Ik moet gisteren echt wel doodmoe geweest zijn. Als een blok viel ik in slaap en werd deze morgen pas weer wakker. Zaaaalig!
Na een heerlijk ontbijt legde ik me nog even op bed en viel weer in slaap.
We laadden al onze bagage alvast in de wagen.
Rond elf uur vertrok ik met coach Jo richting piste. Het was heel wat aangenamer met zulk droog weer!
Gella Vandecavye haar coach Eddy Vinckier en zijn vrouw kwanen supporteren en wat later kwam Jochem die ik leerde kennen op de REVA beurs ook aan om voor me te supporteren. Geweldig! Met Jochem haalde ik herinneringen naar boven van de beurs hoe we ’s ochtends telkens weer aan het ontbijt lachten met de “jus d’orange”
Ondertussen kroop ik in mijn wheeler om wat op te warmen. Het ging goed, maar er blies een stevig windje waar ik hard moest tegenopwerken in een bepaalde richting.
Toen ik weer in mijn rolstoel kroop, verdween even mijn goed gevoel toen Jo opmerkte dat mijn verlengstukje om de banden op te pompen afgebroken was.
De band ging niet af, dus geen reden tot paniek, maar toch, niet zo’n goed gevoel!
Jo en ik hadden onze les geleerd uit gisteren om langer in de rolstoel te blijven zitten voor de race.
Vlak voor ik de callroom in moest kroop ik in mijn wheeler en bereidde me mentaal voor op mijn 400 meter.
Tijdens de ronde inrijden voor de start voelde ik hoe stevig de wind blies.
Ik maakte me klaar voor start en was zeer snel weg en zoefde tegen 23,5km/u over de piste tot er een zijdelingse windstoot me bijna uit de baan gooide. Ik schrok me dood en riep “shiiiiiittttt!!!!!” Ik had maar 1 keuze mijn stuurtje nemen en mezelf in de baan houden en werd zo een stuk afgeremd, maar zelfs met dit voorval haalde ik met een tijd van 1:11,53 niet alleen de eerste plaats maar ook een nieuw Europees record. Niet te geloven, waaaaaaaw!
Ons Mie was happy en nam mijn tijd om te ruste, allé dat probeerde ik alleszinds. Een groepje kinderen kwamen een handtekening vragen en waaren hiermee helemaal in de wolken, zalig!
Ik kroop weer in mijn wheeler om wat in te rijden en had een goed gevoel. In de callroom keek ik echt uit naar mijn laatste sprint hier in Emmeloord. Ditmaal was de vrouwen race voor die van de mannen.
Alvorens de start werden onze namen afgeroepen. Iemand had mij ingeschreven onder de naar Mariek, de e waren ze vergeten, wel grappig als je steeds weer door de micro Mariek hoort.
Voor de 100m stonden we op één lijn naast mekaar voor de strijd. Ik zette me schrap en beeldde me in dat ik op de paralympics de 100m ging strijden. De knal van het startschot weerklonk en ik was als een pijl in een boog vertrokken. Het leek wel of ik in vuur en vlam was om zo snel mogelijk over die finishlijn te komen. Plots hoorde ik door de luidsprekers “new world record!” Ik kon het maar moeilijk geloven ik was er helemaal ondersteboven van. Later bleek dat ik met een tijd van 18,99 een kleine 32/100ste van een seconde tekort kwam om een wereldrecord te halen. Telleurgesteld was ik helemaal niet, in tegendeel! Dat beloofd voor komende wedstrijden! Ik kon coach Jo wel plat knuffelen van geluk!
Na de prijsuitreiking vertrokken Jo en ik weer huiswaarts.
Na zo’n goede wedstrijd resultaten en inspanningen trakteerde ik mezelf op een lekkere friet van de Mosterdpot.
