Auteur: Wielemie

In de voormiddag brachten we mijn nummer aan op mijn bike en wheeler en helm en plaatsten we de

wedstrijdwielen op mijn bike.Erna nog wat gerust.

’s Middags stond er een AWAD lunch meeting op het programma. We werden om 13.00u verwacht in het

chique Mövenpic hotel 5km verderop.

Toen we in ons hotel vertrokken was het droog en besloten we te voet te gaan. We waren nog geen 5 min.

onderweg, begon het toch wel niet weer te regenen zeker. Geen van ons had een paraplu bij. Op een gegeven

moment begon het zo hard te regenen dat we moesten schuilen. Het regende harder en harder. Bijna aan het

park kwamen we nog 2 AWAD’s tegen die ons de kortste weg wezen.

Wat was ik blij dat ik binnen was, eindelijk warmte en droog!

Hier kon ik kennis maken met andere AWAD’s. Allemaal toffe en sociale mensen.

Na een leuke speech kregen we een overheerlijke lunch aangeboden door ITU.

Na de meeting werden er nog leuke foto’s genomen van de groep.

Jeremy uit USA wilde op de foto samen met mij en nog 2 andere rollers. De eerste die we tegen kwamen om

een foto te laten trekken was de blinde Nancy. Ok zei ze, wat een lol, een blinde die je fotografeert! Na wat

richtlijnen lukte het nog ook. Op de 2de foto stond ons hoofd er niet meer op..

Op terugweg deden we er bijna een half uur minder lang over. Het was opgeklaard. Hamburg zag er veel

mooier uit nu de zon er door kwam. In de herfst is het vaak nog warmer dan de temperaturen die we hier al

gehad hebben. Op hotel heb ik nog goed kunnen rusten.

17.20u hadden onze Belgische beloften hun wedstrijd.

We gingen ze aanmoedigen, maar we werden voor de verandering weer uitgeregend. Ocharme die mannen.

Echt gevaarlijk voor valpartijen. Onze Belgen veroverden de 18de en de 26ste plaats. Proficiat mannen.

Ik heb met stukken en brokken geslapen. De matras is heel hard.

Deze morgen lekker ontbeten, om 10.30u was het AWAD briefing. Ik kwam atleten tegen die ik vorig jaar in

Lausanne leerde kennen en leerde nieuwe mensen kennen.

Ondertussen heb ik ook een maat uit Hawaii die voor het eerst aan een WK deelneemt. We babbelden over

het klimaat, het avontuur enz., het was een leuke kennismaking! Ook leerde ik een Columbiaan kennen,

een echte vleier.

Dit jaar nemen maar liefst 67 AWADS deel. Er wordt moeite gedaan om triatlon door te stampen tot een

paralympische sport . Niet voor 2008, maar voor de editie erna wat goed nieuws is.

Het zwem, bike en loopparcours werden voorgesteld op het grote doek. Achteraf konden we vragen stellen.

Na de briefing werden er nog leuke foto’s getrokken…

Op terugweg naar het hotel stopten we om ons middagmaal te eten. Veel tijd om te rusten was er niet.

Om 14.00u mocht er in het Alster binnenmeer gezwommen worden.

Het regende ondertussen. Van de warme temperaturen van in Lausanne vorig jaar konden we nu alleen van

dromen.nMet een dikke fleece en regenjas wandelden we richting start. Bijna niemand te zien die ook ging

inzwemmen. Welke zot gaat er nu ook bij deze temperatuur en regen buiten zwemmen? Ik behoor tot één

van die gekken. Persé wilde ik het water aanvoelen. Hoe koud was het? Hoe zitten de armen?

Ik wilde graag een antwoord.

Atleten zaten in hun wetsuit bibberend rond te draaien aan de start. In de verte aan de overkant van het

Alster binnenmeer zagen we atleten zwemmen.

We zijn tot aan de overkant gewandeld. Enkel daar mocht er ingezwommen worden. Er was een tent voorzien

waar de dames zich konden omkleden. Het was donker en we zaten kort op mekaar. Verschillende talen

kon je er horen. Er zaten atleten van Japan, Mexico, Frankrijk enz….

Na veel wringwerk kreeg ik mijn wetsuit aan. Er waren 3 ladders voorzien om in en uit het water te geraken.

Erin, geen probleem, maar hoe er terug uit geraken?

Er waren al een paar atleten uit het water gekomen met snij wonden door glas dat op de bodem lag.

Oppassen geblazen dus!

Eric en Julien lieten me langzaam in het water zakken. Het was ondiep, ik zat meteen op m’n poep in het

water. Omdat we weer een thermos warm water in mijn wetsuit gegoten hadden was het schrik effect met het

koude water niet zo groot.

Ik zwom een stuk verderop , je zag geen steek in het water. Het was bruin en troebel.

Ik had een goed gevoel en de armen zaten goed. Toen ik terug aan de ladders gezwommen was moest ik er

terug uit geraken. Ik probeerde me langs de eerste trappen wat op te hijsen en Eric en Julien konden me zo

verder op de kant trekken. In het propvolle tentje kleedde ik me weer om en keerden we terug naar het hotel

waar ik een heerlijke warme douche kon nemen.

Voor het 4uurtje had Christine gezorgd. Op hun kamer was het koffieklets, ze had koffie gezet en konden we

nog enkele dingen bespreken voor de wedstrijd.

Na het avondmaal gingen we naar de parade maar waren omwille van de regen vroeg terug.

Om 08.00u was alles ingeladen en had iedereen zich op een plaats in het busje gesetteld.

De rit begon al goed. Ons Germain (GPS) liet ons een ommetje rond de blok rijden.

Daarmee zat de sfeer er al onmiddellijk in.

Onderweg heb ik vooral gerelaxt en naar mooie muziek geluisterd.

Er waren redelijk wat wegenwerken, maar we hadden er geen belemmering van. Ons Germain sloeg op een

gegeven moment wel tilt, we reden op de autosnelweg en plots zei ze “nu keren alstublieft”.

Op onze stopplaats in Duitsland was een super aangepast toilet. Je kon er je achterwerk zelfs spoelen en

drogen. Wees gerust, ik heb het niet uitgeprobeerd. De lavabo kon met een draaisysteem hoger of lager naar

wens zetten. Ik kon mezelf zelfs in de spiegel zien. Gewoonlijk hangen die veel te hoog.

Na 6u onderweg te zijn kwamen we aan in het Duitse Hamburg.

Bij het inchecken in het hotel maakte ik al meteen kennis met een Canadese AWAD atlete. Ze zei me moest

gaan laten classificeren en wees behulpzaam ons de weg.

Nadat we alles uitgepakt hadden in onze piepkleine kamer wandelden we naar het triatlongebeuren.

Eerst naar classificatie tent voor AWADS. Daar werden we vriendelijk onthaald.

Nadat ik het papierwerk ingevuld had kwam de controle. Mijn kracht en flexibiliteit van mijn spieren werd

gecontroleerd en er werden punten gegeven naar gelang ik al dan niet kracht kon zetten van 0 tot 5.

Als deze lange lijst achter de rug was, ben ik me gaan inschrijven en kreeg ik het nummer 1060 toegewezen.

Toen alles geregeld was wandelden we terug naar het hotel, waar ze ons al aan het opwachten waren met

mijn materiaal. Alles werd uitgeladen en in een kamer in de kelder gezet die voorzien was voor het materiaal

van de Belgen.

We hebben lekker gegeten, en zo hard gelachen dat de tranen oven mijn wangen rolden.

Er was een koud buffet met heerlijke verse groenten. Lekker, lekker, ik nam van alles wat. Ik nam van de

grote pot mayonaise (dacht ik) een schep. Niet dus, het was witte chocolademousse dat ik op mijn groenten

geschept had. Ik kreeg pas echt de slappe lach toen ik zag dat Ivo net dezelfde vergissing begaan had. Het is

zo eens wat anders. Ik kon niet meer, zo grappig! Slecht was het niet.

We gingen vroeg slapen. De sprei van het bed gedaan, toen zagen we het donsdeken. Ofwel liggen ze hier in

Duitsland heel dicht tegen mekaar aan ofwel liggen ze hier met de voeten buiten boord. Gelukkig vonden we

nog een extra deken in de kast.

Polleke is al het materiaal namiddag komen laden. Zijn camionette was er perfect voor geschikt.

In de vroege avond kwam Eric met het busje waarmee we naar Hamburg reden. Een blauw Hawaii busje

(op de achterkant stond een palmboom). Dat was al om in de sfeer te komen voor de Iron Man.

De bagage ingepakt, vroeg gaan slapen, er stond ons een hele rit te wachten.