Zaterdag 7 december 2013

Ik heb geslapen al seen roosje, heerlijk! Vanmorgen werd ik gewekt met een telefoontje rechtstreeks uitgezonden op Radio2. Het was een super leuk intervieuw. Maatje Johan Boskamp moest me in het kort omchrijven waarop hij meteen een antwoord klaar had: “Marieke is een wereldwijf!” Zalig gewoon, zo kennen we hem.

Zo kon ik met een big smile de dag beginnen!

Goede vriend Pascal kwam me oppikken om richting thuishaven Diest city te rijden. Ik had immers heel wat voor te bereiden voor mijn tripje naar Lanzarote!

Op korte tijd legde ik mijn kledij klaar en pakte mijn wheeler alvast in. Ik was fier op mezelf.

Moe maar tevreden keerde ik weer terug naar Pellenberg.

 

Vrijdag 6 december 2013

Ook hier in huize Pellenberg is de Sint vannacht op bezoek geweest! Op elke plateau van de patiënten had hij iets lekkers gelegd 😉

Tijdens de ergotherapie waar ik mijn transfers oefende werd ik even met mezelf geconfronteerd. Ik geraak zelfstandig op bed, op het toilet, in de auto, meestal op een onorthodoxe manier, maar het lukt alleen al op mijn koppige doorzettingsvermogen! Maar de transfers naar mijn eigen rolstoel lukken niet! Ik kreeg er de krop van in de keel want dit is een heel stuk zelfstandigheid wat ik moet afgeven. Gelukkig was de studente ergo vindingrijk en haalde er een transfer plank bij. Het was nog steeds niet gemakkelijk maar het ging. Oef!

Onmiddellijk van de ergo bolde ik naar de kinézaal voor de volgende therapie. Mijn schouder voelde goed aan. Ik ben zo blij met de vorderingen, maar toch moet ik eerlijk bekennen dat mijn gedachte bij de moeilijke transfers bleef hangen!

Na het middagmaal bereidde ik me al stiekem voor voor de training en legde alvast alles klaar en pompte de banden van mijn wheeler goed hard op.

Omstreeks 15u was coach Jo er om me op te pikken rinchting piste in Kessello. Mannekes, het was ijskoud! Maar chanse dat er “poepverwarming” is in de wagen dat ik mijn handen kan warmen onder mijn zitvlak 😉

We arriveerden iets te vroeg aan de piste maar bleven zo lang mogelijk in de wagen zitten tot dat de andere atleten ook arriveerden. Het was net een diepvries toen we uit de wagen stapten brrrr, maar zo koud! Patricia, mijn vorige kamergenootje van uz Pellenberg had ook de koude getrotseerd om een kijkje te komen nemen. Super om haar weer te zien!

Jo hielp mij in mijn wheeler die hij ondertussen al naar de piste gebracht had en snoerde mijn rug goed in. Het gaf een fantastisch gevoel om een eerste ronde al te bollen maar moest mijn wheeler weer helemaal instellen. Ik voelde na een tweede rondje dat mijn fysiek nog ver te zoeken is, maar dat is niet meer dan normaal na deze zware operatie en een dikke 4 maand revalidatie! Toch haalde ik alvast een veelbelovende maximum speed vaan 20.8 km/u! en reed maar liefst 6km in deze barkoude weersomstandigheden. Allemaal beter dan ik had durven hopen! YES, WIELEMIE IS BACK ON TRACK!!!

1

2Mijn snottebellen deden gedurende de hele training vrije val.

Eddy leefde zich volledig uit met zijn fototoestel terwijl Bart samen met mijn coaches bibberend stonden toe te kijken. Na vijf km gebold te hebben en een interview gedaan had met Luc Derden voor Het Laatste Nieuws dacht ik eigenlijk te stoppen maar net toen arriveerden de mensen van ROB tv en kon ik het niet maken om al te stoppen en deed er nog een kilometertje bij.

Woehoe, wat een overwinning! Ik had niet durven hopen dat het al zo goed zou gaan! Ik heb nog een lange weg te gaan, maar dit was alvast een super goed begin!

Haast verkleumd van de koude keerden we weer terug richting UZ Pellenberg. Honger dat ik had, niet normaal! Lang geleden dat ik me nog zo gezond moe gevoeld had, zalig!

 

Vanavond kroop ik vroeg mijn beddeke in.

 

 

Woensdag 4 december 2013

Amai, de hele nacht heb ik liggen kuchen van de kriebel in mijn keel en moest ik aan de lopende band braken. Dit is de hele dag doorgegaan, Ik voel me redelijk belabberd!

Maar toch gaf het een ongelofelijk gevoel dat ik vandaag op de website van WADA-ADAMS op mijn where-abouts kon invullen dat ik nu vrijdag in Kessel-lo zal trainen. Yeeeess!!!!! Ook al ben ik nu ziek tot en met, hier kijk ik echt wel naar uit naar dit bangelijke moment!

 

 

Zondag 1 december 2013

Aangezien ik vannacht pas rond 2u in de morgen weer arriveerde in UZ Pellenberg liet de verpleging me gelukkig uitslapen!

Ik geniet nog steeds na van die fantastische avond!

Namiddag kwam meter Lieve Bullens op bezoek. Ze probeerde mijn pijnlijke spieren te relaxen door een edelsteenmassageke,

zaaaaaaaalig!

 

Zaterdag 30 november 2013

Na de verzorging in het ziekenhuis was ik klaar om richting Tessenderlo te rijden. Mijn partner die me vergezelde naar de Nike shop was niet zomaar een dame, het was mijn lieve buurvrouw Patricia van in Pellenberg die gisteren ontslagen werd. Om geen afscheid van elkaar te moeten nemen besloten we samen naar de shop te gaan en hadden pure fun!

Het is nog steeds thuis komen bij Nike wat een zalig gevoel geeft. Tijdens het shoppen had ik weer leuke babbeltjes.

Veel tijd om rond te hangen hadden we helaas niet, er zou om 16u iemand me komen oppikken in Pellenberg om samen naar Mol te gaan waar de grote benefietactie tvv Move 2 Improve aan de gang was. Namiddag was er al een Tom Boonen & friends cyclocross tvv dit prachtige doel naar het onderzoek voor kinderen met aangeboren neuromotorische problemen.

Het was de eerste keer dat ik mijn chauffeur zonder witte schort aan zag. Een paar weken geleden legde deze lige dame zelfs nog bij mij een holter aan om mijn hartritme te controleren!

We reden samen richting Zilvermeer in Mol, the place to be. Alle sporen van de cyclocross wedstrijd namiddag waren nog te zien. We hebben blijkbaar iets gemist!

Er stond een hele grote tent waar ik heel wat Bv’s tegen kwam, leuk om hen nog eens terug te zien.

Ik mocht bij aan de eretafel van dokter Molenaers himself plaatsnemen, en zag zijn assistant na al die jaren ook weer en dat gaf een heus kippenvel moment! Zij waren de eerste dokters in mijn lijdensweg die echt iets aan mijn probleem wilden doen. Op dat moment kon ik nog een klein beetje lopen, maar hoe ?! Totaal spastinsch op de toppen van mijn tegen en voeten die volledig misgroeid naar binnen stonden, probeer daar maar een meet e lopen! Dokter Molenaers opereerde me en had een lange revalidatie voor de boeg maar met success. Ik was niet de enige patient die met 2 benen van onder tot boven in het gips lag en een stang tussen de kniën die de benen in de goede positie hielden. Ja jongens, bij het draaien voelde ik me net een kip aan het spit. Maar het wierp zijn vruchten af!

1Ik belandde jammer genoeg in 2000 door de achteruitgang dan toch definitief in de rolstoel maar als ik nu zie wat men allemaal kan verwezenlijken door ondermeer ganganalysen gaan mijn ogen open van verbazing! Om dit soort dure analyses te kunnen uitvoeren en uitbreiden is er veel geld nodig en zijn benefietacties als de deze meer dan welkom om deze kinderen een betere toekomst te kunnen bieden!

De aanwezigen in de zaal waren vooral bedrijven, dokters en BV’s. Ik vond het super nog eens een praatje te kunnen slaan met de sympathieke mensen van Vigo en Codagex die me mee klaar gestoomd hebben naar de grote IronMan van Hawaii! Kippenvel momentje dus even!

Aan tafel werd ons aperitief aangeboden (mmmm een lekker dafalganneke (cava of champagne)) dat lustte ons Mie wel!

Het was heerlijk genieten van het geweldig lekkere diner in goed gezelschap.

Verschillende bekende sportmannen hadden hun trui meegebracht om per opbod te verkopen tvv M2I. Wereldkampioenen trui van Sven Nijs, Gele trui van Jan Bakenlands, trui van de rode Duivels. Ik wist helemaal niet dat ze dit deden en vond dat er een truitje ontbrak! Die van mij misstaat niet tussen deze knallers en bood mijn shirt ook aan.

Ook de mensen die in de loop van het jaar acties ondernomen hadden kwamen met grootse fierheid hun cheque overhandigen

2Na het eten werden dokter Molenaers en ik op het podium geroepen voor een speech. De dokter begon te spreken en hoorde dat er heel wat storend lawaai was in de zaal en pikte de micro even van de dokter en sprak het volk toe!: Naast mij stond immers een fantastische man die zeer belangrijke dingen te vertellen heeft waar Move 2 Improve rond draait en wat we met het geld kunnen doen. De hele zaal was op slag stil, ik kreeg er kippenvel van!

De veiling van de truitjes kon van start gaan onder leiding van Carl Huybrechts. Er werd gretig geboden op alle truitjes. Mijn bij mijn eigen trui kreeg ik toch echt wel kippenvel toen ik zag hoeveel handjes er omhoog gingen bij de verkoop van mijn shirt! En dan gaat het niet om 10 Euro maar veel meer!!!!! Mijn truitje werd uiteindelijk verkocht aan 7500 euro en dat dan nog niet aan de minste! Aan Tom Boonen himself! Aan de micro kon ik maar op één ding komen: “Tommeke, Tommeke, wat doe je nu?” waarbij de hele zaal aan het lachen geraakte. Ja jongens wat een eer dat mijn trui even veel waard is dan de gele trui van Jan Bakelands

Na het officiële gedeelte ging de dansvoer op en kon iedereen nog eens goed uit de bol gaan! Tussen het dansen door verkocht ik nog drinkbussen met mijn handtekening op tvv M2I.

Er was veel lawaai, de mensen hadden al goed gedronken en schreeuwden erg in mijn oren als ze iets wilden vertellen wat soms pijnlijk was aan de oren. Het was ook al laat, tijd om terug richting Pellenberg te bollen!

Ik heb weer super lieve mensen leren kennen en ging met een heel fijn gevoel weer huiswaarts met een kinder orthopediste waar ik in de wagen nog een hele leuke babbel nog mee had.

Op onze terugweg kreeg ik plots telefoon. Het was een ongeruste nachtverpleegkundige van UZ Pellenberg, zalig gewoon!

Omstreeks 02U in de morgen arriveerde ik weer in casa UZ Pellenberg en was verpleegkundige van dienst Rita weer content om me te zien! Ik vertelde haar meteen het hele verhaal vooraleer ik richting dromenland ging.

Voor mij was deze M2I event een gigantisch success dat alleen nog maar meer kan groeien!

 

 

 

Woensdag 27 november 2013

Ondanks ik me nog steeds niet op en top voelde was het vandaag weer tijd om op controle te gaan bij Prof Nijs in UZ Gasthuisberg. Er was vrij vlot verkeer onderweg en in het ziekenhuis zelf ging het ook vlot zodat ik snel bij de prof in de spreekkamer zat.

Hij vroeg me te tonen wat ik allemaal al kon en fier toonde ik heel mijn kunnen. Zijn ogen schreven boekdelen. Vol verbazing keek hij toe. Bij deze zei hij dat ik zeker een maand voorsprong heb op mijn revalidatie misschien zelfs wat meer. Wij samen super fier!

Ik mag nu echt alles doen met mijn arm en schouder! Alles verloopt super, enkel mezelf opdrukken is een ramp, maar heel normaal volgens prof Nijs aangezien de grote schade aan mijn schouder. Maar hetgeen ik al wel kan is wonderbaarlijk goed.

Zo fier als een gieter keerde ik weer met de pendel richting Pellenberg waar we weer met open armen ontvangen werden. Iedereen was blij met het goede nieuws!