Maand: oktober 2015

Godmiljaar, Ik heb mega helse nacht achter de rug! Omstreeks 5u in de ochtend kon ik wat slaap w maar was alweer wakker omstreeks half 7. Ik voelde me alles behalve goed. Ik rilde van de kou terwijl het 35 graden was. Buiten. Tijdens de opwarming voor mijn wedstrijd voelde ik me slap en het zat me niet echt mee. Ook al zat het em niet mee vandaag. Ik wilde perse kost wat kost deelnemen aan de race en liefst van al winnen! De opwarming verliep moeizaam maar ik haalde al mijn moed bijeen en zag alle beelden van pech en ellende die ik de laatste jaren heb moeten doorstaan.
Deze keer zat ik niet Veerle in de Callroom maar met onze kine Julien. Ook al is Julien iemand die ik graag heb, ik miste toch even de goede zorgen en gezelschap van Veerle die toch ondertussen na al wedstrijden en die al mijn noden en zorgen ondertussen ook al mijn gewoontes en noden uit haar duimpje kent.
Op het einde van de voorlaatste callroom smeerde Julien mijn spieren nog in en nam ik nog een grote slok Hetbalife en nam afscheid van Julien en bolde door naar de laatste callroom vlak naast de piste. Toen het onze beurt was mochten we eerst een rondje los rijden op de wedstrijd piste. Ik hoorde langs verschillende hoeken van de piste mijn naam roepen. Er waren veel Belgen die hier in Qatar wonen naar het stadion afgezakt om te komen supporteren! Zalig gewoon!

Ik maakte me klaar voor de start en probeerde mezelf op te jutten voor de start.
Toen ik het gekende zinnetje “On your marks” hoorde begon de spanning al wat te stijgen en had er zin in om nog eens goed te knallen op mijn favoriete nr de 400m bij de “set” ademde ik diep in en bij het startschot blies ik alles uit terwijl ik op de hoepels klopte alsof mijn leven er van af hing. Gedurende de hele race kwamen alle moeilijke momenten van pijn en ellende als een film op me af en klopte bijna alles letterlijk van me af op de hoepels van mijn wheeler, met als resultaat goud en een championchips record. Drie gouden medailles na alle ellende die ik doorgemaakt heb is dit toch wel echt de kers op de taart! Dit had ik nooit verwacht!

Man, man, wat was ik super fier!
Na een heerlijke douche was het alweer tijd voor de medaille ceremonie. Waaaw, ik kreeg de eer de laatste gouden medaille in ontvangst te mogen nemen van onze Belgische ambassadeur en kreeg de Bloemen met gelukswensen van een meneer van de Japanse ambassade. Toen ik op zijn vraag met “congratulatulations with your 3 gold meddals” ik antwoordde in het Japans “Domo arrigato! De man was totaal van zijn melk, dat ik hem in het Japans antwoordde. Achteraf hoorde ik van onze Vlaamse ambassadeur dat hij totaal verbabbereerd was van mijn Japans.
Zaterdag avond was het einde van ons mooi avontuurlijk wk en konden Nu vliegensvlug ons materiaal uit mekaar schroeven en inpakken zodat het race materiaal klaar stond om naar het hotel vervoerd te worden.
In het hotel was er niet veel tijd om veel te slapen. We moesten alles nog inpakken en om 3u in de ochtend werden we al aan de receptie verwacht. Sophie probeerde nog een verblijfssonde te steken voor de lange vlucht morgen maar mijn blaas was zo spastisch dat dit geen goed plan was deze te laten zitten en kozen we maar voor plantrekkerij in het vliegtuig.

Vandaag nam ik een dagje rust ter voorbereiding van mijn race morgen.
Het was 100m plat liggen om morgen 400m te kunnen knallen. Het enige wat ik nog deed was met ons Zenn naar buiten gaan. Voor de rest pure focus voor morgen.

Wat doet het goed om eens een nachtje te kunnen doorslapen! Je voelt je zoveel beter en heb veel meer energie.
Vandaag moest Basil zijn 1500m lopen en bijna vlak erna reed Peter zijn halve finale voor de 400m dus plande ik mijn training vlak ervoor in om aansluitend voor mijn 2 maatjes te kunnen supporteren.
De training verliep goed en voel me al klaar om te kunnen knallen op mijn laatste wedstrijd zaterdag.
Sophie hielp me na de training in de douche, mmm wat deed dat deugd!!! En dan recht naar de tribune om te supporteren. Basil deed enorm zijn best maar de kopgroep was veel te sterk waardoor hij er alleen voor stond de rest van de race. Uit mijn ervaring met de 800m waar ik ook niet in de groep mee kon wist ik dat hij puur op karakter moest lopen om een goeie tijd neer te zetten. Het is soms een beetje sterven tot aan de finish lijn. Dikke chapeau voor mijn maatje Basil. Niet veel later stond Peter aan de start voor de halve finale 400m. Hij haalde dinsdag glansrijk op de 100m zijn eerste gouden medaille. Nu bij de halve finale reed hij vlot als eerste over de finish lijn en mag hij net zoals ik zaterdag de finale rijden.
Vlak na de races hadden we het geluk dat we onmiddellijk een bus terug richting hotel konden nemen.
Na het avondmaal wat ons stilaan de keel begon uit te hangen omdat het elke dag ongeveer hetzelfde was. Kropen we ons bed in en keken nog wat tv tot dat onze ogen dicht vielen van de slaap.

Vlak na de middag verliep mijn training goed en gaf een goed gevoel.
Voor de rest van de dag genoten we van de zon en de zee samen met Zenn die heel wat snuffel werk had, ging pootje baden en dan lekker rollebollen in het zand wat ze heerlijk vond.
Mijn mailbox en Facebook werd overdonderd met lieve mails, woorden en respect van mensen die het programma “het huis” hadden bekeken

Vandaag genoot ik van een dagje rust. Tevens was het ook D day dat de uitzending van “het huis” uitgezonden werd. Ik kan me alles nog voorstellen hoe ik die 24 u in het huis heb doorgebracht. Een super mooi programma met een lach en een traan. Ik denk nog vaak aan de mooie momenten zoals het springen met de rolstoel op de trampoline, zalig gewoon!

Vannacht heb ik weer rot slecht geslapen. Dit was echt niet de moment, rond 5u deze ochtend kon ik wat slaap vatten. Toch zaten we om 9u aan het ontbijt en erna gingen we ravotten met Zenn. Deze keer met Sophie Nadat Zenn goed geravot had in Zee gingen we terug naar de kamer voor mij was het na zo’n lange nacht hoog nodig om te rusten en alles klaar te leggen voor de race. Om 13u aten we ons middagmaal, ik trok mijn trainings kledij aan en namen de bus richting stadion. In mijn trainings kledij deed ik mijn opwarming maar eerst werden mijn banden knal hard oppompt om er mee te knallen op de 100m in het stadion
Na wat los gerold te hebben en een paar startjes gedaan te hebben op de 100m had ik goed gevoel toen ik de callroom in rolde. Ondertussen wist ik al hoe alles in zijn werk gaat en nam vlak voor ik de laatste callroom in moest nog een ferme slok van mijn sportdrank en nam afscheid van Veerle.
Met grote Wielemie focus stond ik in baan 4 klaar voor de 100m race.
Ditmaal van de eerste keer “On your Marks” “set” waarbij ik diep inademde en bij de knal alles uitblies en op pure focus, verwerking van de slechte nacht en de angst voor de toekomst gaf me bovenmenselijke krachten en klopte ik tegen mijn hoepels alsof mijn leven er van af hing. Op de laatste 40 meter kwam er plots een zijdelingse rukwind die mijn voorwiel een beetje liet wijken waardoor ik bij moest sturen en bang was om de lijn te raken, maar werd vlot winnaar van de 100m! Ik was trots op mezelf dat ik dit bereikte ondanks de rotslechte nacht, maar wat me nog meer inspireerde was het meisje van T51 klasse die met ons mee de 100m racete! Zij is een groot voorbeeld voor alle dames met een hoge dwarslaesie om niet op te geven en toch zichzelf te geven in de sport. Ik hoop dat vele T51 en T52 dames haar opvolgen!
Het was een fantastisch gevoel! de tweede gouden medaille voor België is binnen!!!!
Terwijl ik interviews gaf voor Qatar en IPC news kreeg ik een tik op mijn schouder van een gesluierde dame met de vraag of ik klaar was voor doping controle
Interviews Qater news en Ipc news en ondertussen kreeg ik een tik op de schouder van een gesluierde dame met de vraag of ik doping controle wilde doen. Natuurlijk wilde ik dat doen, ik zat enkel met tijdslimiet dat ik tijdig klaar moest staan voor de medaille ceremonie. Eigenlijk hebben Sophie en ik mekaar een kriek gelachen met de controle. Als eerste moest ik een potje kiezen, op het toilet terwijl de dame keek sondeerde Sophie mij en had ik met bibberende handen het potje om de urine op te vangen in mijn handen. Ik bibberde zo hard dat ik een deel over mijn handen liep, jakkes, en maar lachen! Bij de dokter werd de dichtheid van de urine gecontroleerd en was het net genoeg oef. Erna mocht ik een doosje kiezen waar 2 glazen potjes in zaten waarin ik de urine in moest verdelen. Alweer bibber bibber. Ik legde mijn TUE papieren voor van de medicatie die goedgekeurd is dat ik ze neem en was ik net op tijd om naar de ceremonie te gaan. Super fier mocht ik het eremetaal aannemen van de Belgische ambassadeur!
Na de ceremonie nog snel op de foto met de groep en de ambassadeur en moest ik vliegensvlug mijn kledij weer uitzwieren en in mijn wedstrijdkledij weer in mijn wheeler kruipen en kon nog net 1 rondje opwarmen voor ik de callroom binnen moest voor de 800m race tegen de T53 dames. Weer die saaie 45 minuten wachten voor de race! Soms denk ik bij mezelf waarom ik de opwarming deed om dan 45 min. In de koude te staan.
Voor de 800m mocht ik weer plaats nemen in baan 4. In deze reeks hoopte ik achteraan aan de  groep te kunnen aanpikken en de laatste 100m zo hard mogelijk gaan maar hier zie je duidelijk het verschil tussen T53 en T52 vanaf het startschot raakte ik al hopeloos achterop en heb de volledige 800m alleen moeten racen echt kapot makerij en achteraf zag ik dat ik gediskwalificeerd was omdat ik te vroeg naar de binnenbaanu gereden was. Er stond enkel een paaltje aan de 2 buitenkanten en met en zicht van 20 percent zie je die gewoon niet staan.
Doodmoe namen we de bus terug richting mariott hotel. Mijn maag pruttelde echt tegen en kroop zonder avondmaal mijn bed in.