Ik heb weer heerlijk geslapen en genoot van een lekker ontbijt. Een wandeling langs de kust met de zon op je bolleke is toch altijd even heerlijk!
Na mijn lunch maakte ik me weer klaar voor een training. Toen ik de deur sloot keek Zenn me weer aan met van die oppie droppie oogjes van “je gaat me nu toch niet alleen laten he!!”
Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler en liet mijn rolstoel in de receptie achter. De eerste helling is de zwaarste, maar zie er eigenlijk niet tegenop. Het genieten neemt de bovenhand. Onder weg kreeg ik 2 regendouches over me heen. In België zou ik serieus vloeken, maar hier brengt het geen enkele ergernis mee raar maar waar. Bekijk het als een soort verfrissing en als je dan nog eens beloond word met het zicht op een machtig mooie regenboog ben je die druppels regen al snel vergeten.
Omdat ik mijn douchegel niet bij had tijdens mijn training in de regenbui 😉 nam ik in mijn bungalow een deugddoende douche.
Een rolstoelatleet uit L.A. arriveerde, het was een blij weerzien. Ik moet er telkens weer aan denken dat ik op het eerste moment dacht dat dit een dame was, op zijn facebook is immers zijn naam Samantha, maar dit is de naam van zijn hond! Grappig!
Later op de avond ging ik samen met Chaxi en haar vrienden genieten van een leuke babbel en lekkere tappas. Hier leerde ik weer nieuwe dingen kennen zoals zwarte rijst bereid met de inkt van octopussen.
De feestdagen komen er aan en ik zocht nog iets om aan te trekken, met ons Heidi gaan shoppen was dus een leuk moment. Ik begin de Lanzarotse manieren al goed over te nemen, alweer genoten we samen van heerlijke tappas en voor de vertering ne goeie siesta op bed.
De rust deed me goed. Ik maakte me klaar voor een training en ging met mijn wheeler op verkenning, het was immers weer een tijdje geleden dat ik hier was geweest.
Het was genieten en afzien tegelijkertijd. Het is hier immers veel heuvelachtiger dan in Matagorda. Soms was het echt stoempen geblazen hoor, maar dat tegen een top snelheid de berg weer afknallen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms wel een beetje bang was toen ik tegen 40km/u de berg naar beneden gesneld kwam. Als er een gat in de weg zou zijn zou ik helemaal over kop kunnen gaan. Maar ons Mie zette het verstand op nul en genoot van de kick!
’s Avonds waren Rafa (een Spaanse rolstoelatleet) en ik uitgenodigd in club La Santa voor de prijsuitreiking van de Challenge 10km race dat we deden. Rafa had een knap systeem uit Amerika waarmee je met elke AT auto als rolstoelgebruiker kan rijden zonder dingen stuk te maken voor de aa,passing. Juan Carlos vertrouwde zijn wagen toe aan Rafa en kon ik met hem mee. Grappig om met twee rollers in de wagen te kruipen. Ik ging er eerst in zitten en Rafa zette mijn rolstoel in de koffer. Erna ging hij zelf in de auto zitten en was het een heel gewring om zijn rolstoel tussen ons in op de achterbank te krijgen, maar je ziet wel, moeilijk gaat ook!
Het was donker en Rafa reed bijzonder snel, ik was er niet gerust in en was dan ook blij bij onze aankomst in La Santa. Isa van Tri www stond ons al op te wachten. Samen met haar en nog twee Spaans sprekende mannen aten we iets. Ze spraken zo snel Spaans dat ik er niets van verstond en er eigenlijk wat voor pietsnot bij zat.
De uitreiking van de trofee wat later was gelukkig wel in het Engels! Ik bewonder Kenneth toch steeds hoe hij zich in volle overgave inleeft in dit gebeuren.
We kregen een mooie trofee in Lava die thuis een mooi plaatsje zal krijgen! Met een film van afgelopen challenge wedstrijden konden we nagenieten van ons avontuur!
Het was nog steeds slecht weer, de regen van gisteren heeft Arrecife enorm getroffen. Het was zeer pakkend om sommige foto’s op facebook te zien waar mensen tot boven hun middel in het water staan en kinderen uit een ondergelopen wagen evacueren. Ook hier in Costa Teguise zie je in het beekje wat normaal altijd droog staat het water alle de modderbrij naar beneden stromen. Een moe gevoel heerste de hele dag over mij en heb dus ook niet veel gedaan.
Het is vandaag heel erg beginnen regenen, Hier in Lanzarote kan er soms een fikse regenbui vallen maar na een uur schijnt meestal de zon weer, maar vandaag was het echter wat anders! Het water viel met bakken uit de lucht net nu ik Nautilus moest verlaten om naar mijn nieuwe verblijf in Sands Beach te Costa Teguise te vertrekken. We waren lodder nat toen we aan de receptie aankwamen met mijn bagage. The Salmon family had hun regentenu aangetrokken om me uit te wuiven aan de receptie wat wel een grappig zicht was!
Met pijn in het hart nam ik afscheid van mijn Nautilus familie. Goede vriendin Chaxi laadde mijn bagage in haar wagen en vertrokken. Onderweg werd duidelijk wat een ravage dit weer meebracht. Lanzarote was als het ware omgetoverd tot een echt spookland. Donkere laaghangende grijze wolken. Vele wegen waren afgesloten omdat ze niet meer berijdbaar waren door de modder die naar beneden stroomde. Een vriendin van Chaxi verwittigde dat Arrecife helemaal onder water stond en we een andere weg moesten nemen richting Costa Teguise.
We reden toch wel met een bang hartje verder, het bleef echter onophoudelijk regenen. We waren dan ook zeer blij toen we veilig arriveerden in Sands Beach.
De mensen van de receptie stonden me al op te wachten. Ik werd zeer warm onthaald! Ik kreeg dezelfde bungalow als vorige keer aangekregen op Palmeras 13. Ons Zenn wist de weg nog.
Het was wel een fijne thuiskomst, er stond een fleske Dafalgan (cava) op het aanrecht met de felicitaties voor mijn medailles op afgelopen spelen!
Vanmorgen werd ik wakker door het irritante geluid van een wekker, dat was ons Mie niet meer gewoon hier in Lanzarote.
Ik schoot mijn sportkledij aan een controleerde mijn materiaal nog eens voor vertrek. Vandaag geen heerlijk Marcella ontbijt, het was immers nog wat vroeg. Een boterham van de shop dan maar.
Precies op het afgesproken uur arriveerde Chaxi om me op te pikken en reden samen naar La Santa te rijden.
Onderweg genoot ik weer van de mooie uitzichten.
Het waaide redelijk hard toen we in casa Nautilus in Matagorda vertrokken maar hier in La Santa dat in het noorden gelegen is was het echt storm. Rukwinden van wel haast 50km/u denk ik.
The place to be was club La Santa het wel gekende sport hotel hier in Lanzarote. Ik herinnerde me meteen de looppiste en het zware parcours van de 10km race.
Isa kwam al aangewandeld met een enveloppe waar mijn racenummer en chip in zaten. Deze lieve dame is afkomstig uit België maar woont al menige jaren hier in Lanzarote en kan haar zeker geen ongelijk geven! Dankzij Isa heb ik mijn wheeler carrière te danken. In 2009 nodigde ze me uit om een motivating speache te geven voor de atleten en sympathisanten van de ironman. Hier kwam ze te weten dat wheelen de enige sport was die ik af en toe nog beoefende na mijn zware opstoot van de progressie van mijn aandoening. Ze spoorde me aan om deel te nemen aan de Lanzarote marathon het jaar nadien, en voila, hier zijn we si!
(met Isa op de foto)
Ik bevestigde de chip op mijn wheeler, smeerde mijn spieren nog even in met mijn BES&T sportmassage crème en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler.
Ons Zenneke kwam nog een knuffel geven, zo’n schatje!
Weliswaar bolde ik met een klein hartje richting start met deze weersomstandigheden. Koud was het niet, in tegendeel en de zon scheen op en top, maar die wind …… Vaak knarste er zand tussen mijn tanden wat constant opvloog. Niet erg zand schuurt de maag. Niet alleen het weer maar ook het parcours deed mijn hartje wat sneller slaan. 2 ronden met 4 zware hellingen en in het totaal 4 u-turn’s.
Rafa een andere rolstoelatleet en ik mochten 10 seconden voor de valide atleten vertrekken. Eerst een halve ronde op de piste en dan down hill. Na de u-turn was het stoempen geblazan om de berg weer op te geraken. De sterke zijdelingse wind maakte het nog wat moeilijker. Een kopgroepje van een 4-tal lopers haalde me in. Eén van hen struikelde haast over een kegel en grommelde. Het lijkt op de foto net alsof ik een kegelspel aan het spelen ben.
Eens ik de top bereikt had haalde ik hen weer in. Zo lagen we wisselend aan kop gedurende het hele parcours.
Ook supporters trotseerden de wind. Het geeft altijd des te meer moed als mensen je aanmoedigen, Niet alleen Chaxi met Zenn maar ook Heidi van de Nautilus receptie was speciaal naar hier gekomen om me toe te juichen, zalig gewoon!
Met een tijd van 36min reed een zeer tevreden Mie over de finish lijn aangezien de omstandigheden en dan ook rekening houdend met het feit dat ik naar de Paralympics toe enkel de sprint afstand trainde!
(Rafa en Chaxi)
Ik had veel bewondering voor een dame die een deel van het parcours voor haar rekening nam in een gewone rolstoel, fantastisch gewoon! Zo is het bij mij jaren geleden ook begonnen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik the Classic run ik Tessenderlo in mijn basket rolstoeleke reed!
De wind ging nog steeds wild tekeer, regelmatig zag je dingen wegvliegen.
We keerden terug richting casa Nautilus waar men mij ongedurig stond op te wachten uit benieuwdheid hoe mijn race verlopen was, zalig!
Na een heerlijke maaltijd met liefde bereid door ons Marcella nam ik even platte rust. Veel slaap zat er niet in. Samen met ons Zenneke genoot ik nog van een wandeling langs het strand. Wat een rustgevend gevoel de golven van de zee horen klotsen!
