Na een goede nachtrust pakte ik mijn koffers voor mijn vertrek morgen richting wk in Lyon.
Namiddag nam ik afscheid van ons Zenneke die een playdate had met de hondjes van goede vriendin Lief. Ik reed verder richting militair vliegveld in Schaffen waar ik het grote geluk had opgepikt te worden door maatje Marc Sluszny en zijn kinderen met de helicopter.
Mijn rolstoel plooiden we zo klein mogelijk op en werd op de achterbank gezet. Om te communiceren zetten we een koptelefoon met micro op de oren.
Marc zette de motor in gang en de wieken begonnen te draaien, na een tijd waren we klaar om op te stijgen, machtig gewoon!
Ik genoot van begin tot einde van de mooie zichten en indrukken! Ongeveer 45 minuten later landden we op de luchthaven van Wevelgem wat zeer kort bij de piste in Kortrijk lag.
Coach Jo die mijn materiaal bij had en mijn ouders kwamen ons oppikken aan de luchthaven.
Er waren heel wat supporters afgezakt naar Kortijk om me aan te moedigen, super gewoon! Ook een hele deligatie van Somnival was naar hier gekomen, onder hen maatje Fredje die samen met mij in Londen was en er de bronzen medaille won op de marathon!
Ik stelde mijn wheeler af en voelde me eigenlijk rot slecht. Mijn maag speelde me serieus parten! Allemaal zuur dat pijnlijk weer naar boven kwam.
Het was super warm en er was weinig zuurstof in de lucht. Bij de start van de 200m moest ik haast braken, brand in mijn maag en slokdarm. De race ging me helemaal niet af, na 50m begon ik helemaal te draaien. Goed gevoel was ver te zoeken!
Ons Gella Vandecavye en haar coach Eddy Vinckier waren ondertussen ook gearriveerd om me het hart onder de riem te steken.
Ik was niet van plan alles te geven op de 400m, het zou gewoon als training dienen. Mijn maag stond nog steeds in brand. Het startschot klonk en was sneller weg dan de 200m. Plots beelde ik me in dat Bart en Rafael mijn Canades concurente was en begon kei hard te kloppen op mijn hoepels.
Als je de foto’s bekijkt zie je de verbetenheid op mijn gezicht.
Bij het uitbollen hoorde ik door de luidsprekers dat ik met een 100ste van een seconde het wereld record verbroken had!!!!!!! Ik kon het eerst niet geloven, en dat terwijl ik me zo slecht voelde!!!!!!!!
Ik schreeuwde het uit van geluk!
Maar ja, nu was ik weer verplicht om naar de doping controle te gaan! De mensen kenden me ondertussen al en ging het al een stuk sneller dan de eerste keer. Ik ga nog een abonnement moeten nemen 😉
Het werd later en later en konden maar net optijd vertrekken met de heli nadat Marc hem weer volgetankt had. Men moet voor de donker in de lucht zijn met de helikopter.
Marc bracht ons weer veilig terug naar Schaffen en kon ik weer genieten van de prachtige uitzichten.
Super happy keerde ik weer huiswaarts en werd overknuffeld door ons Zenn