Man, man, man, ik heb geslapen als een roosje, het deed echt wel deugd! Na het ontbijt vertrok ik met chauffeur Paul Herrijgers en cameraman Bart richting start van de tour.
Als je de VIP zone mag betreden kom je er zeker niet met honger of dorst buiten! Op elke meter wordt er heerlijk vers fruit, cakes, koekjes en drankjes aangeboden. Het fruit was echt om duimen en vingers af te likken!
We mochten op de stand van Alcatel even tot rust komen met een verfrissend drankje wat echt deugd deed!
We verlieten het VIP dorp en gingen naar de bussen die net aankwamen met de renners. De eerste waarmee ik heel even een babbeltje kon slaan was onze wereldkampioen Philippe Gilbert. Ik wenste hem veel geluk. Ik kreeg weer kippenvel toen ik de bus bekeek! Zwart/rood, net zoals mijn wheeler en er stond Zwitserland op geschreven, het land waar ik mijn eerste wereldrecord behaalde!
Aan de andere kant van de hekken stond een Australier de hele tijd de aandacht probeerde te trekken op een irritante manier.
Cadel Evans (ik heb een trucje om zijn naam te onthouden, ik denk aan cramel) is een echte honden liefhebber. Als laatste kwam hij uit de bus, slimme zet om zo lang mogelijk in de bus te rusten voor de wedstrijd.
Hij maakte de tijd om even een babbeltje te komen doen en kreeg een pootje en een likje van Zenn. Wel grappig als je achteraf hoort dat Cadel iemand is die amper een hand wil geven uit schrik voor besmetting. Het was super tof dat ik me even tussen de renners mocht begeven!
Op weg naar de wagen werd ik geïnterviewd door Carl Berteele voor Radio2, hij deed het al lopend en ik al rollend, grappig, hij kon me nauwelijks volgen 😉
Vlak voor de start vertrokken we met de wagen op het parcours. Jongens toch, wat een fantastische ervaring! Heel veel supporters van overall in de wereld langs de kant. Met vlaggen, wuivende mensen, verklede mensen, ja, mijn ogen kregen de kost!
Ik genoot ten volle van de sfeer en de uitzichten en kon me geen betere chauffeur inbeelden dan Paul Herrijgers! Den Bart, daar had ik ook veel bewondering voor! Terwijl wij zaten te genieten van de sfeer zat Bart achteraan in de wagen beelden zat te monteren.
In onze wagen was een radio waar we de gebeurtenissen van de tour een beetje konden op volgen. We waren nog niet lang weg toen ik hoorde dat er al een ontsnapping was van 6 renners, ongelofelijk! Een super gevoel toen ik hoorde dat bij deze zes een Belg zat Thomas De Gendt
We reden door mooie dorpen en konden zelf de twee cols ervaren met de wagen, stoempen geblazen voor de mannen!
Na de laatste col was er de sprint waar de renners punten konden pakken.
Aan de bevoorrading maakten we een tussenstop om toe te kijken. Tijd om naar het toilet te gaan was er niet en vond ik het voor één keer interessant dat ik moet sonderen zodat ik in een flesje kan plassen met de sonde wat normaal voor de vrouw een onmogelijke zaak is.
De lunchbox van het hotel was wel zeer schaars. 2 Mini koffiekoekjes, een flesje water en een flesje fruitsap, that’ s it!
Eerst kwam de kopgroep met nog steeds Thomas De Gendt als één van de zes voorbij gezoefd, een beetje later was het indrukwekkend hoe het peloton voorbij gevlamd kwam! Ik was blij dat ik ondertussen weer in de wagen zat want ze reden er rakelings langs af!
Nadat de laatste wielrenner gepasseerd was reden we achter de verzorgers van Lotto achterna die achter de zwaantjes reden. Niemand mag hen voorbij en had soms het gevoel dat zee en beetje machtsspelletjes speelden. De ene moment reden ze super traag en stopten op hun gemak om een plasje te doen terwijl iedereen op hete kolen zit om tijdig aan de finish te staan om de renners op te wachten, en dan reden ze zo snel vooruit dat haast niemand kon volgen, een echt gevaar met al dat bochtenwerk. Ik heb op een gegeven moment mijn ogen maar even dicht gedaan. Met mijn slechte zicht is het allemaal veel schrikwekkender!
Ik zag op het schermpje in de wagen waar ik de tour kon volgen zag ik dat Thomas de Gendt nog steeds in de kopgroep van 3 zat en dat gaf adrenaline, hij zat nog steeds op 8 minuten van het peleton, spannend! Op dat ogenblik zag ik ook een knappe ontsnapping van Reza van Europcar en kon weer aansluiten bij de kopgroep die nu met 4 verder reden.
We waren tijdig aan de finish wat ik super vond! We konden nog een babbeltje gaan doen met de mensen van Sporza redactie in afwachting van de finish.
In eerste instantie mochten we niet door en zou ik niets zien van de finish maar uiteindelijk mochten we toch door en stonden we slechts op 30m afstand van de finishlijn vlak naast het podium
Persfotografen en cameramannen stonden links en rechts opgesteld om de eindsprint op beeld te zetten.
Ik zag de renners razend snel richting finish stormen, ik neep vol spanning bijna de dranghek plat. De renners slalomden tussen de persmensen door, ik had schrik in hun plaats!
Winnaar van deze rit was Mark Cavandish, op 2 Boasson Hagen en op 3 Peter Sagan waar de telleurstelling op zijn gezicht aft e lezen was. Hij keek letterlijk een beetje groen!
Ik riep “congratulations Mark!!!!” Hij keek me recht in de ogen en knipoogde, schitterend!
Renaat Schotte trapte per ongeluk op Zenn’s pootje die zoals gewoonlijk over reageerde met een luide piep. Het gezicht van een schrikkende Renaat was zooooooo grappig! Hij bleef zich ocharme excuseren!
Om de drukte voor te zijn gingen we onmiddellijk naar de wagen maar het was nog steeds file. We reden naar de bestemming waar de opnames zouden plaats vinden voor Vive Le Velo. Vandaag was het te doen in een prachtig ford in Marseille met zicht op de haven.
Mijn maatje Johan Boskamp was ondertussen ook al aangekomen. Het is altijd super om hem weer te zien, een man naar mijn hart! Hij was op vakantie in Frankrijk en reed 250km rond om samen met mij in de show te zitten, schitterend! Tegen zijn ongelofelijk gebruinde gezicht zag ik er erg wittekes uit!
De rode gloed van de zonsondergang was adembenemend mooi! Genieten, genieten, genieten. Niet alleen van het mooie zicht maar ook van het overheerlijke avondmaal dat de mega goede koks Tim en Tom weer met liefde bereid hadden. Echt weer om duimen en vingers af te likken!!!!
De lokatie deed me denken aan het spelprogramma in de jaren 90 op tv “De sleutels van Fort Boyard”
Schminkster Rosalie maakte me alvast klaar voor de opnames en maakte er echt veel werk van! Ons Zenn had het ondertussen ook echt wel naar haar zin. Ik vond het leuk tot op het moment dat ik hoorde dat ze achter ratten aan zat, toen vond ik het niet meer leuk!
Ik was klaar om me naar de prachtige set boven te begeven. Johan Boskamp hielp me naar boven voor de live uitzending met Carl. Ons Zenn ging braafjes aan mijn voeten liggen. Ze was moe van achter de ratten aan te zitten denk ik “jakkes”, ik mag er niet aan denken!
Tijdens de uitzending kregen we een lekker glas wijn, mmmm! Plots kwam de wind opzetten en ik was bij momenten echt aan het bibberen van de koude, maar den Bossie straalde warmte uit, mijn chauffageke 😉
Na de uitzending werd ik weer naar beneden geholpen en kon Rosalie me ontschminken. Het was al laat. Ik kon naar het hotel gaan, maar die andere mannen daarentegen moesten och arme alles weer afbreken tot een kot in de nacht om morgen weer op een andere lokatie weer op te stellen! Wat is mijn bewondering groot voor deze mannen die dit zware werk gedurende 3 weken moeten leveren!
Koen bracht me naar het hotel. Ik plofte doodmoe op het bed. Het was al 1u ‘s morgens gepasseerd eer het lawaai op de gang minder was.
