Categorie: ITU WORLD CHAMPIONSHIPS HAMBURG

Vandaag verjaarde mijn beste vriendin en tevens mijn begeleidster Lieve. We verrasten haar met vele

kaartjes en een fles champagne bij het ontbijt. Ze had het totaal niet verwacht en was er heel blij mee.

Om 10.00u vertrokken we terug naar België. Langs de ene kant vertrok ik met een beetje spijt in het hart, het

is immers heel leuk geweest, langs de andere kant ging ook graag weer naar huis.

De hele rit heb ik weer goed gerust.

Toen we mijn straat inreden zag ik weer vele mensen staan die me aan het opwachten waren. De straat was

versiert. Wat een fijne thuiskomst. Dat was niet alles.

Om 17.30u werd ik op het stadhuis van Diest verwacht. Wat een heerlijke thuiskomst.

Door de inwoners van Diest werd ik toegejuicht. Samen op de foto en dan was er een receptie waar ik met

iedereen een babbeltje kon slagen. Ik had honger, en mijne glaasje champagne steeg dan ook snel naar mijn

hoofd. Dan kan ik nooit stoppen met lachen.

Daarmee sloot ik weer een fantastische dag af.

Ik was 10 min. voor mijn wekker wakker die om 04.30u zou aflopen.

Om 05.00u zaten we aan het ontbijt. Er was nog geen wit brood, dus was het voor één keer bruin brood met

banaan en bruine suiker. 05.45u vertrokken we met ons hebben en houden naar de wedstrijd.

De zenuwen kwamen goed opzetten. Niet zozeer voor het biken en het wheelen, maar wel voor het koude

water waar ik in moest.

Toen we in de wisselzone waren checkten we mijn banden nog eens. Van mijn linker achterwiel was de band

wat afgegaan en wilden we hem oppompen. In plaats van lucht ingaan ging hij helemaal plat.

Ik kan u verzekeren, het geeft geen goed gevoel!

Uiteindelijk heeft Eric een nieuwe binnenband gestoken en was alles vergeten.

Ondertussen was het hoog tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Tegen de koude werd er een dikke laag vettig

spul gesmeerd. Eric en Julien wrongen mijn pak aan. Deze keer was het zonder spalken en vlotter. Dit is niet

toegestaan op een WK.

Nu kon ik richting start bollen.

Eric en Julien hebben eerst nog mijn bike in de tent gezet waar ik uit het water kwam. Dit was de wisselzone

voor alle rollers van zwemmen naar biken.

Aan de start waren er al atleten aan het inzwemmen. Ik heb dit niet gedaan. Ik wilde vermijden om kou te

krijgen. Eric goot het warme water in mijn pak en 5 min. voor de start ging ik het water in. Het water was

met zijn 15°c koud.

Ook al had ik met mijn zwembril de truck met het speeksel gedaan, hij bleef aandampen.

2 min. voor de start. Mijn hart bonkte tot in mijn keel.

Iedereen moest met 1 hand het touw vasthouden voor de start.

Het startsignaal klonk. Alle 67 AWAD’s vertrokken voor hun 1500m zwemmen.

De start verliep wat moeilijk omdat vlak naast me nog iemand zwom. We sloegen tegen mekaar op en ik kon

daardoor niet doorzwemmen. Ik week uit naar rechts, maar hij week mee uit. Heb me dan even ingehouden,

achter hem doorgezwommen en hem dan langs links kunnen voorbij zwemmen.

Ik zag bijna geen steek met mijn aangedampte bril. Als ik keek zoals sommige mensen over hun leesbril

kijken zag ik iets, maar nog gene vette. Onderweg ben ik even gestopt om mijn bril schoon te maken, maar

ik kon mijn evenwicht niet houden en het had toch geen zin. Onder de brug stak een atleet me voorbij en

heb hem kunnen volgen als wegwijzer. Als 12de en eerste vrouw kwam ik uit het water en was zeer tevreden

over het zwemmen. 2 Mensen van de organisatie heften me uit het water en Eric en Julien pakten me over.

Ik zag nog veel handbikes staan en wist dat ik goed zat.

In een wip was mijn pak uit en voor ik het wist zat ik in mijn bike.

Daar ging ik voor mijn 40km biken. Het ging meteen goed. Ik dacht dat het parcours vlak was, maar er zaten

een paar venijnige lange hellingen in. Vlak en berg af ging ik een serieuze vaart. Er was redelijk veel wind.

Op een gegeven moment stormde ik tegen 50km/u de berg af en werd door een windstoot een stukje opzij

gezet. Raar gevoel.

Grote stukken van de rit was de weg verdeeld in oprijden en terug rijden. Zo kon ik tellen hoeveelste

rolstoelatleet ik was. Ik telde 3 mannen, telkens moedigden we mekaar aan als we mekaar kruisten.

Bij de laatste 10km reed met mijn achterwiel over een stukje tape dat bleef plakken. Telkens kreeg ik net een

zweepslagje tegen mijn schouder van die tape. Even was ik bang dat ik een lekke band had.

De zweepslagjes deden geen pijn maar was wel vervelend en maakte een irritant geluid. Het was de hele rit

eigenlijk een eenzame strijd. Bijna geen mens dat buiten het centrum stond te supporteren.

Toen ik de wisselzone binnen gereden kwam stonden mijn vrienden die met velen opgekomen waren met

vlaggen, spandoeken en ratels me toe te juichen. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen.

Net voor me reed er nog iemand met één arm de wisselzone binnen. Hij sneed mijn bocht af waardoor ik

haast bleef steken op de stoep.

De wissel naar het wheelen verliep vlot, nu nog 10km te gaan voor de finish!

Het wheelen begon slecht. Met mijn rechter hand schoof ik, ik had geen grip op mijn hoepel, maar na een

paar keer kloppen ging het weer. Maar dan! Een stuk van het parcours was helemaal niet aangepast voor

wheelers. Het ging enorm stijl naar beneden naar het Binnen Alster water en onmiddellijk een bocht van 90°

naar links. Ik heb daar iemand moeten vragen om me tegen te houden, anders lag ik in het water en was ik

verdronken. Als je hevig rem pakt bij de wheeler slip je meteen door en ontploft het bandje.

Zo was er ook een lange strook grindweg vlak langs het water zonder vangrails. 2x een scherpe bocht waar

ik bang was.

Gelukkig was er nog een asfaltweg waar ik vaart kon zetten en tegen 21km/u kon wheelen.

Daar kon ik ook nog een rolstoelatleet inhalen. Het laatste stuk was het weer inhouden omdat ik weer op de

smalle grintweg langs het water moest.

Toen ik over de eindmeet rolde klonk dat ik met een eindtijd van 02.51.23u first women was. Niet alleen van

mijn categorie, maar over all van de dames. Ik denk dat ik de eerste roller ben die amputees en blinden die

met een gewone fiets rijden achter zich laat. Uiteindelijk was ik dan ook nog eens derde bij de mannelijke

rolstoelatleten ook.

De vreugde kon niet meer stuk.

Mijn supporters stonden luidkeels te roepen bij mijn aankomst.

We trokken met iedereen samen naar mijn hotel waar we na mijn zalige warme douche op mijn titel klonken.

Erna ben ik met mijn schatten van begeleiders natuurlijk gaan frieten eten. Ze waren wel niet zo lekker als in

België

Ik was doodmoe. Voor de medaille ceremonie heb ik goed kunnen rusten en kunnen nagenieten van mijn

prestatie. Medaille ceremonie

De final party en medaille ceremonie was te doen in een prachtige gerenoveerde vismarkt hal.

Toen we aankwamen stond er al een lange rij mensen aan te schuiven.

Binnen konden we nog net een plaatsje vinden waar we met z’n allen konden zitten.

Ik was serieus teleurgesteld in de organisatie van de ceremonie. Voor mijn ouders, begeleiders en vrienden

betaalden we €20 per inkomkaart. Ze moesten hun drank, en eten zelf ook nog eens terplekke betalen. Dit

vind ik niet kunnen.

Na een tijdje wachten was het medaille uitreiking. Eerst voor de winnaars van de sprint triatlon. Erna waren

de AWAD’s aan de beurt.

Eerst werden op het grote scherm foto’s van onze wedstrijd vertoond.

Als aller eersten werden de medailles van mijn categorie (cp1) uitgereikt.

Wat een kippenvel moment als ze afroepen “Gold meddal winner Marieke Vervoort” Ik reed het podium op

en kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ongelofelijk als zo’n hele vismarkthal van 2 verdiepen vol mensen

staat applaus geeft voor jou. Eenmaal van het podium af vloeiden de tranen over mijn wangen.

Met de hele groep keerden we terug naar het hotel en klonken we samen op de gouden plak.

’s Nachts kon ik moeilijk slaap vatten door alle emoties en pijnlijke spieren.

De dag voor de race, de kriebels beginnen serieus op te komen.

Na het ontbijt ging ik samen met mijn ouders die ondertussen ook in Hamburg aangekomen waren en

vrienden nog eens naar het parcours kijken.

Nu was het zoals bij mijn race afgespannen. Ik zag de wisselzone en waar ik heen moest met het biken en

het wheelen.Nu kon ik ook zien hoe het zwemparcours eruit zag.

Ondanks de regen liep er veel volk rond.

Om de 15 min. was er een nieuwe start voor deelnemers van de sprint triatlon.Telkens ik ze hoorden aftellen

en het startsignaal hoorde kreeg ik kippenvel en dacht ik aan mijn race morgen.

In de regen wandelden we terug naar het hotel. Sofie, die ook net in Hamburg arriveerde met haar ouders

had gekookte pasta bij, die ik in mijn hotelkamer als een aapje opat. Ik had geen vork, ’t was wel leuk. Ik

moest lachen met mezelf.

Nadat ik wat geslapen had nam ik een zalige rustgevende douche, ik had echt moeite met er onderuit

te komen. Puur genieten.

Namiddag gingen we in de kelder mijn materiaal klaarzetten. Banden werden opgepompt en nagekeken,

alles werd klaargezet om morgen heel vroeg mee te nemen.

Het goede gevoel was even weg toen we mijn voorbandje van mijn wheeler niet opgepompt kregen. Het

verlengstukje was afgebroken. We hebben noodgedwongen het wiel vervangen door het reserve voorwiel.

Ik heb nog een zalige massage gekregen van Lieve voor we weer vertrokken. Om 18.30u was het bike check

in. We stonden gelukkig redelijk vooraan. Al gauw was er een mega lange rij wachtenden.

Niet alleen AWAD’s, maar ook Age groupers. Mijn helm werd nagekeken en ik mocht binnen met mijn bike

en wheeler. We kregen een plaats toegewezen helemaal achteraan in de wisselzone.

Tegen eventuele regen pakten we mijn bike en wheeler in. Nog even een babbel gedaan met andere AWAD

atleten en dan was het hoog tijd om terug naar het hotel te gaan.

Toen ik het hotel binnen rolde grote verrassing. Kameraad Bruno en zijn vriendin Heidi stonden ons op te

wachten. Ik wist totaal niet dat ze gingen komen.

Voor het avondmaal rolde ik met mijn zakje bruine suiker op mijn schoor binnen. Op mijn menu: pasta met

bruine suiker. Om 20.30u lag ik in mijn bed.

In de voormiddag brachten we mijn nummer aan op mijn bike en wheeler en helm en plaatsten we de

wedstrijdwielen op mijn bike.Erna nog wat gerust.

’s Middags stond er een AWAD lunch meeting op het programma. We werden om 13.00u verwacht in het

chique Mövenpic hotel 5km verderop.

Toen we in ons hotel vertrokken was het droog en besloten we te voet te gaan. We waren nog geen 5 min.

onderweg, begon het toch wel niet weer te regenen zeker. Geen van ons had een paraplu bij. Op een gegeven

moment begon het zo hard te regenen dat we moesten schuilen. Het regende harder en harder. Bijna aan het

park kwamen we nog 2 AWAD’s tegen die ons de kortste weg wezen.

Wat was ik blij dat ik binnen was, eindelijk warmte en droog!

Hier kon ik kennis maken met andere AWAD’s. Allemaal toffe en sociale mensen.

Na een leuke speech kregen we een overheerlijke lunch aangeboden door ITU.

Na de meeting werden er nog leuke foto’s genomen van de groep.

Jeremy uit USA wilde op de foto samen met mij en nog 2 andere rollers. De eerste die we tegen kwamen om

een foto te laten trekken was de blinde Nancy. Ok zei ze, wat een lol, een blinde die je fotografeert! Na wat

richtlijnen lukte het nog ook. Op de 2de foto stond ons hoofd er niet meer op..

Op terugweg deden we er bijna een half uur minder lang over. Het was opgeklaard. Hamburg zag er veel

mooier uit nu de zon er door kwam. In de herfst is het vaak nog warmer dan de temperaturen die we hier al

gehad hebben. Op hotel heb ik nog goed kunnen rusten.

17.20u hadden onze Belgische beloften hun wedstrijd.

We gingen ze aanmoedigen, maar we werden voor de verandering weer uitgeregend. Ocharme die mannen.

Echt gevaarlijk voor valpartijen. Onze Belgen veroverden de 18de en de 26ste plaats. Proficiat mannen.

Ik heb met stukken en brokken geslapen. De matras is heel hard.

Deze morgen lekker ontbeten, om 10.30u was het AWAD briefing. Ik kwam atleten tegen die ik vorig jaar in

Lausanne leerde kennen en leerde nieuwe mensen kennen.

Ondertussen heb ik ook een maat uit Hawaii die voor het eerst aan een WK deelneemt. We babbelden over

het klimaat, het avontuur enz., het was een leuke kennismaking! Ook leerde ik een Columbiaan kennen,

een echte vleier.

Dit jaar nemen maar liefst 67 AWADS deel. Er wordt moeite gedaan om triatlon door te stampen tot een

paralympische sport . Niet voor 2008, maar voor de editie erna wat goed nieuws is.

Het zwem, bike en loopparcours werden voorgesteld op het grote doek. Achteraf konden we vragen stellen.

Na de briefing werden er nog leuke foto’s getrokken…

Op terugweg naar het hotel stopten we om ons middagmaal te eten. Veel tijd om te rusten was er niet.

Om 14.00u mocht er in het Alster binnenmeer gezwommen worden.

Het regende ondertussen. Van de warme temperaturen van in Lausanne vorig jaar konden we nu alleen van

dromen.nMet een dikke fleece en regenjas wandelden we richting start. Bijna niemand te zien die ook ging

inzwemmen. Welke zot gaat er nu ook bij deze temperatuur en regen buiten zwemmen? Ik behoor tot één

van die gekken. Persé wilde ik het water aanvoelen. Hoe koud was het? Hoe zitten de armen?

Ik wilde graag een antwoord.

Atleten zaten in hun wetsuit bibberend rond te draaien aan de start. In de verte aan de overkant van het

Alster binnenmeer zagen we atleten zwemmen.

We zijn tot aan de overkant gewandeld. Enkel daar mocht er ingezwommen worden. Er was een tent voorzien

waar de dames zich konden omkleden. Het was donker en we zaten kort op mekaar. Verschillende talen

kon je er horen. Er zaten atleten van Japan, Mexico, Frankrijk enz….

Na veel wringwerk kreeg ik mijn wetsuit aan. Er waren 3 ladders voorzien om in en uit het water te geraken.

Erin, geen probleem, maar hoe er terug uit geraken?

Er waren al een paar atleten uit het water gekomen met snij wonden door glas dat op de bodem lag.

Oppassen geblazen dus!

Eric en Julien lieten me langzaam in het water zakken. Het was ondiep, ik zat meteen op m’n poep in het

water. Omdat we weer een thermos warm water in mijn wetsuit gegoten hadden was het schrik effect met het

koude water niet zo groot.

Ik zwom een stuk verderop , je zag geen steek in het water. Het was bruin en troebel.

Ik had een goed gevoel en de armen zaten goed. Toen ik terug aan de ladders gezwommen was moest ik er

terug uit geraken. Ik probeerde me langs de eerste trappen wat op te hijsen en Eric en Julien konden me zo

verder op de kant trekken. In het propvolle tentje kleedde ik me weer om en keerden we terug naar het hotel

waar ik een heerlijke warme douche kon nemen.

Voor het 4uurtje had Christine gezorgd. Op hun kamer was het koffieklets, ze had koffie gezet en konden we

nog enkele dingen bespreken voor de wedstrijd.

Na het avondmaal gingen we naar de parade maar waren omwille van de regen vroeg terug.

Om 08.00u was alles ingeladen en had iedereen zich op een plaats in het busje gesetteld.

De rit begon al goed. Ons Germain (GPS) liet ons een ommetje rond de blok rijden.

Daarmee zat de sfeer er al onmiddellijk in.

Onderweg heb ik vooral gerelaxt en naar mooie muziek geluisterd.

Er waren redelijk wat wegenwerken, maar we hadden er geen belemmering van. Ons Germain sloeg op een

gegeven moment wel tilt, we reden op de autosnelweg en plots zei ze “nu keren alstublieft”.

Op onze stopplaats in Duitsland was een super aangepast toilet. Je kon er je achterwerk zelfs spoelen en

drogen. Wees gerust, ik heb het niet uitgeprobeerd. De lavabo kon met een draaisysteem hoger of lager naar

wens zetten. Ik kon mezelf zelfs in de spiegel zien. Gewoonlijk hangen die veel te hoog.

Na 6u onderweg te zijn kwamen we aan in het Duitse Hamburg.

Bij het inchecken in het hotel maakte ik al meteen kennis met een Canadese AWAD atlete. Ze zei me moest

gaan laten classificeren en wees behulpzaam ons de weg.

Nadat we alles uitgepakt hadden in onze piepkleine kamer wandelden we naar het triatlongebeuren.

Eerst naar classificatie tent voor AWADS. Daar werden we vriendelijk onthaald.

Nadat ik het papierwerk ingevuld had kwam de controle. Mijn kracht en flexibiliteit van mijn spieren werd

gecontroleerd en er werden punten gegeven naar gelang ik al dan niet kracht kon zetten van 0 tot 5.

Als deze lange lijst achter de rug was, ben ik me gaan inschrijven en kreeg ik het nummer 1060 toegewezen.

Toen alles geregeld was wandelden we terug naar het hotel, waar ze ons al aan het opwachten waren met

mijn materiaal. Alles werd uitgeladen en in een kamer in de kelder gezet die voorzien was voor het materiaal

van de Belgen.

We hebben lekker gegeten, en zo hard gelachen dat de tranen oven mijn wangen rolden.

Er was een koud buffet met heerlijke verse groenten. Lekker, lekker, ik nam van alles wat. Ik nam van de

grote pot mayonaise (dacht ik) een schep. Niet dus, het was witte chocolademousse dat ik op mijn groenten

geschept had. Ik kreeg pas echt de slappe lach toen ik zag dat Ivo net dezelfde vergissing begaan had. Het is

zo eens wat anders. Ik kon niet meer, zo grappig! Slecht was het niet.

We gingen vroeg slapen. De sprei van het bed gedaan, toen zagen we het donsdeken. Ofwel liggen ze hier in

Duitsland heel dicht tegen mekaar aan ofwel liggen ze hier met de voeten buiten boord. Gelukkig vonden we

nog een extra deken in de kast.