10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Vandaag als eerste dag na de operatie kreeg ik al meteen kine, wat was ik bang zeg! Voelde me ook nog steeds moe. Het bezoekje Johan Boskamp en Svetlana Bolshakova waren een prima afleiding voor de pijn die ik leed.
Ons Zenn was ook ongelofelijk lief, het was zalig hoe ze bij me op bed kwam liggen.
Vanmorgen heel vroeg kwam men mij met bed en al oppikken richting operatiezaal te rijden. Ik stond van mezelf versteld dat ik gespaard bleef van stress!
Het was al snel mijn beurt om het operatiekwartier binnen te gaan en werd in slaap gedaan.
Na de operatie die 4 uur lang duurde werd ik wakker in de ontwaakzaal. Ik had er naar het schijnt in mijn onderbewustzijn goed van mijn oren gemaakt tegen mijn Canadese tegenstandster met wie ik dit ongeluk had.
Ik kon niets meer. Later kreeg ik een goede uitleg over wat er allemaal gebeurt was tijdens de operatie door prof Nijs. Hij heeft er duidelijk zijn werk mee gehad maar hij was zeer tevreden dat het geslaagd was!
De hele dag was ik doodmoe van de verdoving
Man, man, man, heb voor de verandering weer slecht geslapen, de verschrikkelijke pijn dommineerde weer.
Ik bolde er weer zo’n beetje als een zombie bij. Gelukkig kreeg ik veel bezoek dat voor afleiding zorgde. Toen iedereen weg was rolden de tranen weer over mijn wangen. Ik hoop dat de operatie morgen goed verloopt en dat er geen blijvende letsels achteraf zijn.
Vannacht heb ik toch iets beter geslapen maar de verschrikkelijke pijn verdween echter niet.
Terwijl ik in de NMR lag voor onderzoek kwamen alle herinneringen weer naar boven en rolden de tranen over mijn wangen.
Als bijkomend onderzoek werd er ook nog een echo genomen.
Toen prof Nijs bij me op de kamer kwam en op een stoel ging zitten wist ik al hoe laat het was. Een dokter die gaat zitten bij zijn patient brengt meestal slecht nieuws en zo was het ook.
2 Belangrijke pezen volledig afgescheurd, een andere spier half gescheurd, het Labrum was geraakt en het kraakbeen dat de schouder in de kom houdt is deels afgebroken vertelde hij. Operatie en 9 tot 12 maanden revalidatie ……. Met de kans dat het nooit meer hersteld.
Mijn wereld stortte volledig in. Ik was boos en bang, geen woorden om me te troosten.
Maandag zou ik geopereerd worden. De lieve verpleging besloot me een grotere kamer te geven en kreeg omdat het zo warm was een airco en frigootje op de kamer. Geweldig!
Vannacht sliep ik hoop en al een uur. Verschrikkelijke pijnen hielden me ondanks de zware medicatie wakker. Gelukkig kon ik op de steun van Jo rekenen die de hele nacht aan mijn zijde stond!
Ondanks ik me zo slecht voelde bleef ik mijn humor behouden.
Plots moest ik overgeven door de medicatie, een hoge beker was het kortst bijliggende ding dat bruikbaar was. Tussen de grootste ellende door zei ik voor de lol tegen Jo, “mmmm lekkere dagsoep” Hij wilde het wegkiepen in het toilet. Die wilde toch wel niet meer doorspoelen zeker! Ze grappig Jo te zien doorspoelen met de doucheknop!
Omdat we in de late namiddag met het vliegtuig overgebracht werden naar België pakten we alvast onze spullen in. Jo vroeg om zijn toiletzak bij mij in te steken wat geen probleem was. Het koffertje zat zo vol dathij er op moest gaan zitten om het dicht te krijgen.
Op dat moment hoorden we een tril geluid. Het kwam vanuit mijn toiletzak. Mijn elektrische tandenborstel was in gang geschoten. Het had even goed een vibrator kunnen zijn 😉
Ik had heel veel pijn maar wilde kost wat kost alle helpende handen gaan bedanken aan het stadion. We gingen net zoals alle atleten eten in de grote tent. De mensen vonden het geweldig om me terug te zien.
In het hotel kreeg ik bloemen van het personeel en was het tijd om afscheid te nemen. Het was zeer emotioneel, iedereen huilde.
We werden naar de luchthaven gevoerd, ik hoopte dat ze nu een beetje meer respect zouden tonen dan mijn vorige vliegreis naar Frankrijk.
Ja watte, ik moest mijn schoenen uitdoen voor controle, wat een ellende! Bovendien wezen ze ons haast de foute gate aan!
Ik mocht vooraan in het vliegtuig plaatsnemen. Bij de voorschriften voor het opstijgen was en maar één heel goed aan het opletten en dat was ons Zenn! Elke beweging had ze goed in het oog! We werden goed verzord door het cabinepersoneel. Ik had enorm veel pijn.
In Zaventem werden we opgepikt door ziekenvervoer. Een man met 2 tanden had mijn naamplaatje vast en gingen met hem mee. “Ik zen de Noel” zei hij.
De Noël had haast geen tanden meer en had een grappig accent.
Hij hielp ons in de ambulance, zette zijn blauwe zwaailichten op en reed met ons richting Gasthuisberg. Hij bracht meteen de sfeer erin door rock & roll muziek op te zetten. Jo vroeg of hij graag danste waarop hij antwoordde hij: “Ja, maar eten doe k nog veel liever! Ballekes in tomatensaus met selder!” Ik moest meteen aan de mop denken die k enkele dagen nog vertelde met het konijn en zei luidop “worteltaart!” Dat lustte hij ook, maar niet zo geerne. Jo en ik lagen haast dubbel van het lachen. Toen hij tot slot nog eens aan het gesprek aanknoopte dat hij geopereerd was aan zijn sluitspier en dat de dokter te ver gesneden had, was toch wel iets te veel informatie 😉
Op spoed werden er foto’s genomen van mijn schouder en kreeg ik een bed op de afdeling traumatologie in een lekker hete kamer.
Mijn ouders en zus brachten me nog een bezoekje.
Vanmorgen omstreeks 6u zat ik al aan de ontbijttafel maar keerde erna terug naar mijn beddeke om nog watt e rusten.
Alvorens we naar de piste vertrokken keek ik alles nog eens dubbel en dik na of ik alles had en al het materiaal tip top in orde was.
Aan de vrachtwagen van het Nederlandse team die super geoccupeerd waren stelden we alles op en ging inrijden op de piste. Na 1 ronde voelde ik al meteen dat het goed zat! Fantastisch! Ons Mie keek er naar uit om te vlammen op de 800m!
Na de opwarming nam ik mijn rust en smeerde mijn spieren alvast in met de BES&T sportmassage crème alvorens ik naar de callroom ging.
Omdat ik spasmen krijg als ik lang in de wheeler zit mocht Jo mee de callroom binnen op doktersvoorschrift om me te helpen met mijn transfer naar de wheeler. Ik bolde netjes optijd binnen in de callroom waar mijn 2 Amerikaanse en Japanse tegenstandster al stonden te wachten.
Ruim een kwartier te laat kwam mijn Canadese concurrente binnen gebold.
Jo hielp me met mijn transfer naar de wheeler en snoerde me in. Vak voor we de piste mochten betreden dronk ik mijn 3Action gueranake voor extra energie en de frisse munt smaak in de mond.
We mochten 1 ronde inrijden en voelde dat het super goed zat! Ik was volledig klaar voor de race en was ongelofelijk ontspannen voor de start.
Het werd een zeer tactische race. Ik was goed gestart en had mijn Canadese concurrente juist waar ik wilde: vlak voor me! Ze was complete in de war en keek naar links en rechts om te kijken waar ik zat.
Het ging zalig goed, anderen zaten gelijk hel op hun wielen te kloppen, terwijl ik me nog steeds inhield. De laatste 250m versnelde ik waardoor ik aan kop kwam te staan. Ik was haar net voorbij toen er tegen mijn achterwiel gereden werd. De gevolgen waren groot, ik werd rechts als het ware met wheeler en al omver gekatapulteerd en viel recht op mijn schouder. Ik schreeuwde het uit van de pijn, ik voelde het 3x kraken, 3x ging mijn schouder uit de kom!
Onze kiné Rudi zag de val en holde meteen naar me toe en zette mijn schouder weer op zijn plaats wat weer even zeer pijnlijk was. Tussen het schreeuwen van de pijn door was ik vooral boos. Sussende woorden van “alles komt weer goed!” waren bullshit voor mij, ik had immers al lang in het snot dat het alles behalve ok zat!
De anderen van mijn categorie waren ondertussen al gefinisht en de dame die het ongeval veroorzaakt had reed even door niet om zich te excuseren maar gewoon een beetje uitkijken. Ik was zo boos dat ik op een hele zware toon “THANKS!” naar haar riep. Super verwonderd zei ze “Oh I am sorry”
Toen kwam het vuur samen met de pijnscheuten nog meer naar mijn hoofd. Ik werd naar het rode kruis tentje gebracht voor de eerste zorgen. Van infuus prikken hadden ze weinig kaas gegeten.
Zenn die op het moment van het ongeval zeker 300m van me vandaan was had gevoeld dat er iets gaande was en trok de person bij wie ze was haast tot bij mij.
Morfine kreeg ik a volonte. Dan kom je voor een race en je gaat gewoonweg high weer naar huis 😉
Ik werd in de ambulance gezet en met loeiende sirene reden we naar het hospitaal in Lyon. Hier werden enkele onderzoeken gedaan en was het wachten op de dokter.
Omdat alles te pijnlijk was en te hard opgezwollen kon hij de resultaten niet goed bekijken. Het enige wat hij me kon vertellen was: “Fini race” alsof ik dat nog niet wist.
Nog high van de morfine en een hele stapel pijnstillers op zak keerden we bedroefd terug naar het hotel waar iedereen ons nieuwsgierig vol ongeduld stond op te wachten. Er vloeiden heel wat traantjes!
Toch voelde ik me nog steeds wereldkampioen als je ziet hoe ik de hele race domineerde!
Terwijl wij in het hospitaal waren tekende dezelfde concurrente nog protest tegen me in omdat ik volgens haar haar weg afsloot. Wij hadden andere zorgen aan ons hoofd en kreeg ze ondanks er geen bewijzen waren haar gelijk met als gevolg dat ik dankzij deze dame onterecht nog gediskwalificeerd werd ook en zij morgen een re-run kan doen. Dit stond trouwens vanavond nog op haar facebook: “yes, tomorrow re-run, without the Belgian!”
Omdat alles zo opgezwollen was en verschrikkelijk pijnlijk kon men in het hospitaal niet meer doen dan foto’s nemen en keerden we terug naar het hotel.
Toen ik terug een beetje op mijn plooi was deed ik nog een interview voor de mensen van Sporza.
Voor het avondmaal was iedereen maar heel stilletjes aan tafel.