Maand: augustus 2015

Deze dag wil ik snel vergeten! Een dag vol verschrikkelijke pijnen en aanvallen. Meerdere malen moest iemand van het Wit/Geel kruis ingeschakeld worden om me een morfine inspuiting te komen geven tegen de pijn. Vandaag ben ik niet verder geraakt dan de zetel

Vandaag 14 augustus mocht ons Zenn 7 kaarsjes uitblazen voor haar verjaardag. Peggy was in een gekke bui En had voor Zenn een rijsttaartje gekocht en zette er 7 kaarsjes op. Terwijl wij onnozel happy birthday aan het zingen waren zag je haar likkebaarden en te kijken naar ons met een blik van: doe nie onnozel en laat me lekker smullen! Ze schrokte het zo hevig naar binnen denk dat ze niet veel geproefd moet hebben. Na 2 happen had het al naar binnen.
Vandaag mocht ik ook voor het eerst weer trainen na de operatie en moet zeggen dat ik er haast geen last van had. Dat is dus toppie gewoon! Nu kan ik er weer invliegen na 3 weken niets te kunnen doen!

Ik heb een mega rotte nacht met ellendig veel spasmen en verschrikkelijk veel pijn, ik was dood moe. Vandaag was het ook D-day voor mijn eerste Baxter langs de pot o cath! Best wel spannend maar zoveel gemakkelijker dan al die prikken te moeten en spanning moeten doorstaan om de juiste ader te pakken te krijgen, nu kom ik er vanaf met 1 venijnig klein prikje en het is al in de sjako’s! Veeeeeeeel comfortabeler en je kan je 2 armen gewoon vrij bewegen.
Ik was zo kapot van die slechte nacht dat ik al heel snel in slaap viel, ik sliep zo vast dat men na 4 u als de Baxter leeg was mij echt moest wakker schudden zo diep sliep ik. Het deed eigenlijk deugd om zo een beetje te kunnen bijslapen!

Vandaag had ik weer een afspraak in het brandwondencentrum voor controle en kreeg goed nieuws! Ik moet mijn drukpak niet meer dragen! Jippie jee!!! Eindelijk gedaan met elke dag weer het gevecht met het aan en uittrekken van dat rotte drukpak. Het het heeft goed werk geleverd mijn littekens zijn door het dragen van mijn hyper moderne rotpakjes redelijk “mooi” geworden. Mijn dag kon niet meer stuk

Yes, vandaag mag ik voor het eerst zonder harnas met de rolstoel voorzichtig rijden en het lukt me nog goed ook! De pijn zegt me tot waar ik kan gaan maar dat is een goed controle punt voor mij dat zegt “how Mie tot hier kan je gaan en niet verder.

Vandaag was het d day de dag dat mijn port-O-cat ingeplant zou worden. Best wel spannend. Ik was blij dat Peggy mijn spulletjes mee hielp inpakken vlak na de middag belde Anita aan om me naar het ziekenhuis van Diest te brengen. Zenn voelde zich meteen op zijn gemak en nestelde zich meteen op een plaatsje. Ik mocht meteen een oh zo n modern sexy operatie hemdje aantrekken ahume 😜 en kreeg nog wat papier werk in pollen gestompt. Na al het papierwerk vielen mijn ogen al bijna dicht van  de slaap. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten eer ze me me kwamen halen en me met bed en al richting operatiekwartier gebracht waar het toch wel een heel stuk kouder was.
Verpleging legde me goed in de watten en dekten me nog eens extra onder met een warm deken en even met een warmte blazer maar dat werd al snel te warm.  Er werd eerst in mijn Baxter geprikt in de linker arm en werd besproken waar ze de port a cath zouden plaatsen. Dan werd een soort van melk kleurige vloeistof in mijn arm gespoten en moest ik goed diep in en uit ademen in het zuurstofmasker (dat bracht herinneringen op van in het brandwondencentrum waar ze me op dezelfde manier in slaap brachten.) langzaam vielen mijn ogen dicht en was ik ver weg in dromenland. In de ontwaakzaal heerste er zo een drukte om me en ik wist niet waarom. Iemand drukte een masker zuurstof op mijn gezicht en er werd depacine of zoiets bij aan de Baxter gehangen. Ik had blijkbaar een zware epileptische aanval gehad en iedereen was in alle staten en zou niet naar huis mogen gaan maar daar had ons Mie geen zin in en ging er tegenin. Omdat een spoed verpleger die nacht toch al bij me zou moeten slapen en de nacht erna een zelfstandig verpleegster een goede vriendin bij me zou blijven slapen mocht ik toch nog dezelfde dag het ziekenhuis verlaten. Mijn rechter arm werd ingepakt zodat ik deze zo min mogelijk zou bewegen. Alweer een flash back in mijn hoofd zoals bij mijn schouder operatie in 2013 tja nu was ik voor de volgende drie dagen wel echt gehandicapt! Met 1 hand met de rolstoel rijden is een hele uitdaging. Ik was de eerste dagen vooral bang om iets fout te doen. Nu mag er echt niets meer fout lopen voor de Memorial!