Het weekend is weer achter de rug en wil dus weer working day zeggen in UZ Pellenberg en alle therapieën zijn weer aan de gang. Deze middag had ik kiné op de planning met Bea en probeerden we allerlei zithoudingen uit in het bed waardoor ik soms een “rolmops” gevoel kreeg. Ook was het weer even fijn om nog eens rechtop in mijn rolstoel te zitten. Na middag had ik een deugddoende babbel met psychologe Carine, ik had dan ook heel wat bij te babbelen oven mijn gebeurtenissen in Neder-Over-Heembeek he!
Zondag 12 oktober 2014
Alweer een flut van een nacht achter de rug. Het is haast 3 u en nog geen oog dicht gedaan. I realy hate it! Het was ook niet zo n al te beste dag eentje met veel pijn, braken en koorts van blaasontsteking . Er werd besloten om een lavement toe te dienen waar ik echt een hekel aan heb. Maar het had uiteindelijk wel goed resultaat. Ik werd vandaag naar een andere kamer verhuist toevallig kamer 5 een kamer van 2 personen maar hoop echt dat ik er alleen zal kunnen blijven liggen heb echt geen zin in een buur! Op deze kamer lag ik ook vorig jaar met mijn schouder trauma
Zaterdag 11 oktober 2014
Wat een lange nacht weer ik heb geen oog dicht gedaan omwille van pijn. Koppige dokters willen hier ook niet het systeem van N-O-H toepassen waar ik zo goed als pijnvrij was. Nu telt enkel hun uren geen minuut vroeger eerder later hun flut medicatie halve dafalgan wat ik nog niet eens voor hoofdpijn neem of nog zo een flut spul. Ik moet afkicken van de zware pijn medicatie en dat is zeer moeilijk!
Vrijdag 10 oktober 2014
Alweer lag ik tot 4 u s nachts wakker van pijn om gek van te worden hier in pellenberg. in Neder-Over-Heembeek wisten ze precies wel beter welke pijnmedicatie te gebruiken dan hier in pellenberg. Medicatie dat me ginder het beste hielp wilden ze me hier niet toedienen wegens zogezegd gevaar waar ik bij mijn weten toch nog niets van geweten heb. Gisteren kreeg ik hier nog een halve dafalgan toegediend wat ik nog niet ens tegen hoofdpijn innemen. Vorige nacht rond half zes in slaap gevallen vannacht 4 u Wat zal het vannacht worden. Ik word er alleen zot en depri van. Ik moet afkicken van de hoge dosissen medicatie. Vanmorgen Wondzorg zonder verdoving of iets! Maar daar waren ze weer met mijn panische angst voor de schaar om de verbanden los te knippen ik was zo bang als iets en dan komen de vieze wonden naar boven die ze moeten verzorgen. Het Was echt akelig en deed pijn. Ik walg van mezelf. De verbanden terug erop en de pijn was weer begonnen voor de rest van de dag het is al weer bijna half drie en nog geen oog dicht gedaan. De dag nadien deed Claire stabilisatie oefeningen het deed weer ongelofelijk veel pijn! Ik zou gesmeekt hebben voor betere pijn medicatie!!!
Woensdag 8 oktober 2014
Een dag om snel te vergeten!
Gisteren kreeg ik het bericht dat ik vandaag al moest overkomen naar Pellenberg. Kan je je het al voorstellen net bijgekomen uit het one day bad, net in slaap geweest voor de Wondzorg en dan dit … Het nieuws sloeg in als een bom ik had niet eens de tijd om afscheid nemen van mijn schatten van personeel, alles werd boef baf ingepakt. Ik huilde het uit van ellende! Gelukkig was psychologe Els in mijn buurt waar ik goed mee kon babbelen.
Na het ontbijt kwam de ambulancier me oppikken met zijn nieuwe high tech ambulance . Ik had het geluk dat dokter Thomas Rose himself, verpleger Gunther en psychologe Els me naar pellenberg begeleidden. Mama en Patricia waren mijn vele kaarten aan het ophangen en sfeer in de keet aan het brengen. Ik voelde me alleen niet thuis en dat werd naar de pijn toe enkel maar beaamd…
Donderdag 2 oktober
Alweer bad time omstreeks 10 u kwamen ze me al halen ik verging al stilaan van honger en dorst maar nuchter blijven was de boodschap . Zo gezegd zo gedaan ook al Was ik eerlijk gezegd aan het dromen van een ontbijtje met bubbels. Ik was blij dat ze eindelijk met me naar de one day reden. Ik had op dat moment ook redelijk wat pijn en wilde liefst van al zo snel mogelijk in slaap. Wat was ik blij dat na de transfer naar het bad het masker oo mijn mond werd gezet en zo zo snel mogelijk in een diepe slaap slaap lag. Ik ging langzaam maar zeker dromenland in. En konden mijn wonden verzorgd worden die er zeer goed uitzagen. Naar het schijnt. Ik kwam weer bij in een epileptische aanval. Psychologe Els stond me onmiddellijk nambij en probeerde me na de aanval te kalmeren. Ik had nu bijna geen verbanden om en mocht zelf een kijkje nemen ik vond het zeer vies en walgde er bijna van zeker toen ik er eens moest aankomen. Namiddag kwam het nieuws dat is ’s anderendaags onmiddellijk naar Pellenberg overgeplaatst moest worden. Het nieuws sloeg als een bom in. Hier was ik nog helemaal niet klaar voor. Net nog in slaap gedaan en donderdag zonder verdoving en en verpleging die erin gekend is verzorgd te moeten worden. Het maakt me bang en boos tegelijk! Waarom nu al en niet als alles genezen is? Ik kan nog niet eens afscheid nemen van dit fantastisch team. Ben bang oh zo bang het is nu bijna 3 u in de ochtend en kan niet slapen van pijn en zorgen…