10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Wat een rotnacht alweer ! Ik was goed begonnen en viel snel in slaap maar het werd al snel slechter en slechter, hele ochtend door voelde ik me nog steeds door en door slecht. Psychologe Els en kine Anita vergezelden me en hielpen me zelfs eten geven. Anita legde me nog extra in de watten door mijn nagels te knippen en te verzorgen! Zalig gewoon te weten dat je niet alleen bent zeker tijdens die rotslechte momenten!
Ik kreeg de ene aanval na de andere hele nacht door maar werd goed verzorgd door verpleging. Gedurende de voormiddag werd ik niet alleen gelaten. Ik kreeg zelfs de yoghurt van de dokter zelf omdat ik toch maar beter zou worden. Namiddag kwam mijn maatje Johan Boskamp op bezoek, altijd een plezier om hem in de buurt te hebben! Ik kon niets van eten binnen houden. Alles wat ik maar durfde op te eten kwam er dubbel en dik weer uit. Zoveel moest ik braken. Ja, leuk is anders!
De dokters waren er duidelijk niet gerust in want ze kwamen heel geregeld een kijkje nemen of alles wel ok was.
Vandaag mocht ik al vroeg naar de one day klinick en werd ik in slaap gedaan voor de verzorging van mijn wonden. Achteraf toen ik weer helemaal Bij mijn positieven was hoorde ik dat mijn wonden super mooi aan het genezen zijn.
Mijn laatste ervaring op high Care heeft blijkbaar toch heel wat te weeg gebracht! De ombudsdienst van het ziekenhuis kwam naar mijn verhaal luisteren wat ik daar allemaal had meegemaakt. Ik was blij dat psychologe Els er ook bij was enerzijds als morele steun maar anderzijds kende ze zelf ook een heel stuk van het verhaal aanwezig was en mijn verhaal mee kon beamen. Mijn allerliefste meter kwam op bezoek maar kreeg toch wel nier weer een zware aanval zeker! I realy hate it!
In aller ijl werd ik naar de high care afdeling in het ziekenhuis gebracht omwille van weer een epileptische crisis. Ik verstond haast niets van wAt de dokters en verpleegkundigen tegen mekaar aan het broebelen waren omdat alles in het Frans gezegd werd. Ik kreeg de ene aanval na de andere dokters en verpleegkundigen gingen heen en weer en besloten me te intuberen onder lichte narcose voor een ct scan. Ik kwam terug op mijn positieven met de buis in mijn keel en moest er echt van kokhalzen terwijl ze de buis in mijn keel vewijdereden werd er ook een maagsonde langs mijn neus uitgetrokken ik kan het je verzekeren leuk is anders!
Ik geloof dat ik eindelijk rond 5 u in de ochtend de slaap kon vatten en het ergste door was.
Dinsdag werd ik rond de middag wakker en wilde meteen weer naar mijn kamerke 9 gaan op medium care maar dat was buiten het personeel van high care gerekend voor hen moest ik op zijn minst 24 u blijven. Ik dacht dat ik gek werd! Ik had geen alarm bel, geen internet, geen gsm tv kom ik niet kijken wegens mijn slechte zicht. Geen eten, geen drinken, niets. Om de zoveel uur weer een Franse verpleger die een paar pillen in mijn lijf kwam stompen. Minuten leken uren en uren. Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap .
Maar telkens kreeg ik de drijging geen crisis doen of ge moogt niet naar uw kamer ik voelde me net een klein kind. Er werd soms heftig getrokken aan mijn benen wat geweldig pijn deed. Ik was soms echt Bang dat ze mijn getransplanteerde huid zouden beschadigen. Tegen de ochtend viel ik in slaap en kwam verpleger koen binnen gestrompeld in zijn uniform om al Spullen klaar te leggen voor het bad en medicatie. Ook Elke kwam al dag zeggen en psychologe Els kwam me ondersteunen. Ik was blij dat ik met haar een babbel kon doen over wat me overkomen was. Maar toen wist ik echter nog niet wat er me tijdens het bad te wachten stond. Ik dacht dat ik net zoals de vorige keren in slaap zou gedaan worden. Maar dat was blijkbaar niet het het geval. Met de temestas en 2 ms directen tegen de pijn moest ik het doen. Ik sloeg al helemaal in paniek bij het openknippen van de windels. Opa die al zo lang dood was stond me weer nabij. Wat een helse schrik.
Ze besloten er de meopa of zoiets bij te halen waar je even heel afwezig van wordt ik denk nog dat ik de hele keet bijeen geschreeuwd heb!
Woensdag middag was ik dan toch wel heel blij dat ik naar mijn kamer 9 mocht alhoewel ik met heel wat opgekropte gevoelens bleef zitten en mijn bezoek en luid huilende Wielemie van ellende te zien kreeg. Alles bleef als een soort filmpje terug keren.
Woensdag nacht werd ik dan ook een paar keer nat in het zweet wakker van de herbelevingen in mijn dromen.
Donderdag morgen kwam een of andere hoge piet me opdringen om opgenomen te worden in ghb om daar mijn epilepsie ook verder te onderzoeken en ik alweer hysterisch voelde worden en werd dan ook heel boos toen is een andere dokter op een fatsoenlijk met een helemaal oversture wielemie komen praten men wilde weer een volgens mij nodeloze EEG uitvoeren want er was in de verste verte geen aanval op komst. Eindelijk was er gehoor naar mijn hele verhaal wat opluchtte! Ik voelde me eindelijk begrepen. De EEG werd geannuleerd en ik kon weer tot rust komen.
Sinds middernacht moest ik weer nuchter zijn, het was weer verzorgings day en moest ik weer onder narcose gebracht worden! Vandaag was het erg laat eer we naar de one day clinic vertrokken. Er waren vele kindjes voor me en in dat geval wacht ik met heel veel plezier wat langer! Onder begeleiding van psychologe Els waar ik toch wel heel veel steun aan heb en 2 vepleegkundigen werden we zoals altijd Weer leuk ontvangen. Het was weer een zeer pijnlijke transfer naar bad maar het lukte. De dokter kwam er ook even bij en beloofde me te vertellen hoe het er uit zou zien na de verzorging
Ik was snel in slaap en ben altijd blij dat ik het niet meer levendig moet meemake! het waren toch wel hele zware trauma’s die nog steeds in mijn geheugen gegrift zitten.
Toen ik weer uit mijn slaap ontwaakte kreeg ik het goede nieuws hoe mooi de griffen er uitzagen en hoe mooi de wonden aan het helen waren!
De transplantaties waren gelukt en de huid had een mooi rozige kleur. Wat een goede doorbloeding verklaarde! Mijn dag kon niet meer stuk! De prognose zou zijn dat ik tegen 17okt naar uz Gasthuisberg zou gaan voor de operatie van een nieuwe pomp en daar dan een weekje afstellen van de pomp en dan door naar Pelllenberg voor revalidatie.
Het deed deugd om nog eens goed te slapen. Slechts 1 x hoefde ik te bellen om pijn medicatie te vragen.
Ik dacht dat ik van middernacht weer nuchter moest blijven voor de verzorging van mijn wonden maar blijkbaar was dat helemaal niet nodig, ik kreeg vandaag geen wondzorg. Dame, voor niets dorst geleden dacht ik bij mezelf 😉
Nadat ik fris gewassen was werd ik even in de zetel geholpen maar viel al snel flauw door bloeddruk daling. Ik had immers al lang niet meer op gezeten.
Gewassen in bed heel even in zetel flauw gevallen lage bloeddruk.