naar boven.
Saartje Vandendriesche waar ik eerder deze week nog opnames voor tv mee had was ook aanwezig om eerst te supporteren voor de trio’s en nam erna zelf deel aan de 1/8ste triatlon, chapeau!
Terwijl ik mijn Extreme energy en No Limits van BES&T op mijn schouders en armen smeerde begon het te regenen. Ik denk dat het wel een grappig zicht was, ik in badpak mijn spalken aandoen met een hoedje op mijn hoofd.
Ik wrong mezelf in mijn wetsuit en maakte de vlotter vast tussen mijn benen. Yes, ons Mie was er klaar voor! Door 2 knappe mannen werd ik naar het water gedragen. Voor het koude water had ik echt bang, Die schrik heb ik voor niets gehad want het viel echt heel goed mee! Met zijn 19° en een wetsuit aan was het zeer goed te doen!
Bij het inzwemmen merkte ik dat de armen goed zaten. Het water was enorm troebel en het zicht was 0, 0. Het koude water waar ik oh zo tegenaan zag viel uiteindelijk heel goed mee met zijn 19°
Op deze speciale triatlon voor het goede doel is er ook een prijs voorzien voor het best verkleedde team en zo was er allerlei te zien hier aan het Wuustwezelse water. Zoals een brandweerman met helm en zeemeerman die te water gingen.
Vijf minuten voor de start ging ik weer terug richting startplaats. Normaal gezien mag ik een meter of 20 voor de valide atleten staan. Voor het startsein gegeven was kwamen de andere atleten korter en korter bij me staan en als puntje bij paaltje kwam stonden we op gelijke hoogte toen het startschot klonk.
Vanaf de eerste meter was het een hels gevecht in het water. Ik werd overzwommen, er werd aan mijn spalken getrokken en er werden rake klappen uitgedeeld. Man man, afzien tot en met! Ik zelf heb ook enkele mensen haast overzwommen.
Ondertussen had ik al zoveel stompen gekregen doordat mijn benen te hoog lagen kreeg ik haast geen adem meer.
Ik draaide mezelf op mijn rug en zwom in rugslag verder en dat ging patat goed vooruit! Ik kon op deze manier heel wat atleten weer inhalen en kwam ik bijlange niet als laatste uit het water.
Ik werd weer door de 2 mannen op het droge gebracht en rende Hilde om de chip door te geven aan Hendrick die de 20km fietsen voor zijn rekening nam. Het is toch wel bijzonder als je weet dat hij zes jaar geleden een hart transplantatie ondergaan heeft. Voor hem is het erg belangrijk om op hartslag te rijden.
Terwijl Hendrick aan zijn 20 km aan het zwoegen was deed ik mijn spalken en wetsuit uit, kroop weer in mijn rolstoel en bolde richting wisselzone dat een hele eind verderop gelegen was.
Hilde hielp me om in het smalle zitje van mijn wheeler te geraken en trok mijn speciale handschoenen aan om te wheelen, yes, ons Mie was er klaar voor!
Terwijl ik wachtte op Hendrick zag ik enkele bijen en biggen en andere grappige taferelen passeren.
Wat ik fantastisch vond is dat een deelnemer zijn mindervalide zoontje mee nam in de bakfiets!Het plezier en geluk kon je van zijn gezicht aflezen, zalig!
Ondertussen was Hendrick aangekomen die het super gedaan had en gaf zijn chip door.
Hans Cleemput gaf weer volle gas met speaken, waar is de tijd toch heen toen ik nog triatlon deed!
Men had me op voorhand verwittigd dat het geen simpel parcours zo zijn voor wheelers, maar ons Mie is een harde en laat zich niet afschrikken door een prul!
Ik vertrok door het hoogstaande natte gras dat leidde naar een klein stukje asfaltweg en dan een lang stuk op grind weg wat door de harde regenval één en al modder brei geworden was door de zware regenval.
Hilde reed achter me met de fiets en was mijn navigator voor kuilen op het pad. Langzaam maar zeker werd ik moddermie in plaats van Wielemie. Op het stuk asfalt dat volgde kon ik weer vlammen als een gek. Langs de kant luid roepende supporters, fantastisch!
Met een super gevoel reed ik over de finish! Yes, To Walk Again, whe did it!
Er werden prijzen uitgedeeld aan de fiere winnaars en de best verkleedde teams van de Sterke Peer triatlon voor trio’s.
Moe maar tevreden keerden we weer huiswaarts.
Ik nam nog een deugddoende douche en smeerde een dikke laag X-treme recup van BES&T om stijve stramme spieren te voorkomen.
Dank aanwww.wezelopdefoto.be
