Yes, vandaag mag ik voor het eerst zonder harnas met de rolstoel voorzichtig rijden en het lukt me nog goed ook! De pijn zegt me tot waar ik kan gaan maar dat is een goed controle punt voor mij dat zegt “how Mie tot hier kan je gaan en niet verder.
Vrijdag 7 augustus 2015
Vandaag was het d day de dag dat mijn port-O-cat ingeplant zou worden. Best wel spannend. Ik was blij dat Peggy mijn spulletjes mee hielp inpakken vlak na de middag belde Anita aan om me naar het ziekenhuis van Diest te brengen. Zenn voelde zich meteen op zijn gemak en nestelde zich meteen op een plaatsje. Ik mocht meteen een oh zo n modern sexy operatie hemdje aantrekken ahume 😜 en kreeg nog wat papier werk in pollen gestompt. Na al het papierwerk vielen mijn ogen al bijna dicht van de slaap. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten eer ze me me kwamen halen en me met bed en al richting operatiekwartier gebracht waar het toch wel een heel stuk kouder was.
Verpleging legde me goed in de watten en dekten me nog eens extra onder met een warm deken en even met een warmte blazer maar dat werd al snel te warm. Er werd eerst in mijn Baxter geprikt in de linker arm en werd besproken waar ze de port a cath zouden plaatsen. Dan werd een soort van melk kleurige vloeistof in mijn arm gespoten en moest ik goed diep in en uit ademen in het zuurstofmasker (dat bracht herinneringen op van in het brandwondencentrum waar ze me op dezelfde manier in slaap brachten.) langzaam vielen mijn ogen dicht en was ik ver weg in dromenland. In de ontwaakzaal heerste er zo een drukte om me en ik wist niet waarom. Iemand drukte een masker zuurstof op mijn gezicht en er werd depacine of zoiets bij aan de Baxter gehangen. Ik had blijkbaar een zware epileptische aanval gehad en iedereen was in alle staten en zou niet naar huis mogen gaan maar daar had ons Mie geen zin in en ging er tegenin. Omdat een spoed verpleger die nacht toch al bij me zou moeten slapen en de nacht erna een zelfstandig verpleegster een goede vriendin bij me zou blijven slapen mocht ik toch nog dezelfde dag het ziekenhuis verlaten. Mijn rechter arm werd ingepakt zodat ik deze zo min mogelijk zou bewegen. Alweer een flash back in mijn hoofd zoals bij mijn schouder operatie in 2013 tja nu was ik voor de volgende drie dagen wel echt gehandicapt! Met 1 hand met de rolstoel rijden is een hele uitdaging. Ik was de eerste dagen vooral bang om iets fout te doen. Nu mag er echt niets meer fout lopen voor de Memorial!
Donderdag 6 augustus 2015
Ik merk nog steeds dat ik last heb van de hersenschudding. Ik ben nog zo verstrooid als iets en vraag soms 10 x per dag “welke dag is het vandaag? Wat gingen we doen?” Vandaag ben ik voor het eerst weer buiten geweest en hebben Peggy en ik onszelf laten verwennen in Chocolat Diest
Woensdag 5 augustus 1015
Vandaag ben ik voor het eerste sinds mijn lelijke val terug gaan trainen en eigenlijk ging het beter dan ik had vernacht. Het deed deugd om terug in de buitenlucht te zijn en mijn ding te doen wat ik zo graag doe! Na de training was het weer hoog rusttijd in te lassen.
Maandag 30 juli 1015
Sinds vorige week zaterdag kan ik mezelf niets meer van herinneringen raar hoor!
Verpleging is me 4 maal per dag komen sonderen maar ik wist er niets van. Ik Was waarschijnlijk door mij hersenschudding in een soort coma geraakt
Donderdag 23 Juli 2015
Vanmorgen toen verpleging binnen kwam leek het alsof ik helemaal van de wereld was. Ik heb er zelfs niet veel van gemerkt dat ze me helemaal gewassen en verzorgd had. Tegen de middag bracht Eddy me nog steeds slaap dronken naar de bureau van het Wit/Geel kruis waar ik weer plaats mocht nemen voor mijn wekelijks infuus. Ook hier kon ik mijn ogen niet open houden en voelde zelfs haast de prik voor het infuus haast niet en had ook geluk ditmaal zat het infuus bij de eerste prik al ok! Terwijl de baxter 4 uur liep was ik heel ver weg in dromenland.