Man, man, man wat een dag!
Ik heb eindelijk nog eens een goede nacht gehad, heerlijk gewoon! Een mens vergeet soms hoe rijk hij is door een fatsoenlijke nachtrust te hebben!
Na 9 weken dagelijks bedbad kon ik vandaag genieten van een douche met de ergo therapeute! Zaaaaaaaaaalig het warme water over je lichaam te voelen lopen!
Na mijn ontbijt leerde ik bij de ergotherapie mijn transfer naar de tafel maken. Marco maakte kennis met mijn ongelofelijke koppige doorzettingsvermogen. Waar een ander het al lang zou opgegeven hebben zocht ik naar allerhande foefeltrucs om toch maar op die tafel te geraken! Het was geen zicht maar ons Mie is er toch maar op geraakt!
Vlak na de middag was het weer kiné time bij Isabelle. Alvorens we aan de behandeling begonnen wrong ik mezelf met de hulp van de stundent kiné’s in het smalle zitje van mijn wheeler en trok mijn handschoenen aan.
Het was zeer pijnlijk om te bollen, mijn schouder wrong echt tegen vandaag maar hield toch vol.
Isabelle hielp me weer in mijn rolstoel en behandelde mijn schouder. Op het einde van mijn behandeling kwam een crew van de Nederlandse televisie binnen voor een interview.
Vlak na de kiné reed ik samen met Annemie naar de VRT studio’s voor mijn volgende uitdaging.
Enkele weken geleden kreeg ik telefoon of ik geen zin had om deel te nemen aan een nieuw zangprogramma “Stars for life” voor VRT. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan zingen. Ik haatte vroeger het vak muziek en ken vooral “valse” noten. Maaaaaaaaaar: Het is ten voordele voor het goede doel dat je zelf mag kiezen en de deelnemers zijn enkel mensen die niets te maken hebben met zang en dat stelde me gerust.
Ik kreeg de moeilijke opdracht 2 favoriete liedjes uit te kiezen die ik dan vandaag op deze auditie moest zingen. Die dag had ik toevallig mijn Nike pet op mijn hoofd die een beetje op de pet van Ciske de Rat leek, bij deze was al één lied gekozen, als tweede vrolijk lied koos ik Jungle drums van Emiliana Torrini. Tekst, tja,…… die kende ik niet.
In de Toots studio moest het allemaal gebeuren. Door een lieve jonge dame werden we hierheen geleid. Truus Druyts had net haar auditie achter de rug en zei dat het allemaal heel goed mee viel en dat ze goed begeleid werd, waarom was ik er dan nog steeds niet gerust in? En het bleek terecht te zijn.
Toen ik de zaal binnen reed zag ik een man achter een mooie vleugel piano en drie dames achter een tafel die de jury waren. Oh, ik zou haast de cameraman vergeten.
Ik kreeg een micro in de handen en deed een babbel met de jury. Ja watte, ik had het me toch heel anders voorgesteld! De hoofdtelefoon met begeleiding van muziek dat ik in gedachten had werd enkel uitgevoerd met de begeleiding van de pianist. Ik zette mijn Ciske De Rat pet op en begon te zingen. Allé, ………. Zingen kon je het niet echt noemen. De begeleiding met de piano bracht me helemaal in de war en zong veel te snel. Door de vermoeidheid van afgelopen bijzonder slechte nachten was ook duidelijk te merken aan mijn “ahum” zangtalent 😉
Een tweede poging met de Jungle drums song. Man, man, man, dit lukte al helemaal niet. Ik viel constant over mijn woorden en had eigenlijk al meer zin om naar huis te gaan. Ik zakte bijna door de grond van schaamte.
Ik besefte maar al te goed dat ik een foute muziekkeuze gemaakt had. Maar de muziek waar ik vaak naar luister is haast onmogelijk om na te zingen door de vreemde taal. De jury vroeg of ik nog een ander lied graag hoorde en dacht meteen aan Rood van Marco Borsato waar ik zoveel herinneringen aan heb. Het werd me wel even emotioneel maar zong het toch. Dit ging me nog het beste af van de drie songs! De herinneringen van de trofee Trots van Vlaanderen die ik van Marco Borsato himself in handen mocht nemen op dit nummer en de triatlons en deelname aan de IronMan in Hawaii kwamen naar boven.
Ja watte seg, ik vrees ervoor dat ik nog een keer terug mag gaan voor de volgende ronde en hoop dat er niet te veel van uitgezonden wordt op tv!
We keerden terug naar UZ Pellenberg waar ik mijn avontuur kon delen met verpleging en andere revalidanten.