Vanmorgen werd ik om 9u nuchter verwacht in uz Gasthuisberg voor een kleine ingreep. Al maanden heb ik last van een pijnlijke spastische blaas vanmorgen werd er onder lichte narcose Botox in mijn blaas gespoten. Ik kan er niet aan doen maar zo in slaap gedaan worden gaf me een zalig gevoel en moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet echt leuk vond om weer wakker te worden. Ik moet eerlijk zijn. Het gaat de laatste tijd serieus bergaf. Als ik drie goede nachten per week na mekaar heb mag ik van geluk spreken. Soms gaat het dag en nacht door. Verschrikkelijk pijnlijke spasmen over mijn gehele lichaam. Het ergste is op mijn diafragma. Niets dat je van maaltijden kan binnen houden vaak haast niet kunnen ademen omdat alles in kramp zit soms zo lang dat ik er helemaal blauw van word en de saturatie serieus daalt. Als dit lang duurt en vaak voorkomt ben ik echt bang. Schreeuwen van de pijn dat ik er soms het bewustzijn van verlies. Ik ben een heel rijk persoon met zoveel mensen die me graag zien en in die uiterst moeilijke momenten er voor me te zijn. Me te verzorgen en proberen gerust te stellen in de meest benarde situaties. Ik ben verre van depressief en kan nog steeds van elk goed moment dubbel en dik genieten maar de goede momenten worden steeds zeldzamer en denk ik vaak terug aan het goede gevoel dat ik telkens weer heb als ik in slaap gedaan wordt het even van niets meer weten even heel ver weg van alle pijn en ellende.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019