Maand: oktober 2013

Vanmorgen werd ik weer heel vroeg gewekt door de nachtverpleegkundige, ik had immers weer een afspraak om 8u bij prof Nijs in uz Gasthuisberg.

De prof was super verrast met wat ik al kon! Het was kostelijk om zijn verwonderde blik te zien toen hij zag hoe hoog ik mijn arm al kreeg!

Met een super fijn gevoel en zo fier als een gieter keerde ik met de pendel weer richting UZ Pellenberg en deelde ik met iedereen het goede nieuws!

 

Ik heb een naar weekend achter de rug. Zaterdag plande ik om enkele uren naar huis te gaan. ‘s Morgens werd ik op een speciale bracard naar de douche gevoerd. Ik verheugde me echt op een douche verwenbeurt maar dat draaide helaas anders uit! Ik kan me enkel de rit naar de douche herinneren, erna verloor ik het bewustzijn ik kan ik me van de hele voormiddag niets meer herinneren en had ik verder een rotslechte dag.

Gisteren ging ik met mijn zus naar de brunch t.v.v To Walk Again. Het was allemaal prima verzorgd en volledig tip top in orde gebracht door fantastische vrijwilligers!

Ik nam plaats aan het tafeltje waar Jo van de firma Vigo al aan zat. Er was een heerlijk buffet, genieten van de sfeer en lekkere buffet!

Toen ik aanschoof aan het buffet verloor ik alweer het bewustzijn. Achteraf hoorde ik dat iedereen dood ongerust was omdat ik meer dan een half uur buiten bewustzijn was.

 

Man, man, man wat een dag!

Ik heb eindelijk nog eens een goede nacht gehad, heerlijk gewoon! Een mens vergeet soms hoe rijk hij is door een fatsoenlijke nachtrust te hebben!

Na 9 weken dagelijks bedbad kon ik vandaag genieten van een douche met de ergo therapeute! Zaaaaaaaaaalig het warme water over je lichaam te voelen lopen!

Na mijn ontbijt leerde ik bij de ergotherapie mijn transfer naar de tafel maken. Marco maakte kennis met mijn ongelofelijke koppige doorzettingsvermogen. Waar een ander het al lang zou opgegeven hebben zocht ik naar allerhande foefeltrucs om toch maar op die tafel te geraken! Het was geen zicht maar ons Mie is er toch maar op geraakt!

Vlak na de middag was het weer kiné time bij Isabelle. Alvorens we aan de behandeling begonnen wrong ik mezelf met de hulp van de stundent kiné’s in het smalle zitje van mijn wheeler en trok mijn handschoenen aan.

Het was zeer pijnlijk om te bollen, mijn schouder wrong echt tegen vandaag maar hield toch vol.

Isabelle hielp me weer in mijn rolstoel en behandelde mijn schouder. Op het einde van mijn behandeling kwam een crew van de Nederlandse televisie binnen voor een interview.

Vlak na de kiné reed ik samen met Annemie naar de VRT studio’s voor mijn volgende uitdaging.

Enkele weken geleden kreeg ik telefoon of ik geen zin had om deel te nemen aan een nieuw zangprogramma “Stars for life” voor VRT. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan zingen. Ik haatte vroeger het vak muziek en ken vooral “valse” noten. Maaaaaaaaaar: Het is ten voordele voor het goede doel dat je zelf mag kiezen en de deelnemers zijn enkel mensen die niets te maken hebben met zang en dat stelde me gerust.

Ik kreeg de moeilijke opdracht 2 favoriete liedjes uit te kiezen die ik dan vandaag op deze auditie moest zingen. Die dag had ik toevallig mijn Nike pet op mijn hoofd die een beetje op de pet van Ciske de Rat leek, bij deze was al één lied gekozen, als tweede vrolijk lied koos ik Jungle drums van Emiliana Torrini. Tekst, tja,…… die kende ik niet.

In de Toots studio moest het allemaal gebeuren. Door een lieve jonge dame werden we hierheen geleid. Truus Druyts had net haar auditie achter de rug en zei dat het allemaal heel goed mee viel en dat ze goed begeleid werd, waarom was ik er dan nog steeds niet gerust in? En het bleek terecht te zijn.

Toen ik de zaal binnen reed zag ik een man achter een mooie vleugel piano en drie dames achter een tafel die de jury waren. Oh, ik zou haast de cameraman vergeten.

Ik kreeg een micro in de handen en deed een babbel met de jury. Ja watte, ik had het me toch heel anders voorgesteld! De hoofdtelefoon met begeleiding van muziek dat ik in gedachten had werd enkel uitgevoerd met de begeleiding van de pianist. Ik zette mijn Ciske De Rat pet op en begon te zingen. Allé, ………. Zingen kon je het niet echt noemen. De begeleiding met de piano bracht me helemaal in de war en zong veel te snel. Door de vermoeidheid van afgelopen bijzonder slechte nachten was ook duidelijk te merken aan mijn “ahum” zangtalent 😉

Een tweede poging met de Jungle drums song. Man, man, man, dit lukte al helemaal niet. Ik viel constant over mijn woorden en had eigenlijk al meer zin om naar huis te gaan. Ik zakte bijna door de grond van schaamte.

Ik besefte maar al te goed dat ik een foute muziekkeuze gemaakt had. Maar de muziek waar ik vaak naar luister is haast onmogelijk om na te zingen door de vreemde taal. De jury vroeg of ik nog een ander lied graag hoorde en dacht meteen aan Rood van Marco Borsato waar ik zoveel herinneringen aan heb. Het werd me wel even emotioneel maar zong het toch. Dit ging me nog het beste af van de drie songs! De herinneringen van de trofee Trots van Vlaanderen die ik van Marco Borsato himself in handen mocht nemen op dit nummer en de triatlons en deelname aan de IronMan in Hawaii kwamen naar boven.

Ja watte seg, ik vrees ervoor dat ik nog een keer terug mag gaan voor de volgende ronde en hoop dat er niet te veel van uitgezonden wordt op tv!

We keerden terug naar UZ Pellenberg waar ik mijn avontuur kon delen met verpleging en andere revalidanten.

 

Wat een rotdag! Gedurende de hele dag voelde ik me rotslecht en verloor meerdere malen het bewustzijn.

Namiddag was ons Zenn mijn reddende engel. Doordat ik in mijn rolstoel het bewustzijn verloren had was ik helemaal naar voor gevallen en raakte ik niet meer recht en kon ik ook niet op de bel drukken.

Plots voelde ik het weer opkomen dat ik alweer het bewustzijn zou verliezen en besloot me uit mijn rolstoel de grond op te laten glijden om te voorkomen dat ik op mijn pas geopereerde schouder zou vallen. Terwijl ik op de grond lang blafte Zenn om hulp! Schitterend!