Zaterdag 30 november 2013

Na de verzorging in het ziekenhuis was ik klaar om richting Tessenderlo te rijden. Mijn partner die me vergezelde naar de Nike shop was niet zomaar een dame, het was mijn lieve buurvrouw Patricia van in Pellenberg die gisteren ontslagen werd. Om geen afscheid van elkaar te moeten nemen besloten we samen naar de shop te gaan en hadden pure fun!

Het is nog steeds thuis komen bij Nike wat een zalig gevoel geeft. Tijdens het shoppen had ik weer leuke babbeltjes.

Veel tijd om rond te hangen hadden we helaas niet, er zou om 16u iemand me komen oppikken in Pellenberg om samen naar Mol te gaan waar de grote benefietactie tvv Move 2 Improve aan de gang was. Namiddag was er al een Tom Boonen & friends cyclocross tvv dit prachtige doel naar het onderzoek voor kinderen met aangeboren neuromotorische problemen.

Het was de eerste keer dat ik mijn chauffeur zonder witte schort aan zag. Een paar weken geleden legde deze lige dame zelfs nog bij mij een holter aan om mijn hartritme te controleren!

We reden samen richting Zilvermeer in Mol, the place to be. Alle sporen van de cyclocross wedstrijd namiddag waren nog te zien. We hebben blijkbaar iets gemist!

Er stond een hele grote tent waar ik heel wat Bv’s tegen kwam, leuk om hen nog eens terug te zien.

Ik mocht bij aan de eretafel van dokter Molenaers himself plaatsnemen, en zag zijn assistant na al die jaren ook weer en dat gaf een heus kippenvel moment! Zij waren de eerste dokters in mijn lijdensweg die echt iets aan mijn probleem wilden doen. Op dat moment kon ik nog een klein beetje lopen, maar hoe ?! Totaal spastinsch op de toppen van mijn tegen en voeten die volledig misgroeid naar binnen stonden, probeer daar maar een meet e lopen! Dokter Molenaers opereerde me en had een lange revalidatie voor de boeg maar met success. Ik was niet de enige patient die met 2 benen van onder tot boven in het gips lag en een stang tussen de kniën die de benen in de goede positie hielden. Ja jongens, bij het draaien voelde ik me net een kip aan het spit. Maar het wierp zijn vruchten af!

1Ik belandde jammer genoeg in 2000 door de achteruitgang dan toch definitief in de rolstoel maar als ik nu zie wat men allemaal kan verwezenlijken door ondermeer ganganalysen gaan mijn ogen open van verbazing! Om dit soort dure analyses te kunnen uitvoeren en uitbreiden is er veel geld nodig en zijn benefietacties als de deze meer dan welkom om deze kinderen een betere toekomst te kunnen bieden!

De aanwezigen in de zaal waren vooral bedrijven, dokters en BV’s. Ik vond het super nog eens een praatje te kunnen slaan met de sympathieke mensen van Vigo en Codagex die me mee klaar gestoomd hebben naar de grote IronMan van Hawaii! Kippenvel momentje dus even!

Aan tafel werd ons aperitief aangeboden (mmmm een lekker dafalganneke (cava of champagne)) dat lustte ons Mie wel!

Het was heerlijk genieten van het geweldig lekkere diner in goed gezelschap.

Verschillende bekende sportmannen hadden hun trui meegebracht om per opbod te verkopen tvv M2I. Wereldkampioenen trui van Sven Nijs, Gele trui van Jan Bakenlands, trui van de rode Duivels. Ik wist helemaal niet dat ze dit deden en vond dat er een truitje ontbrak! Die van mij misstaat niet tussen deze knallers en bood mijn shirt ook aan.

Ook de mensen die in de loop van het jaar acties ondernomen hadden kwamen met grootse fierheid hun cheque overhandigen

2Na het eten werden dokter Molenaers en ik op het podium geroepen voor een speech. De dokter begon te spreken en hoorde dat er heel wat storend lawaai was in de zaal en pikte de micro even van de dokter en sprak het volk toe!: Naast mij stond immers een fantastische man die zeer belangrijke dingen te vertellen heeft waar Move 2 Improve rond draait en wat we met het geld kunnen doen. De hele zaal was op slag stil, ik kreeg er kippenvel van!

De veiling van de truitjes kon van start gaan onder leiding van Carl Huybrechts. Er werd gretig geboden op alle truitjes. Mijn bij mijn eigen trui kreeg ik toch echt wel kippenvel toen ik zag hoeveel handjes er omhoog gingen bij de verkoop van mijn shirt! En dan gaat het niet om 10 Euro maar veel meer!!!!! Mijn truitje werd uiteindelijk verkocht aan 7500 euro en dat dan nog niet aan de minste! Aan Tom Boonen himself! Aan de micro kon ik maar op één ding komen: “Tommeke, Tommeke, wat doe je nu?” waarbij de hele zaal aan het lachen geraakte. Ja jongens wat een eer dat mijn trui even veel waard is dan de gele trui van Jan Bakelands

Na het officiële gedeelte ging de dansvoer op en kon iedereen nog eens goed uit de bol gaan! Tussen het dansen door verkocht ik nog drinkbussen met mijn handtekening op tvv M2I.

Er was veel lawaai, de mensen hadden al goed gedronken en schreeuwden erg in mijn oren als ze iets wilden vertellen wat soms pijnlijk was aan de oren. Het was ook al laat, tijd om terug richting Pellenberg te bollen!

Ik heb weer super lieve mensen leren kennen en ging met een heel fijn gevoel weer huiswaarts met een kinder orthopediste waar ik in de wagen nog een hele leuke babbel nog mee had.

Op onze terugweg kreeg ik plots telefoon. Het was een ongeruste nachtverpleegkundige van UZ Pellenberg, zalig gewoon!

Omstreeks 02U in de morgen arriveerde ik weer in casa UZ Pellenberg en was verpleegkundige van dienst Rita weer content om me te zien! Ik vertelde haar meteen het hele verhaal vooraleer ik richting dromenland ging.

Voor mij was deze M2I event een gigantisch success dat alleen nog maar meer kan groeien!

 

 

 

Woensdag 27 november 2013

Ondanks ik me nog steeds niet op en top voelde was het vandaag weer tijd om op controle te gaan bij Prof Nijs in UZ Gasthuisberg. Er was vrij vlot verkeer onderweg en in het ziekenhuis zelf ging het ook vlot zodat ik snel bij de prof in de spreekkamer zat.

Hij vroeg me te tonen wat ik allemaal al kon en fier toonde ik heel mijn kunnen. Zijn ogen schreven boekdelen. Vol verbazing keek hij toe. Bij deze zei hij dat ik zeker een maand voorsprong heb op mijn revalidatie misschien zelfs wat meer. Wij samen super fier!

Ik mag nu echt alles doen met mijn arm en schouder! Alles verloopt super, enkel mezelf opdrukken is een ramp, maar heel normaal volgens prof Nijs aangezien de grote schade aan mijn schouder. Maar hetgeen ik al wel kan is wonderbaarlijk goed.

Zo fier als een gieter keerde ik weer met de pendel richting Pellenberg waar we weer met open armen ontvangen werden. Iedereen was blij met het goede nieuws!

 

Dinsdag 26 november 2013

Oh boy, ik heb een vreselijke nacht achter de rug! Eéntje die ik maar liever snel vergeet! Over de hele nacht denk ik een half uurtje maximum een uur geslapen te hebben. Ik leed weer verschrikkelijk pijn in mijn rug en verloor meerdere malen het bewustzijn.

Met als gevolg van die mega slechte nacht bolde ik er vandaag een beetje bij als een zombie. Mors kapot van het gevecht tegen de pijn gedurende de hele nacht door en gedurende de dag gewoon bleef doorgaan.

 

Donderdag 21 november 2013

Nog steeds droom ik weg met de herinnering tot mijn officiële bekroning. Wat ben ik fier!

Gisteren stond mijn telefoon niet stil. Vele mensen belden om me te feliciteren maar ook enkele journalisten belden me op.

Ik voelde me moe en had zelfs na de kiné behandeling nog veel last van mijn pijnlijke rug.

Vanavond organiseerden de mensen van het cafeteria voor de patienten een heuse “wild avond!” Ik ging er heen samen met coach Rudi en zijn lieve vrouw.

Ons Zenn had het gemunt op het opgezette vosje dat aan de inkom stond. Met staart en de haren recht omhoog besnuffelde ze dominant het ding van dominantie met een blik van: “is dat hier opgezet spel of wat?”

We werden verwend met een vers glaasje vers geperst bloedsinaasappelsap, een bordje met wildpaté en toostjes, gevolgd door een soepje met zeer fijn gesneden groentjes.

Als hoofdgerecht hert met gratin aardappeltjes en een appel met warme veenbessen.

k had net mijn hoofdgerecht opgegeten toen de filmploeg van het programma Royalty naar binnen kwamen voor een korte opname.

Tijdens de opname vertelde ik over mijn leuke ervaring bij de koning. Het duurde niet lang en was net op tijd terug voor het overheerlijke dessert! Een chocolade gebakje gesierd met frambozen! Mmmmmm!

 

Dinsdag 19 november 2013

Gisteren avond huilde ik mezelf in slaap van de pijn. Ondanks deze helse pijnen sliep ik toch iets beter dan vorige nacht, gelukkig maar! Ik had mijn energie broodnodig vandaag!

Vanmorgen werd ik opgepikt door Pascal en Greet die me naar het koninklijk paleis toe brachten.

We waren nog iets te vroeg en stonden voor een gesloten poort aan het paleis. De paleiswacht in officieel uniform paradeerde fier op en neer. Stipt elf uur werd de poort opengemaakt en werden we eerbiedig onthaald. Er was speciaal voor mij een hellend vlak gelegd om naar binnen te rollen in het paleis.

De wondermooie bangelijk grote lusters aan het plafond sprongen meteen weer in het oog! Ik zou het niet op mijn hoofd willen krijgen als die naar beneden zouden vallen 😉

Langs enkele omwegen werd ik met de lift naar de zaal gebracht waar iedereen opgevangen werd.

Hier kon ik kennis maken met de andere mensen die hun adelijke titel hier vandaag ook in ontvangst kwamen nemen.

We moesten lijn vormen in volgorde voor het naar binnen gaan bij onze koning en koninging.

Ik moet eerlijk bekennen dat mijn hartje wat sneller begon te slaan alvorens ik mijn eretitel officieel in ontvangst mocht gaan nemen.

Mijn naam werd afgeroepen en ik bolde fier de zaal binnen toen er door de micro klonk: “grootofficier in kroonorde Marieke Vervoort”

Toen ik bij de Koning en Koningin stond ik van emotie te rillen van emotie. Wat was ik blij en fier toen Koning Filip de medaille overhandigde!

Ik was zo vereerd en emotioneel er van gedaan dat hem een dike welgemeende knuffel wilde geven en zei dit ook. De woorden glipten me uit de mond. Je zag de twijfel op zijn gezicht. Hij wilde wel een knuffel geven maar ik denk dat de protocolregeltjes hem tegen hielden, zo jammer.

Na een kort babbeltje bij het officiële gedeelte werd ik naar de andere ruimte geleid waar de receptie door ging. Meteen werd een glas “dafalgan” (cava of champagne) aangeboden wat ons Mie zeker niet ging afslaan. En smaken dat het deed! Na een half glaasje steeg het al naar mijn hoofd 😉 maar kom! Hier konden we nog gezellig na praten en kwam het koningspaar ook naar binnen om met iedereen een uitgebreidere babbel te doen, echt leuk, ook om de andere mensen te leren kennen die net hun adelijke titel in ontvangst genomen hadden!

Vooraleer we terug richting UZ Pellenberg keerden, moest ik toch nog even het toilet passeren. Omdat de andere toiletten op de boven of beneden verdieping gelegen waren kreeg ik de eer mijn plasje te doen op het koninklijk toilet naast onze koning zijn kabinet.

 

MARIEKE krijgt adellijke titel