10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Vandaag was het voor ons als paralympiërs toch wel een speciale dag. We werden samen met de olympische atleten ontvangen op het kabinet van minister Muyters.
Na een fijne speech werden de medaille winnaars op het podium geroepen en kregen buiten een mooie bos bloemen een prachtige foto op doek van de wedstrijd.
Na de Able2Sport run in Lede gisteren ben ik met mijn ouders doorgereden naar de kust om even tot rust te komen. Alleen, ik had er geen rekening mee gehouden dat de mensen me hier ook herkenden, super he! Ook hier werd ik erg vaak aangesproken en kreeg ik felicitaties van passenten wat een serieus hart onder de riem is!
Zaterdag zat de wind goed, het was droog weer en het was op een goede tijd laag water dat ik me nog eens kon uitleven met mijn Blokart met de CSKC club. Geert had mijn wagentje weer tiptop in orde gebracht voor de race! Hij hielp me erin en maakte me met de 3puntsgordel weer goed vast.
Wat een zalig gevoel gedreven worden door de wind!
Vandaag was ik te gast op de Able2Sport run in Lede. Het was leuk om alle sportievelingen in volle actie te zien! Het kriebelde om zelf deel te nemen maar dat zou geen goed idee geweest zijn voor het wondje aan mijn zitvlak en liet mijn wheeler wijselijk thuis om niet in de verleiding te komen.
Het had ook zijn voordelen. Nu kon ik echt genieten van het begin tot het einde en iedereen aanmoedigen.
Nick & Simon stelden vanavond hun cd “Sterker” voor.
Ik kreeg de grote eer om aan deze 2 super knappe heren hun nieuwe cd te mogen overhandigen! Er waren heel wat mensen aanwezig op deze mooie en toch wel speciale avond voor mij.
Gisteren avond na mijn lezing op de Rotary club van Diest lag ik weer laat in bed maar wonder boven wonder was ik vanmorgen vooraleer mijn wekker irritant begon te jengelen wakker.
Vanmorgen haalde ik mijn handbike nog eens vanonder het stof voor de Run To Walk Again. Ik heb de eer met het BV team de opdracht van 8 marathons in team op 2 dagen tijd te volbrengen.
Omstreeks 7 uur vanmorgen pikte papa me op om richting Wuustwezel te rijden waar de start was. De pret zat aan de startplaats er meteen in. BV’s zoals Joël Sments, Joeri Janssen, Ben Rottiers, Nathalia, Barbara Deckx, Serge, Erika Van Thielen enz.
Ik mocht met mijn handbike de spits afbijten en de eerste 16,5km rijden. Op een papiertje zette ik mijn handtekening en kreeg een chip om. Na de groepsfoto vertrok ik met een 2 begeleidende fietsers voor en achter me met gps.
Meteen ging ik er met een vaart vandoor en schrok ik er wat van dat het nog zo goed ging! Op een bepaald ogenblik gaf het computertje zelfs 34km/u aan. Ik kon het zelf moeilijk vatten zeker na deze vermoeiende dagen! Vlakke baan reed ik variërend tussen 22 en 29 km/u wat ik best wel snel vond.
Op een mum van tijd stond ik dan ook aan mijn eindpunt in Zoersel om de chip weer door te geven aan Nathalia. Om nog wat van de sfeer te genieten kroop ik mee in de camper van Joël en reed mee tot aan het volgende wisselpunt: het revalidatiecentrum van Pulderbos. Op onze weg zagen we Nathalia lopen en draaien de ramen en riepen luidkeels om haar aan te moedigen.
In Pulderbos werden we warm onthaald door de kinderen en hun begeleiders. Ze speelden muziek en waren blij ons te zien.
De kiné herkende me onmiddellijk naar binnen om me kennis te laten maken met enkele mensen.
Buiten werden nog vele foto’s genomen. Barbara warmde zichzelf op voor haar vertrek. Ze leek best wel wat zenuwachtig. Na een tijdje kwam Nathalia aangelopen en kon Barbara vertrekken. We moedigden hen nog aan en de campers vertrokken weer naar het volgende wisselpunt. Ik keerde met papa weer huiswaarts. Morgen is het weer mijn beurt om het laatste stuk van de RTWA op mij te nemen en ik kijk er super hard naar uit!
Het hele Paralympics gebeuren heeft me een cadeautje meegegeven. Ik weet niet hoe ik het opgelopen heb, maar een doorlig wonde baart me toch wel wat zorgen. Goed alle misschien ook niet goed dat ik het niet meer voel.
Omstreeks kwart na vijf deze ochtend begon mijn wekker irritant te jengelen. Ik kwam als het ware even van een andere planeet en moest even tot mijn positieven komen.
De atleten van de Paralympics werden op het BOIC verwacht voor de grote ochtendshow van Qmusic.
Cathy was mijn lieve chauffeur die me naar the place to be wilde brengen op deze toch wel heel vroege ochtend.
QMusic had een grote verassing voor ons, namelijk een immens grote taart om ons te feliciteren. Mannekes, lekker, lekker, eeeeeeeeeeeeeeeeech lekker!
Thuis komen ongelofelijk veel mensen me feliciteren buiten geraak ik geen meter verder of mensen spreken me aan, omhelzen me en beginnen soms spontaan te huilen wat erg pakkend is.
’s Avonds hoefde ik me geen zorgen te magen voor eten Bertrand en Eef pikten me op om bij hun thuis een hapje te eten, erna reden we naar de studio van radio MNM waar ik verwacht werd voor een radio programma. Ik had een leuk interview met muziek tussenin. Telkens ik aan het woord was moest ik een koptelefoon op mijn oren zetten. In het begin was het wel raar om mijn eigen stem te horen. Na een tijd werd ik het gewoon en vond ik het zelfs leuk. Naar het einde van de uitzending werd ik iets te enthousiast en mijn vinger stak tussen de hoofdtelefoon. Zonder na te denken zei ik luid: “aaaaaaaaaaah, mijne vinger zit er tussen. Ja lap zeg, iedereen die op dat moment naar deze zender luisterde kon het horen. Achteraf wel grappig eigenlijk.
Zo sloot ik mijn drukke maar super leuke dag af.