Gisteren avond na mijn lezing op de Rotary club van Diest lag ik weer laat in bed maar wonder boven wonder was ik vanmorgen vooraleer mijn wekker irritant begon te jengelen wakker.
Vanmorgen haalde ik mijn handbike nog eens vanonder het stof voor de Run To Walk Again. Ik heb de eer met het BV team de opdracht van 8 marathons in team op 2 dagen tijd te volbrengen.
Omstreeks 7 uur vanmorgen pikte papa me op om richting Wuustwezel te rijden waar de start was. De pret zat aan de startplaats er meteen in. BV’s zoals Joël Sments, Joeri Janssen, Ben Rottiers, Nathalia, Barbara Deckx, Serge, Erika Van Thielen enz.
Ik mocht met mijn handbike de spits afbijten en de eerste 16,5km rijden. Op een papiertje zette ik mijn handtekening en kreeg een chip om. Na de groepsfoto vertrok ik met een 2 begeleidende fietsers voor en achter me met gps.
Meteen ging ik er met een vaart vandoor en schrok ik er wat van dat het nog zo goed ging! Op een bepaald ogenblik gaf het computertje zelfs 34km/u aan. Ik kon het zelf moeilijk vatten zeker na deze vermoeiende dagen! Vlakke baan reed ik variërend tussen 22 en 29 km/u wat ik best wel snel vond.
Op een mum van tijd stond ik dan ook aan mijn eindpunt in Zoersel om de chip weer door te geven aan Nathalia. Om nog wat van de sfeer te genieten kroop ik mee in de camper van Joël en reed mee tot aan het volgende wisselpunt: het revalidatiecentrum van Pulderbos. Op onze weg zagen we Nathalia lopen en draaien de ramen en riepen luidkeels om haar aan te moedigen.
In Pulderbos werden we warm onthaald door de kinderen en hun begeleiders. Ze speelden muziek en waren blij ons te zien.
De kiné herkende me onmiddellijk naar binnen om me kennis te laten maken met enkele mensen.
Buiten werden nog vele foto’s genomen. Barbara warmde zichzelf op voor haar vertrek. Ze leek best wel wat zenuwachtig. Na een tijdje kwam Nathalia aangelopen en kon Barbara vertrekken. We moedigden hen nog aan en de campers vertrokken weer naar het volgende wisselpunt. Ik keerde met papa weer huiswaarts. Morgen is het weer mijn beurt om het laatste stuk van de RTWA op mij te nemen en ik kijk er super hard naar uit!
Het hele Paralympics gebeuren heeft me een cadeautje meegegeven. Ik weet niet hoe ik het opgelopen heb, maar een doorlig wonde baart me toch wel wat zorgen. Goed alle misschien ook niet goed dat ik het niet meer voel.