Categorie: DAGBOEK

Ik heb een mega rotnacht achter de rug! Als ik 2 uurtjes geslapen heb zal het veel zijn! Verschrikkelijke pijn in schouder en rug en daar bovenop nog eens mega spasmen hielden me goed wakker!

In de vroege avond kreeg ik kiné van Juan. Het was weer pijnlijk maar hier moeten we door! Hij behandelde niet alleen mijn schouder maar ook mijn nek en pijnlijke spieren omwille van de onnatuurlijke houding.

Aan het zwembad zag ik oude bekenden! Ann & Ron komen ook al jaren naar hier, vorig jaar deed Ann nog de was voor me! Super om hen weer te zien met hun familie!

Zenn amuseerde zich kostelijk in het zwembad en in de zee, zo mooi om te zien!

 

Wat een super nare dag!

Vanmorgen nam ik afscheid van het ziekenhuispersoneel dat me na de operatie zo in de watten gelegd heeft.

Samen met mijn ouders reed ik huiswaarts naar casa Wielemie in Diest city om er vliegensvlug mijn koffers te pakken. De confrontatie met alles wat ik nu niet meer kon was erg groot. Niet alles om zonder functie van beide benen, romp en daarbovenop ook nog maar één arm om te functioneren in het dagelijkse leven! Grrrrrr!!!!! Niet leuk!!!

Ik had me zo gehaast dat ik niet meer wist wat er in de koffer zat en het kon me eigenlijk ook niet veel schelen!

Na een heerlijk middagmaal in Oud Diest vertrokken we naar de luchthaven in Zaventem waar ik mijn reisgezel coach Jo weer zag!

Ons Thomas Cook vliegtuig stond al klaar toen we onze baggage gedropt hadden en alle controles gepasseerd waren.

Blijkbaar was er een klein foutje gebeurt en was er niet gemeld dat ik in een rolstoel zat en ons Zenneke er bij was. Als gevolg hiervan kregen we helemaal achteraan in het vliegtuig een plaats toegekend. Ik was verschrikkelijk bang voor mijn schouder op het moment dat ik in het smalle stoeltje naar mijn zitplaats vervoerd werd. Voor ons Zenn was er geen plaats, die heeft super braaf de hele vlucht op onze schoot gelegen!

Nadat we geland waren moest ik weer tot laatste wachten vooraleer we met de assistant uit het vliegtuig richting bagagezone gebracht werden.

In de aankomsthal stond een man met een bordje waarop mijn naam stond.

Jo en ik kregen de eer om met de grote autobus als enige passagiers richting Sands Beach vervoerd werden! Wat een luxe zeg!

In het hotel heerste echt het gevoel van thuis komen! Wat een warmhartig onthaal! Fijn om iedereen weer te zien! Ik kreeg mijn vaste stekje Palmeras 13 weer toegewezen. Ik was gelukkig maar toch pinkte ik een traantje weg omdat het nu toch wel heel anders is. Normaal zou ik komende 10 dagen kei hard trainen voor de memorial Van Damme, nu is het soms een beetje een mentaal gevecht omdat ik mijn plan niet kan trekken en de herinneringen naar boven kwamen.

Kiné Juan te pakken krijgen was niet zo simpel, maar eind goed al goed en kreeg een fantastische behandeling van een goed uur!

Ik was best wel moe van deze mega drukke dag!

 

Vanmorgen werd ik opgepikt door de mensen van patienten vervoer om me met bed en al naar de plaats voor mijn EEG onderzoek te brengen. Ons Zenn stal de show door de hele weg op mijn bed te blijven zitten.

Het onderzoek kende ik ondertussen al uit mijn duimpje met het vettige papje op mijn hoofd om de draden die mijn hersenwerking controleren te doen kleven.

Al snel keerden we weer terug naar mijn suite op het vijfde verdiep en kreeg ik weer heel wat lieve vrienden over de vloer die me het hart onder de riem kwamen steken, super gewoon!

 

Ons Zenneke vindt het best wel ok om me te vergezellen in het ziekenhuis. Aandacht van iedereen! Verpleging, verzorging of bezoekers die altijd wel bereid waren om mijn kleine meid uit te laten.

Haar plaatsje vlak voor de airco of languit in bed, daar kan ze precies wel aan wennen!