10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Oh boy, ik heb een vreselijke nacht achter de rug! Eéntje die ik maar liever snel vergeet! Over de hele nacht denk ik een half uurtje maximum een uur geslapen te hebben. Ik leed weer verschrikkelijk pijn in mijn rug en verloor meerdere malen het bewustzijn.
Met als gevolg van die mega slechte nacht bolde ik er vandaag een beetje bij als een zombie. Mors kapot van het gevecht tegen de pijn gedurende de hele nacht door en gedurende de dag gewoon bleef doorgaan.
Nog steeds droom ik weg met de herinnering tot mijn officiële bekroning. Wat ben ik fier!
Gisteren stond mijn telefoon niet stil. Vele mensen belden om me te feliciteren maar ook enkele journalisten belden me op.
Ik voelde me moe en had zelfs na de kiné behandeling nog veel last van mijn pijnlijke rug.
Vanavond organiseerden de mensen van het cafeteria voor de patienten een heuse “wild avond!” Ik ging er heen samen met coach Rudi en zijn lieve vrouw.
Ons Zenn had het gemunt op het opgezette vosje dat aan de inkom stond. Met staart en de haren recht omhoog besnuffelde ze dominant het ding van dominantie met een blik van: “is dat hier opgezet spel of wat?”
We werden verwend met een vers glaasje vers geperst bloedsinaasappelsap, een bordje met wildpaté en toostjes, gevolgd door een soepje met zeer fijn gesneden groentjes.
Als hoofdgerecht hert met gratin aardappeltjes en een appel met warme veenbessen.
k had net mijn hoofdgerecht opgegeten toen de filmploeg van het programma Royalty naar binnen kwamen voor een korte opname.
Tijdens de opname vertelde ik over mijn leuke ervaring bij de koning. Het duurde niet lang en was net op tijd terug voor het overheerlijke dessert! Een chocolade gebakje gesierd met frambozen! Mmmmmm!
Gisteren avond huilde ik mezelf in slaap van de pijn. Ondanks deze helse pijnen sliep ik toch iets beter dan vorige nacht, gelukkig maar! Ik had mijn energie broodnodig vandaag!
Vanmorgen werd ik opgepikt door Pascal en Greet die me naar het koninklijk paleis toe brachten.
We waren nog iets te vroeg en stonden voor een gesloten poort aan het paleis. De paleiswacht in officieel uniform paradeerde fier op en neer. Stipt elf uur werd de poort opengemaakt en werden we eerbiedig onthaald. Er was speciaal voor mij een hellend vlak gelegd om naar binnen te rollen in het paleis.
De wondermooie bangelijk grote lusters aan het plafond sprongen meteen weer in het oog! Ik zou het niet op mijn hoofd willen krijgen als die naar beneden zouden vallen 😉
Langs enkele omwegen werd ik met de lift naar de zaal gebracht waar iedereen opgevangen werd.
Hier kon ik kennis maken met de andere mensen die hun adelijke titel hier vandaag ook in ontvangst kwamen nemen.
We moesten lijn vormen in volgorde voor het naar binnen gaan bij onze koning en koninging.
Ik moet eerlijk bekennen dat mijn hartje wat sneller begon te slaan alvorens ik mijn eretitel officieel in ontvangst mocht gaan nemen.
Mijn naam werd afgeroepen en ik bolde fier de zaal binnen toen er door de micro klonk: “grootofficier in kroonorde Marieke Vervoort”
Toen ik bij de Koning en Koningin stond ik van emotie te rillen van emotie. Wat was ik blij en fier toen Koning Filip de medaille overhandigde!
Ik was zo vereerd en emotioneel er van gedaan dat hem een dike welgemeende knuffel wilde geven en zei dit ook. De woorden glipten me uit de mond. Je zag de twijfel op zijn gezicht. Hij wilde wel een knuffel geven maar ik denk dat de protocolregeltjes hem tegen hielden, zo jammer.
Na een kort babbeltje bij het officiële gedeelte werd ik naar de andere ruimte geleid waar de receptie door ging. Meteen werd een glas “dafalgan” (cava of champagne) aangeboden wat ons Mie zeker niet ging afslaan. En smaken dat het deed! Na een half glaasje steeg het al naar mijn hoofd 😉 maar kom! Hier konden we nog gezellig na praten en kwam het koningspaar ook naar binnen om met iedereen een uitgebreidere babbel te doen, echt leuk, ook om de andere mensen te leren kennen die net hun adelijke titel in ontvangst genomen hadden!
Vooraleer we terug richting UZ Pellenberg keerden, moest ik toch nog even het toilet passeren. Omdat de andere toiletten op de boven of beneden verdieping gelegen waren kreeg ik de eer mijn plasje te doen op het koninklijk toilet naast onze koning zijn kabinet.
Vanavond ontsnapte ik weer uit het ziekenhuis. Ik had het geluk uitgenodigd te worden op de voetbal wedstrijd KRC Genk – RSC Anderlecht in het stadion van Genk.
We kregen een parkeerplaats vlak voor het stadion wat wel gemakkelijk was.
Alvorens de wedstrijd begon werd er een lekker diner aangeboden.
Om de wedstrijd te volgen mochten we plaats nemen op de verwarmde tribune, gelukkig maar, het was redelijk fris buiten!
Het was bijzonder de vijf jarige Jarno de aftrap te zien doen. Hij maakte enkele maanden geleden een zware valpartij bij een thuiswedstrijd van Genk. Na een kritieke periode gaat het nu veel beter met de jongen en kon deze jongen die massaal gesteund werd door initiatieven en steunbetuigingen hier vandaag fier de aftrap doen voor een stadion vol supporters!
De wedstrijd ging van start maar na slechts tien minute speeltijd kreeg een Genk speler al de rode kaart onder zijn neus en was de fun er al meteen af en was het als het ware een potteke stamp affaire.
Iets voor het einde vertrok ik weer richting Pellenberg en miste ik de goal van Anderlecht de eindstand werd 0 – 1
Zo had ik weer een heel verhaal te vertellen tegen de verpleging bij mijn aankomst terwijl ik verzorgd werd en in mijn bedje gestopt werd.
Vannacht sliep ik niet echt denderend en vanmorgen voelde ik me in het begin alles behalve goed.
Na een zalige douche op een brancard voelde ik me al stukken beter.
Kort na de middag pikte mijn maatje Pascal me op voor een ritje naar thuishaven Diest city.
Het deed deugd om nog eens even in mijn appartementje te vertoeven en om door het stad te bollen en een heerlijke warme chocolademelk te drinken in mijn lievelingswinkeltje Chocolat Diest.
Bert bereidde in de keuken van zijn restaurant “Scampi’s Oud Diest” die ik later weer in het ziekenhuis kon opsmullen. Overheerlijk! Om duimen en vingers af te likken! Verpleging die deze overheerlijke maaltijd voor me opwarmden en brachten waren al stiekem jaloers 😉
Gisteren werd ik verwacht op het cabinet van minister Muyters. Ik kreeg als trotse winnaar samen met 10 kamper Hans Van Alphen van het sportjuweel 2012 de eer mede in de jury te zitten voor het Vlaams Sportjuweel en sportverdienste 2013. Coach Jo pikte me op in Pellenberg er reden samen naar Brussel. Mijn rug deed verschrikkelijk pijn.
Op het cabinet zat ook buiten Hans Van Alphen nog bekend volk vanuit de sportwereld, Sabine Appelmans vertegenwoordigde ook de jury. Onze minister kwam speciaal de zaal binnen om me te groeten.
De vergadering liep langer uit dan verwacht en wist me na een tijd niet meer te houden naar de pijn en verliet vroeger de vergadering. Door de files hadden we nog een lange rit richting Pellenberg voor de boeg.
Eens weer in UZ Pellenberg werd ik goed opgevangen door de lieve verpleging en kreeg ik medicatie tegen die verdomde helse pijn.
Ondanks die verschrikkelijke pijn van gisteren had ik vandaag een goede dag. Alvorens ik kiné van Isabel kreeg kon ik het 25 minuten volhouden met trainen op de rollen met mijn wheeler wat me een super goed gevoel gaf!