Vanmiddag was de Groenplaats in Antwerpen the place to be voor alle kinderen! In samanwerking met Ketnet zouden de kinderen immers hier vandaag een poging ondernemen om het wereldrecord langste koprol ketting te verbreken!
Toen ik er met Cathy en Lisa arriveerde waren ouders en kinderen al volop in de weer om hun matje voor de koprol te bemachtigen.
Ook de toffe mensen van de Ketnet band waren aanwezig om de sfeer er extra in te brengen.
Kinderen herkenden me meteen van de aflevering met Charlotte waar we het over medailles hadden en vroegen om een handtekening en omsingelden me letterlijk, bangelijk gewoon!
1303 Enthousiaste kinderen koprolden 1 voor 1 van aan het Steen zelfs door het stadhuis naar de Groenplaats, bij deze was het wereldrecord ook verbroken!
Ik kreeg de eer de eerste koproller op de Groenplaats een medaille uit te mogen reiken!
Nog nauwelijks bekomen van mijn Italiaans avontuur en ons Mie was vandaag alweer op trot. Ik had immers een afpraak bij Vigo om mijn materiaal om te wheelen optimaal te maken.
Iets voor de wekker zou aflopen omstreeks half zes in de morgen werd ik wakker en maakte me klaar voor vertrek richting Belgio!
Stipt om 6u kwam Ignacio van de organisatie me oppikken om richting luchthaven te rijden. Onderweg stond Chiara ons ook al op te wachten.
Op de luchthaven was het weer het gewoonlijke gedoe van controles etc.
In het zonnetje achter glas kon ik rustig op het vliegtuig wachten en mijmerde weg met de herinneringen van de leuke wedstrijd gisteren.
Op het vliegtuig werden Zenn en ik weer serieus in de watten gelegd!
Ik genoot tijdens het opstijgen weer van de mooie zichten van het Italiaanse landschap.Ik genoot tijdens het opstijgen weer van de mooie zichten van het Italiaanse landschap.
Na de landing werd ik weer super geholpen door de assistentie en brachten me naar de aankomsthal waar papa me al stond op te wachten.
Ik had gisteren zoveel geslapen dat ik vanmorgen kompleet uitgerust al vroeg uit de veren was. Vannacht was ik een keer wakker geworden en ontdekte dat de tv nog aan het spelen was, ik moet dan wel erg vroeg in slaap gedommeld zijn!
Het ontbijt ziet er hier in Italië lichtjes anders uit dan in België maar kon er best wel van genieten. De koffie, tja, dat was straffe toebak hoe kleiner hoe straffer en ik had een heel kleintje!
Ik wandelde met Zenn het dorp in waar de wedstrijden al volop aan de gang waren en kwam ik al in de sfeer voor mijn wedstrijd dat in de late namiddag op dezelfde locatie plaats zou vinden. Het was ondertussen al flink opgewarmd!
Man, man, man, niet simpel om hier in Italië eten te bestellen! De menu kaart is enkel in het Italiaans en dan eten bestellen wordt moeilijk! Dan maar gokken!
Vooraleer ik ging rusten maakte ik mijn wheeler wedstrijd klaar en prepareerde mijn 3Action sportdrank.
Pas toen ik alles als een freak tot drie maal gecontroleerd had en zag dat alles ok was ging ik op mijn liggen.
Ik werd opgepikt door de mensen van de organisatie die me naar de startzone brachten.
Er waren al heel wat handbikers zichzelf aan het voorbereiden op de race. Ook de deelnemende wheelers begonnen zich klaar te maken om zichzelf in het smalle zitje te wringen.
Hier maakte ik ook kennis met de Italiaanse T51 atleet die op de Paralympics in Londen zilver veroverde op de 100m sprint.
Ik smeerde nog snel mijn armspieren in met de BES&T sportmassage crème alvorens ik in mijn wheeler kroop. Het was mijn eerste wedstrijd gemengd met handbikers en moet toegeven dat ik er niet echt gerust in was!
Nadat ik wat ingereden had bolde ik richting start waar heel wat toeschouwers stonden om ons aan te moedigen. Het enige wat ik door de luidsprekers verstond was mijn naam en paralympico.
Bewust zette ik me helemaal achteraan voor de start, ik wilde niet vanaf het begin ondersteboven gereden worden.
Het startschot klonk en ging er met een vaart vandoor, ik kon al meteen enkele handbikers inhalen, maar na een tijd haalden ze me weer in en kwamen langs links en rechts zonder verwittiging voorbij gezoefd, niet normaal, best gevaarlijk.
Enkele handbikers en wheelers kon ik na enkele rondes voorgoed achter me laten, heb zelfs iemand gedubbeld!
Van begin tot einde kon ik goed mijn snelheid aanhouden en haalde een gemiddelde van 19.4 en met een maximum speed van 31km/u zoefde ik de berg af die ik eerst met volle kracht beklommen had. De bochten die zo al moeilijk zijn om te nemen met de wheeler werden vaak afgesneden door de handbikers wat me telkens weer deed schrikken!
Het was jammer dat als de eerste renner over de finish reed iedereen moest finishen en ik zo slechts aan 7km ipv 10km kwam. Handbiken vervangt het fietsenen wheelen het lopen dus kan je het helemaal niet vergelijken.
Toch aanzie ik het als een goeie training.
Meteen na de race werden er heel wat foto’s getrokken en de prijsuitreiking volgde meteen.
De winnaars werden letterlijk in de bloemetjes gezet en kreeg een trofee die ik later aan de hotel eigenaars schonk.
Terwijl we atleten van de laatste race aanmoedigden genoten we van een echt typisch Italiaans ijsje! Mmmm, ik geniet er nog van! Aardbeienijs met laagjes chocolade tussen!
Na de wedstrijden werden we uitgenodigd door de wheeler om mee iets te gaan drinken op zijn verjaardag. Water mocht ik niet bestellen van hem, ik moest Prosecco bestellen, mmmm dat zag ons Mie wel zitten zo’n lekker dafalganneke!
Mijn chauffeur bracht me weernaar het hotel waar ik alvorens te douchen meteen mijn wheeler demonteerde en weer in de tas stopte.
Voor het avondmaal deelde ik de tafel met atleten van Oekraïne. Eén van hen werd vandaag tweede! Hetwas bijzonder leuk om met hen een babbeltje te doen!
Voor ik mijn bed inkroop maakte ik mijn koffer en legde alvast alles klaar voor het vertrek!
Om 3.15u in de ochtend begon mijn alarm van de wekker te jengelen. Het verwonderde me dat ik me vrijwel meteen fit voelde!
Papa was mijn taxi chauffeur van dienst. Ocharme, hij moest speciaal voor mij ook zo vroeg uit de veren!
Met mijn hele hebben en houden vertrokken we richting Zaventem.
In het vliegtuig mocht ik plaats nemen vlak achter de vleugel. Mijn maag begon wel wat te knorren, ik had nog niet ontbeten.
Gedurende de hele vlucht van 1.35u heb ik niets anders gedaan dan geslapen, geslapen en nog eens geslapen!
Chiara en Ignacio van de organisatie stonden me al op te wachten toen ik in de aankomsthal aankwam.
Eindelijk konden we op onze weg naar het hotel stoppen voor een ontbijt!
We laadden mijn bagage uit en gingen op verkenning in het gezellige stadje Odorza.
Bij de lunch was het moeilijk te kiezen wat te eten aangezien de menukaart enkel in het Italiaans is. Dan maar gokken en hopen dat het iets lekkers was!
Ik laadde mijn bagage uit en ging op verkenning in de stad.
Ik knutselde mijn wheeler weer in mekaar en genoot daarna van wat platte rust op mijn bed.
Rond 19u ’s avonds werd ik weer wakker en was het al tijd om naar het restaurant te gaan voor het avondmaal.
Ik verstond niets van wat mijn gezelschap tegen mekaar zei en was het maar een saaie bedoening
Ik heb er weer een ongelofelijk drukke dag opzitten. Na mijn afspraak in Pellenberg werd ik verwacht bij Nike voor tv opnames met RTV naar aanleiding van de Run To Walk Again.
Omdat ik morgen al heel vroeg in de ochtend naar de luchthaven moet pakte ik vanavond nog mijn koffer.
