Ik was 10 min. voor mijn wekker wakker die om 04.30u zou aflopen.
Om 05.00u zaten we aan het ontbijt. Er was nog geen wit brood, dus was het voor één keer bruin brood met
banaan en bruine suiker. 05.45u vertrokken we met ons hebben en houden naar de wedstrijd.
De zenuwen kwamen goed opzetten. Niet zozeer voor het biken en het wheelen, maar wel voor het koude
water waar ik in moest.
Toen we in de wisselzone waren checkten we mijn banden nog eens. Van mijn linker achterwiel was de band
wat afgegaan en wilden we hem oppompen. In plaats van lucht ingaan ging hij helemaal plat.
Ik kan u verzekeren, het geeft geen goed gevoel!
Uiteindelijk heeft Eric een nieuwe binnenband gestoken en was alles vergeten.
Ondertussen was het hoog tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Tegen de koude werd er een dikke laag vettig
spul gesmeerd. Eric en Julien wrongen mijn pak aan. Deze keer was het zonder spalken en vlotter. Dit is niet
toegestaan op een WK.
Nu kon ik richting start bollen.
Eric en Julien hebben eerst nog mijn bike in de tent gezet waar ik uit het water kwam. Dit was de wisselzone
voor alle rollers van zwemmen naar biken.
Aan de start waren er al atleten aan het inzwemmen. Ik heb dit niet gedaan. Ik wilde vermijden om kou te
krijgen. Eric goot het warme water in mijn pak en 5 min. voor de start ging ik het water in. Het water was
met zijn 15°c koud.
Ook al had ik met mijn zwembril de truck met het speeksel gedaan, hij bleef aandampen.
2 min. voor de start. Mijn hart bonkte tot in mijn keel.
Iedereen moest met 1 hand het touw vasthouden voor de start.
Het startsignaal klonk. Alle 67 AWAD’s vertrokken voor hun 1500m zwemmen.
De start verliep wat moeilijk omdat vlak naast me nog iemand zwom. We sloegen tegen mekaar op en ik kon
daardoor niet doorzwemmen. Ik week uit naar rechts, maar hij week mee uit. Heb me dan even ingehouden,
achter hem doorgezwommen en hem dan langs links kunnen voorbij zwemmen.
Ik zag bijna geen steek met mijn aangedampte bril. Als ik keek zoals sommige mensen over hun leesbril
kijken zag ik iets, maar nog gene vette. Onderweg ben ik even gestopt om mijn bril schoon te maken, maar
ik kon mijn evenwicht niet houden en het had toch geen zin. Onder de brug stak een atleet me voorbij en
heb hem kunnen volgen als wegwijzer. Als 12de en eerste vrouw kwam ik uit het water en was zeer tevreden
over het zwemmen. 2 Mensen van de organisatie heften me uit het water en Eric en Julien pakten me over.
Ik zag nog veel handbikes staan en wist dat ik goed zat.
In een wip was mijn pak uit en voor ik het wist zat ik in mijn bike.
Daar ging ik voor mijn 40km biken. Het ging meteen goed. Ik dacht dat het parcours vlak was, maar er zaten
een paar venijnige lange hellingen in. Vlak en berg af ging ik een serieuze vaart. Er was redelijk veel wind.
Op een gegeven moment stormde ik tegen 50km/u de berg af en werd door een windstoot een stukje opzij
gezet. Raar gevoel.
Grote stukken van de rit was de weg verdeeld in oprijden en terug rijden. Zo kon ik tellen hoeveelste
rolstoelatleet ik was. Ik telde 3 mannen, telkens moedigden we mekaar aan als we mekaar kruisten.
Bij de laatste 10km reed met mijn achterwiel over een stukje tape dat bleef plakken. Telkens kreeg ik net een
zweepslagje tegen mijn schouder van die tape. Even was ik bang dat ik een lekke band had.
De zweepslagjes deden geen pijn maar was wel vervelend en maakte een irritant geluid. Het was de hele rit
eigenlijk een eenzame strijd. Bijna geen mens dat buiten het centrum stond te supporteren.
Toen ik de wisselzone binnen gereden kwam stonden mijn vrienden die met velen opgekomen waren met
vlaggen, spandoeken en ratels me toe te juichen. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen.
Net voor me reed er nog iemand met één arm de wisselzone binnen. Hij sneed mijn bocht af waardoor ik
haast bleef steken op de stoep.
De wissel naar het wheelen verliep vlot, nu nog 10km te gaan voor de finish!
Het wheelen begon slecht. Met mijn rechter hand schoof ik, ik had geen grip op mijn hoepel, maar na een
paar keer kloppen ging het weer. Maar dan! Een stuk van het parcours was helemaal niet aangepast voor
wheelers. Het ging enorm stijl naar beneden naar het Binnen Alster water en onmiddellijk een bocht van 90°
naar links. Ik heb daar iemand moeten vragen om me tegen te houden, anders lag ik in het water en was ik
verdronken. Als je hevig rem pakt bij de wheeler slip je meteen door en ontploft het bandje.
Zo was er ook een lange strook grindweg vlak langs het water zonder vangrails. 2x een scherpe bocht waar
ik bang was.
Gelukkig was er nog een asfaltweg waar ik vaart kon zetten en tegen 21km/u kon wheelen.
Daar kon ik ook nog een rolstoelatleet inhalen. Het laatste stuk was het weer inhouden omdat ik weer op de
smalle grintweg langs het water moest.
Toen ik over de eindmeet rolde klonk dat ik met een eindtijd van 02.51.23u first women was. Niet alleen van
mijn categorie, maar over all van de dames. Ik denk dat ik de eerste roller ben die amputees en blinden die
met een gewone fiets rijden achter zich laat. Uiteindelijk was ik dan ook nog eens derde bij de mannelijke
rolstoelatleten ook.
De vreugde kon niet meer stuk.
Mijn supporters stonden luidkeels te roepen bij mijn aankomst.
We trokken met iedereen samen naar mijn hotel waar we na mijn zalige warme douche op mijn titel klonken.
Erna ben ik met mijn schatten van begeleiders natuurlijk gaan frieten eten. Ze waren wel niet zo lekker als in
België
Ik was doodmoe. Voor de medaille ceremonie heb ik goed kunnen rusten en kunnen nagenieten van mijn
prestatie. Medaille ceremonie
De final party en medaille ceremonie was te doen in een prachtige gerenoveerde vismarkt hal.
Toen we aankwamen stond er al een lange rij mensen aan te schuiven.
Binnen konden we nog net een plaatsje vinden waar we met z’n allen konden zitten.
Ik was serieus teleurgesteld in de organisatie van de ceremonie. Voor mijn ouders, begeleiders en vrienden
betaalden we €20 per inkomkaart. Ze moesten hun drank, en eten zelf ook nog eens terplekke betalen. Dit
vind ik niet kunnen.
Na een tijdje wachten was het medaille uitreiking. Eerst voor de winnaars van de sprint triatlon. Erna waren
de AWAD’s aan de beurt.
Eerst werden op het grote scherm foto’s van onze wedstrijd vertoond.
Als aller eersten werden de medailles van mijn categorie (cp1) uitgereikt.
Wat een kippenvel moment als ze afroepen “Gold meddal winner Marieke Vervoort” Ik reed het podium op
en kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ongelofelijk als zo’n hele vismarkthal van 2 verdiepen vol mensen
staat applaus geeft voor jou. Eenmaal van het podium af vloeiden de tranen over mijn wangen.
Met de hele groep keerden we terug naar het hotel en klonken we samen op de gouden plak.
’s Nachts kon ik moeilijk slaap vatten door alle emoties en pijnlijke spieren.