Nick & Simon stelden vanavond hun cd “Sterker” voor.
Ik kreeg de grote eer om aan deze 2 super knappe heren hun nieuwe cd te mogen overhandigen! Er waren heel wat mensen aanwezig op deze mooie en toch wel speciale avond voor mij.
Sterker
Run to walk again
Gisteren avond na mijn lezing op de Rotary club van Diest lag ik weer laat in bed maar wonder boven wonder was ik vanmorgen vooraleer mijn wekker irritant begon te jengelen wakker.
Vanmorgen haalde ik mijn handbike nog eens vanonder het stof voor de Run To Walk Again. Ik heb de eer met het BV team de opdracht van 8 marathons in team op 2 dagen tijd te volbrengen.
Omstreeks 7 uur vanmorgen pikte papa me op om richting Wuustwezel te rijden waar de start was. De pret zat aan de startplaats er meteen in. BV’s zoals Joël Sments, Joeri Janssen, Ben Rottiers, Nathalia, Barbara Deckx, Serge, Erika Van Thielen enz.
Ik mocht met mijn handbike de spits afbijten en de eerste 16,5km rijden. Op een papiertje zette ik mijn handtekening en kreeg een chip om. Na de groepsfoto vertrok ik met een 2 begeleidende fietsers voor en achter me met gps.
Meteen ging ik er met een vaart vandoor en schrok ik er wat van dat het nog zo goed ging! Op een bepaald ogenblik gaf het computertje zelfs 34km/u aan. Ik kon het zelf moeilijk vatten zeker na deze vermoeiende dagen! Vlakke baan reed ik variërend tussen 22 en 29 km/u wat ik best wel snel vond.
Op een mum van tijd stond ik dan ook aan mijn eindpunt in Zoersel om de chip weer door te geven aan Nathalia. Om nog wat van de sfeer te genieten kroop ik mee in de camper van Joël en reed mee tot aan het volgende wisselpunt: het revalidatiecentrum van Pulderbos. Op onze weg zagen we Nathalia lopen en draaien de ramen en riepen luidkeels om haar aan te moedigen.
In Pulderbos werden we warm onthaald door de kinderen en hun begeleiders. Ze speelden muziek en waren blij ons te zien.
De kiné herkende me onmiddellijk naar binnen om me kennis te laten maken met enkele mensen.
Buiten werden nog vele foto’s genomen. Barbara warmde zichzelf op voor haar vertrek. Ze leek best wel wat zenuwachtig. Na een tijdje kwam Nathalia aangelopen en kon Barbara vertrekken. We moedigden hen nog aan en de campers vertrokken weer naar het volgende wisselpunt. Ik keerde met papa weer huiswaarts. Morgen is het weer mijn beurt om het laatste stuk van de RTWA op mij te nemen en ik kijk er super hard naar uit!
Het hele Paralympics gebeuren heeft me een cadeautje meegegeven. Ik weet niet hoe ik het opgelopen heb, maar een doorlig wonde baart me toch wel wat zorgen. Goed alle misschien ook niet goed dat ik het niet meer voel.
De Grote ochtendshow
Omstreeks kwart na vijf deze ochtend begon mijn wekker irritant te jengelen. Ik kwam als het ware even van een andere planeet en moest even tot mijn positieven komen.
De atleten van de Paralympics werden op het BOIC verwacht voor de grote ochtendshow van Qmusic.
Cathy was mijn lieve chauffeur die me naar the place to be wilde brengen op deze toch wel heel vroege ochtend.
QMusic had een grote verassing voor ons, namelijk een immens grote taart om ons te feliciteren. Mannekes, lekker, lekker, eeeeeeeeeeeeeeeeech lekker!
Thuis komen ongelofelijk veel mensen me feliciteren buiten geraak ik geen meter verder of mensen spreken me aan, omhelzen me en beginnen soms spontaan te huilen wat erg pakkend is.
’s Avonds hoefde ik me geen zorgen te magen voor eten Bertrand en Eef pikten me op om bij hun thuis een hapje te eten, erna reden we naar de studio van radio MNM waar ik verwacht werd voor een radio programma. Ik had een leuk interview met muziek tussenin. Telkens ik aan het woord was moest ik een koptelefoon op mijn oren zetten. In het begin was het wel raar om mijn eigen stem te horen. Na een tijd werd ik het gewoon en vond ik het zelfs leuk. Naar het einde van de uitzending werd ik iets te enthousiast en mijn vinger stak tussen de hoofdtelefoon. Zonder na te denken zei ik luid: “aaaaaaaaaaah, mijne vinger zit er tussen. Ja lap zeg, iedereen die op dat moment naar deze zender luisterde kon het horen. Achteraf wel grappig eigenlijk.
Zo sloot ik mijn drukke maar super leuke dag af.
voor de show: de beursbel
Om zes uur deze ochtend liep de wekker af. Met slapende oogjes sleurde ik mezelf uit bed en maakte me klaar. Er stond op deze dinsdag ochtend iets leuks op mijn programma. Ik zou samen met marathon loper Fred en handbiker Wim de beursbel gaan luiden in Brussel. Mensen van het vtm programma “Voor de show” zouden me vergezellen voor hun opname. Ik keek echt uit naar dit gebeuren maar de geluidsman was te laat op de afspraak. Ongedurig keek ik op mijn horloge en zag de minuten verder tikken. Mijn hoop om er op tijd te zijn zakte langzaam in mijn schoenen. Voor een beursbel kan je niet te laat komen, die moet op het juiste tijdstip geluid worden.
Met de wagen gaan was ondertussen geen optie meer, we zouden al onmiddellijk lang in de file staan. Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om te gaan en was boos.
De enige alternatieve keuze dat we hadden was de trein nemen tot Brussel. Maaaaaaaaaaaaaaaaar: als rolstoelgebruiker moet je normaal minstens twee dagen op voorhand verwittigen wanneer je waar met de trein reist om op de trein te geraken. Er was geen keuze. Een neen hadden we, een ja konden we krijgen en waagden onze kans.
In het station van Diest werden we meteen verder geholpen en het was geen probleem om met de trein naar Brussel te rijden. (Als je maar een bekende kop hebt dan kan er veel ;-))
Met de trein, altijd een beetje reizen ….
Omdat we snel moesten zijn en de weg niet wisten namen we een taxi richting beurspaleis, maar dat was buiten de Brusselse files gerekend. De taxi chauffeur haalde toeren uit om tijd te winnen. Hij reed over tramspoor en wegen met grote gaten, echt zot! Toen we helemaal vast zaten in het verkeer vroeg ik of het nog ver was aan de taxichauffeur. 400m Zei hij in het Frans, eruit, snel te voet dat was de enige optie om nog op tijd te komen. Ongerust begon de taxichauffeur met luidere stem te zeggen “payer, payer!”
Net 5 minuten voor de beursbel geluid moest worden waren we ter plekke, oef, een heel hoopje stress dat van me afviel!
Samen met Frederick de marathon loper en Wim de handbiker zorgden we voor een oorverdovend geluid toen we de klok luidden. Ik denk dat ze we zelden zo’n luide en lange bel hebben gehoord.
Achteraf konden we nog gezellig napraten. Onze terugreis verliep heel wat meer ontspannend. Aan het station was alles netjes geregeld me op de trein en er weer af te helpen
We kwamen veilig van ons avontuur weer aan in thuishaven Diest.
Ik nam even mijn rust want ik had nog een druk programma. ROB tv kwam nog langs voor een interview op de lokale tv en Jaak Pijpen kwam me ook nog interviewen voor een artikel in het dierenmagazine Woef.