Oh boy what a storry again! Sinds maandag voelde ik me niet op en top. Niets kon ik binnen houden van eten of drinken en voelde me mega slecht. In plaats dat het zou beteren ging het eigenlijk van kwaad naar erger. Woensdag op donderdag nacht ben ik in een hele diepe slaap gesukkeld. Ik heb de verpleging van donderdag ochtend nog niet eens horen binnen kom en dan te weten dat ik zo’n verschrikkelijke bel heb! Verpleging vond me naast bed op de grond, naar het schijnt zat Zenn naast me te blaffen en duidelijk te maken dat er iets mis met me was. Verpleging en een ADL assistent hebben me weer in bed gelegd en probeerde me te wassen
en door hard op me te roepen en eens te schudden kwam maar mijn lijfke moovde de dees hier helemaal niet meer echt raar! Omdat Peggy me naar t schijnt al een paar keer had opgebeld en ik nooit de telefoon opnam wist ze onmiddellijk dat er iets niet pluis was. Ze belde in eerste instantie naar mijn ouders dat zij op de hoogte waren en ook mijn super lieve supporters Eddy en Lilianei. Ondertussen was het al donderdag late namiddag dat ik voor het eerst mijn ogen weer heel even op deed en toen kon mijn moeder met een. Geruster hart weer naar huis. Nu bleven zowieso Eddy en Liliane bij mij. Het ging van kwaad naar erger.ik was woensdag avond niet meer wakker geweest pas donderdag rond 17u werd ik heel even wakker en kwam de verpleging me ook net sonderen. Op de bureau van het wit/geel kruis was ik ook al niet komen opdagen. Iedereen was zo’n beetje in paniek aan het geraken. Ik lag weer drijfnat in bed mijn kledij kon je haast uitwringen niet te doen en de spasmen op mijn middenrif zijn het ergste, dan komt er haast geen lucht binnen. Een vreselijk gevoel van verstikking en niets kan je helpen hetgthfcbuuu
Niet gewoon nat maar echt drijfnat!
10 mei 1979 – 22 oktober 2019