Categorie: DUOSPRONG SCHAFFEN

Schaffen, het dorp waar ik als kind opgroeide, het dorp met zoveel mooie herinneringen. Als kind zag ik vanuit de tuin de parachutisten uit de lucht naar beneden dwarrelen. Ik was nog heel jong toen ik wenste van zelf ook ooit zo’n sprong te kunnen maken.

Met de para’s van Schaffen kon je in mijn tijd een kamp doen om te leren parachute springen uit de luchtballon (het varken van Schaffen). Dolgraag wilde ik hieraan deelnemen maar jammer genoeg kwamen toen de eerste problemen van mijn aandoening naar boven waardoor ik niet aan dit kamp kon deelnemen en kon ik enkel vanuit de tuin in de Notenlaan met een wrang gevoel toekijken.

Nu zoveel jaren later kon mijn jeugddroom dankzij Nike die mijn sprong schonk voor mijn verjaardag uitkomen.

De weergoden gooiden bijna roet in het eten. Omstreeks elf uur kreeg ik telefoon dat de sprong niet kon doorgaan omdat het weer aan het veranderen was. Wat een opdoffer. Omdat ik toch maar 10 minuten van het vliegplein woon spraken we af dat ik zou terug bellen op het moment dat ik normaal zou vertrekken om te zien of het al dan niet door kon gaan.

Ik had mezelf er al bij neergelegd dat het niet zou doorgaan en ging alvast in mijn agenda snuffelen voor een nieuwe afspraak. Met agenda in de hand belde ik naar de basis in Schaffen maar mocht deze terug weg steken want de sprong kon toch doorgaan. Ik liet een kreetje van vreugde en haastte me naar vliegplein Schaffen.

Wat een super fijn onthaal met al die lieve mensen hier. Mensen lopen hier rond met van die modieuze aeropakjes aan. In de hanggaar worden parachutes zorgvuldig weer opgeplooid en oefenen skydivers hun sprong.

Een eerste briefing kreeg ik van Rosti die me uitlegde dat mijn benen aan de benen van de instructeur zouden getapet worden. Ik moest bij het springen me met een holle rug houden met het hoofd naar achter en de handen aan het harnas. Na ongeveer 10 seconden zou ik een schouderklopje krijgen en moest ik mijn armen opendoen en al zwevend verder gaan, als ik weer een schouderklopje zou krijgen moest ik de handen weer aan het harnas houden om de parachute te openen. Yes, ik had goed opgelet, ik was er klaar voor!

Toen Walter terug was van zijn sprong en onze parachute weer zorgvuldig opgeplooid had was het mijn beurt om me klaar te maken voor de sprong.
Ik kreeg een blauwe overal om aan te trekken, wilt lukken dat ik net mijn lievelingskleur van pak kreeg. Walter deed ook alvast mijn harnas aan.

Een gekke bril werd op mijn neus gezet natuurlijk moest ik daarmee onnozel kunnen doen.

(amai, die bril zoog hard aan, nu weet ik alvast hoe gerimpeld ik eruit ga zien als ik oud ben)

Walter legde alles nog eens tot in de puntjes uit hoe we te werk zouden gaan voor de sprong terwijl hij mijn harnas bevestigde.

Alles was toppie in orde, klaar om te vertrekken. Ik werd achteraan op een camionette geholpen waar alles sky divers op zaten om naar het vliegtuig dat verderop stond te rijden.

Ik werd het vliegtuig in gedragen waar geen zitjes instonden. Iedereen zat als het ware in mekaars schoot. Het was een Cessna Caravan 208 met de naam 00-FUS die ons de lucht in bracht.

We stegen op en vlogen 4000 meter omhoog. Ik genoot van de mooie uitzichten. Hoeveel te hoger we vlogen hoeveel te mistiger het werd. Vlak voor we de hoogte bereikten werden de rare brillen opgezet en wensen de sky divers elkaar geluk door een gebaar met de handen en sloten af met het Aloha teken dat ik nog kende van de IronMan in Hawaii, zalig.

Samen met Walter en mij sprong er ook een cameraman om mijn sprong te filmen mee. Sam met de grote grijze snor zou mijn opname maken.

De deur van het vliegtuig ging open, mijn hart ging sneller slaan. Oh Ooooow, de moment van waarheid is gekomen. Adrenaline stroomde door mijn lijf. Wonderbaarlijk maar toen ik aan de deur zat was de stress volledig over. Er heerste een gevoel van: “ok, we gaan dat hier gewoon doen he” Walter sprong uit het vliegtuig en gingen we peilsnel voor ongeveer 40 seconden tegen een snelheid van 200km/u naar beneden. Niet één keer sloot ik de ogen.
Het was een grijze wolk waar we insprongen

Mannekes, ik kan u verzekeren, het is een onbeschrijfelijk gevoel om u tegen te zeggen! Eigenlijk best wel grappig maar ik beeldde me het geluid bij een tekenfilm in als er iemand pijlsnel naar beneden valt. Na het eerste schouderklopje deed ik zoals afgesproken mijn armen open en zweefde ik zonder parachute, zalig!
Bij het volgende schouderklopje na 2500 meter vrije val greep ik het harnas weer vast en kriebelde het als de parachute opende. Ik liet een vreugde kreet, man wat een fantastische ervaring!
De regen prikte een beetje op mijn gezicht als kleine naalden prikjes

Vanaf nu kon ik zeven minuten genieten van het prachtige zicht. Ik kreeg het stuur zelf in handen. Met de twee touwen waar een handvat aan bevestigd was kon ik sturen door er aan te trekken. Ik was één iemand kwijt, Sam onze cameraman. Doordat ik zo licht ben gingen wij veel trager naar beneden en moest hij ons lossen.

Ik zag het Schulens meer waar ik eerder deze week nog ging trainen, de Paalse plas, Hasselt, het cirquit van Zolder, zelfs het Zilvermeer in Mol, waaaaaaaaaaaaaaw!

Op het einde nam Walter het stuur weer over en maakte het weer leuk door bochten te maken dat je jezelf in een pretpark waant. Met de wind was het opletten geblazen dat we niet te ver afweken van ons landingspunt de stip op de grond.

Mama en papa en de andere mensen kon ik ondertussen zien staan als kleine stipjes. Ik riep naar hen: “He, jullie zijn net kabouters!”

We maakten een perfecte zachte landing op de voeten van Walter. Het eerste wat ik zei was: “wanneer mag ik nog eens?”Man, man, zo onder de indruk van deze unieke ervaring, niet gewoon!

De tape rond mijn benen werd eraf gedaan en was Walter als het ware van mij verlost en werd ik weer in mijn rolstoel geholpen.

In de hangaar plooide Walter onze parachute weer zorgvuldig op voor zijn volgende sprong.

Nababbelen over deze fantastische ervaring deden we in het cafetaria.

Jammer dat het zo duur is, anders stond ik hier volgende week al terug!

Ik heb nu al zoveel fantastische ervaringen gehad, maar niets kan tippen aan deze ervaring, hetzelfde gevoel als voor de eerste maal wereldkampioen worden.

Bedankt Nike om mijn jeugddroom uit te laten komen, bedankt PCV voor de prima begeleiding en toffe sfeer!