Categorie: DAGBOEK

Ik moet gisteren echt wel doodmoe geweest zijn. Als een blok viel ik in slaap en werd deze morgen pas weer wakker. Zaaaalig!

Na een heerlijk ontbijt legde ik me nog even op bed en viel weer in slaap.

We laadden al onze bagage alvast in de wagen.

Rond elf uur vertrok ik met coach Jo richting piste. Het was heel wat aangenamer met zulk droog weer!

Gella Vandecavye haar coach Eddy Vinckier en zijn vrouw kwanen supporteren en wat later kwam Jochem die ik leerde kennen op de REVA beurs ook aan om voor me te supporteren. Geweldig! Met Jochem haalde ik herinneringen naar boven van de beurs hoe we ’s ochtends telkens weer aan het ontbijt lachten met de “jus d’orange”

 

 

Ondertussen kroop ik in mijn wheeler om wat op te warmen. Het ging goed, maar er blies een stevig windje waar ik hard moest tegenopwerken in een bepaalde richting.

Toen ik weer in mijn rolstoel kroop, verdween even mijn goed gevoel toen Jo opmerkte dat mijn verlengstukje om de banden op te pompen afgebroken was.

De band ging niet af, dus geen reden tot paniek, maar toch, niet zo’n goed gevoel!

Jo en ik hadden onze les geleerd uit gisteren om langer in de rolstoel te blijven zitten voor de race.

Vlak voor ik de callroom in moest kroop ik in mijn wheeler en bereidde me mentaal voor op mijn 400 meter.

Tijdens de ronde inrijden voor de start voelde ik hoe stevig de wind blies.

Ik maakte me klaar voor start en was zeer snel weg en zoefde tegen 23,5km/u over de piste tot er een zijdelingse windstoot me bijna uit de baan gooide. Ik schrok me dood en riep “shiiiiiittttt!!!!!” Ik had maar 1 keuze mijn stuurtje nemen en mezelf in de baan houden en werd zo een stuk afgeremd, maar zelfs met dit voorval haalde ik met een tijd van 1:11,53 niet alleen de eerste plaats maar ook een nieuw Europees record. Niet te geloven, waaaaaaaw!

Ons Mie was happy en nam mijn tijd om te ruste, allé dat probeerde ik alleszinds. Een groepje kinderen kwamen een handtekening vragen en waaren hiermee helemaal in de wolken, zalig!

Ik kroop weer in mijn wheeler om wat in te rijden en had een goed gevoel. In de callroom keek ik echt uit naar mijn laatste sprint hier in Emmeloord. Ditmaal was de vrouwen race voor die van de mannen.

Alvorens de start werden onze namen afgeroepen. Iemand had mij ingeschreven onder de naar Mariek, de e waren ze vergeten, wel grappig als je steeds weer door de micro Mariek hoort.

Voor de 100m stonden we op één lijn naast mekaar voor de strijd. Ik zette me schrap en beeldde me in dat ik op de paralympics de 100m ging strijden. De knal van het startschot weerklonk en ik was als een pijl in een boog vertrokken. Het leek wel of ik in vuur en vlam was om zo snel mogelijk over die finishlijn te komen. Plots hoorde ik door de luidsprekers “new world record!” Ik kon het maar moeilijk geloven ik was er helemaal ondersteboven van. Later bleek dat ik met een tijd van 18,99 een kleine 32/100ste van een seconde tekort kwam om een wereldrecord te halen. Telleurgesteld was ik helemaal niet, in tegendeel! Dat beloofd voor komende wedstrijden! Ik kon coach Jo wel plat knuffelen van geluk!

Na de prijsuitreiking vertrokken Jo en ik weer huiswaarts.

Na zo’n goede wedstrijd resultaten en inspanningen trakteerde ik mezelf op een lekkere friet van de Mosterdpot.

 

Ik was al zeer vroeg wakker. We genoten van een lekker ontbijt met heerlijk vers gebakken brood en vers geperste fruitsap.

Mijn wheelers knutselde ik in mekaar en liet coach Jo de banden oppompen. Toen alles piekfijn in orde was ging ik weer naar boven en nam nog wat platte rust op bed.

Met de wagen reden Jo en ik naar de piste. Er waren heel wat deelnemers met verschillende nationaliteiten aanwezig oa: Ukraine, Groot-Brittanië, Denemarken, Rusland, Ierland,….

Ik kroop meteen in mijn weeler om hem af te stellen op de piste. Als de ene ingesteld was kroop ik in mijn andere wheeler om die ook af te stellen. Eens de twee wheelers afgesteld waren was ons Mie gerust!

 Ondertussen begon het te gieten, heuse onophoudenlijke stortbuien maakten van de atletiekpiste een waterbad wat echt geen goed gevoel gaf!

De mensen van Sprint Breda hadden een tent opgezet waar we konden schuilen maar ik kreeg het koud en dat was verre van een aangenaam gevoel! In de wagen was het toch iets of wat warmer maar konden we niets volgen van het wedstrijd gebeuren.

Ik had mijn Starmeals meegenomen en dat smaakte super, zelfs in de gietende regen! Niets beter voor de sportieveling dan een gezonde pasta!

Ik was moe en probeerde nog wat te rusten in de wagen en lag in twijfel met mezelf of ik al dan niet de hars op mijn hoepels zou gebruiken. Handbalhars wordt er gebruikt om minder hard door te schuiven op de hoepels bij regenweer. Het werkt soms maar is een echte smeerlapperij die plakkerij. De kans dat alles vol hangt is zeer groot! Ik hakte de knoop door en besloot het zonder de hars te doen.

Ik smeerde een dikke laag Warming cream en de andere sportmassage crèmes op mijn schouders en armen wat de pijn in mijn nek deed minderen. Ons Mie was klaar voor de start van de 800m.

Brrrr wat was het koud in de callroom waar we ons moesten aanmelden en wachten voor de race! Het was ondtussen gestopt met regenen. Juiste keuze gemaakt dus om geen hars te gebruiken. In de callroom werden onze wheelers nagemeten en gecontroleerd, bij goedkeuring kregen we een bolletje gekleefd op de nummer. Op de helm werd ook het startnummer gekleefd.

Eindelijk was het de beurt aan de dames om de 800 meter te gaan racen!

Ik mocht starten in baan 5. Na 1 rondje inrijden moesten we ons schrap zetten voor de start. “Prepair to start, set…… BANG!!!! Meteen ging ik er met een vaart vandoor. Na 100m ging ik naar baan 2 en kon de eerste positie aanhouden. De tweede ronde verkrampte mijn lichaam als reactie op het koude vochtige weer maar kon ondanks deze pijn mijn eerste plaats met bijna een halve lengte voorsprong!

Met een tijd van 2:29,92 verbeterde ik mijn persoonlijke best tijd!

We hebben echt wel eluk gehad met het weer! Na de wedsrtijd begon het weer te duppelen!

Ongeveer een kleine tweetal uren later kroop ik mijn wheeler weer in om me op te warmen voor de 200m sprint. Na de opwarming bolde ik meteen naar de callroom. Doordat ik al zo lang in de wheeler zat begon de pijn in mijn bovenrug weer op te komen wat verre van een aangenaam gevoel gaf.

Ik was dan ook zeer blij toen we ons naar de piste mochten begeven voor de start. Een halve ronde mochten we inrijden en dan aan de startlijn plaatsnemen.

Prepare to start, set (hier op dit moment voelde ik steeds mijn hart in mijn keel kloppen) en dan de knal van het pistool. Ik klopte als gek tegen de hoepels van mijn wielen en ging er met een vaart vandoor. Baan 1, 2 en 3 ben ik niet tegen gekomen en baan 5 en 6 haalde ik snel in. Yes met een tijd van 34,88 weer eerste plaats en slechts 5/ste van een seconde van het Europese record!

Wat een fijn gevoel! Mijn zware trainingen met coach Jo en Rudi worden beloond met mooie overwinningen. Jo stond me meteen op te wachten om me weer in mijn dagelijkse rolstoel te helpen.

Na lang wachten waren de prijsuitreikingen. Ik mocht 2x plaats nemen op het mooie aangepaste podium en ontving de gouden medaille en een super mooi bosje tulpen, zalig

In het hotel nam ik een zaaaaaaaaaaaalig warm bad en smeerde ik mijn spieren in met de recupzalf van BES&T.

Na een heerlijk avondmaal kroop ik vroeg mijn bedje in.

De Nato in Brussel. Ik was er nog nooit geweest, zo makkelijk geraak je ook niet in dit mega bewaakte domein.

Vandaag mocht ik het domein wel betreden om er: jawel, je hoort het goed!! Een triatlon te doen. Ik deed het niet alleen maar in team met Bruno Roels

Bruno nam het zwemmen en fietsen voor zijn rekening, ik het wheelen (lopen).

Het was lang wachten eer we in actie konden vliegen.

Omdat het loopparcours een stuk offroad was werd er voor mij uitzonderlijk een ander parcours uitgestippeld. Ik mocht wheelen op het fietsparcours dat zich binnen het mega beveiligde eigendom van de Nato bevond. Ja, zomaar geraak je er niet binnen! Alles en iedereen wordt goed gecontroleerd vooraleer men naar binnen mag! Het jammere hieraan was dat ik ook geen kat zou zien buiten de fietsers tijdens mijn sessie wheelen op de triatlon. Ik ging op verkenning met mijn dagelijkse rolstoel en detecteerde de bultjes en kuiltjes waar ik moest letten tijdens de race.

Van het moment dat Bruno zich richting zwembad begaf voor de start wrong ik mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler en trok ik mijn nieuwe Vigo handschoenen aan.

Toen Bruno op het fietsparcours voor de tweede maal voorbij zoefde zette ik me schrap voor vertrek.

Bruno had goed doorgereden en kon ik snel vertrekken voor het loopgedeelte en kon meteen een goede snelheid aanhouden. Het was schrikken toen ik met mijn drie wielen van de grond flupte toen ik iets te wild over het bultje reed.

Ik kon mijn snelheid goed aanhouden en was snel weer in de wisselzone en kon Bruno weer naar het zwembad lopen voor de tweede ronde. Vooraleer hij het zwembad weer in mocht moest hij verplicht een douche nemen.

Tot Bruno het zwemgedeelte en fietsparcours achter de rug had kon ik weer beginnen met wheelen. Echter door het lange wachten begon mijn lichaam helemaal te verkrampen door de dubbel gevouwen houding.

Wat was ik blij dat Bruno de wisselzone inreed, nu kon ik voor de laatste ronde knallen en samen met Bruno over de finish rijden. Ik verging van de krampen ondertussen. Yes, we did it!

Na lang wachten kwam de prijsuitreiking gevolgd door een barbecue. We hadden reuzen honger na de inspanning, maar dat viel wat tegen, het vuur was nog niet eens aangestoken. Ik was zo moe en besloot naar huis te gaan.