Able 2 sport Run

Vandaag was ik te gast op de Able2Sport run in Lede. Het was leuk om alle sportievelingen in volle actie te zien! Het kriebelde om zelf deel te nemen maar dat zou geen goed idee geweest zijn voor het wondje aan mijn zitvlak en liet mijn wheeler wijselijk thuis om niet in de verleiding te komen.

Het had ook zijn voordelen. Nu kon ik echt genieten van het begin tot het einde en iedereen aanmoedigen.

Sterker

Nick & Simon stelden vanavond hun cd “Sterker” voor.

Ik kreeg de grote eer om aan deze 2 super knappe heren hun nieuwe cd te mogen overhandigen! Er waren heel wat mensen aanwezig op deze mooie en toch wel speciale avond voor mij.

De Grote ochtendshow

Omstreeks kwart na vijf deze ochtend begon mijn wekker irritant te jengelen. Ik kwam als het ware even van een andere planeet en moest even tot mijn positieven komen.

De atleten van de Paralympics werden op het BOIC verwacht voor de grote ochtendshow van Qmusic.

Cathy was mijn lieve chauffeur die me naar the place to be wilde brengen op deze toch wel heel vroege ochtend.

QMusic had een grote verassing voor ons, namelijk een immens grote taart om ons te feliciteren. Mannekes, lekker, lekker, eeeeeeeeeeeeeeeeech lekker!

Thuis komen ongelofelijk veel mensen me feliciteren buiten geraak ik geen meter verder of mensen spreken me aan, omhelzen me en beginnen soms spontaan te huilen wat erg pakkend is.
’s Avonds hoefde ik me geen zorgen te magen voor eten Bertrand  en Eef pikten me op om bij hun thuis een hapje te eten, erna reden we naar de studio van radio MNM waar ik verwacht werd voor een radio programma. Ik had een leuk interview met muziek tussenin. Telkens ik aan het woord was moest ik een koptelefoon op mijn oren zetten. In het begin was het wel raar om mijn eigen stem te horen. Na een tijd werd ik het gewoon en vond ik het zelfs leuk. Naar het einde van de uitzending werd ik iets te enthousiast en mijn vinger stak tussen de hoofdtelefoon. Zonder na te denken zei ik luid: “aaaaaaaaaaah, mijne vinger zit er tussen. Ja lap zeg, iedereen die op dat moment naar deze zender luisterde kon het horen. Achteraf wel grappig eigenlijk.

Zo sloot ik mijn drukke maar super leuke dag af.

voor de show: de beursbel

Om zes uur deze ochtend liep de wekker af. Met slapende oogjes sleurde ik mezelf uit bed en maakte me klaar. Er stond op deze dinsdag ochtend iets leuks op mijn programma. Ik zou samen met marathon loper Fred en handbiker Wim de beursbel gaan luiden in Brussel. Mensen van het vtm programma “Voor de show” zouden me vergezellen voor hun opname. Ik keek echt uit naar dit gebeuren maar de geluidsman was te laat op de afspraak. Ongedurig keek ik op mijn horloge en zag de minuten verder tikken. Mijn hoop om er op tijd te zijn zakte langzaam in mijn schoenen. Voor een beursbel kan je niet te laat komen, die moet op het juiste tijdstip geluid worden.

Met de wagen gaan was ondertussen geen optie meer, we zouden al onmiddellijk lang in de file staan. Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om te gaan en was boos.

De enige alternatieve keuze dat we hadden was de trein nemen tot Brussel. Maaaaaaaaaaaaaaaaar: als rolstoelgebruiker moet je normaal minstens twee dagen op voorhand verwittigen wanneer je waar met de trein reist om op de trein te geraken. Er was geen keuze. Een neen hadden we, een ja konden we krijgen en waagden onze kans.

In het station van Diest werden we meteen verder geholpen en het was geen probleem om met de trein naar Brussel te rijden. (Als je maar een bekende kop hebt dan kan er veel ;-))
Met de trein, altijd een beetje reizen ….

Omdat we snel moesten zijn en de weg niet wisten namen we een taxi richting beurspaleis, maar dat was buiten de Brusselse files gerekend. De taxi chauffeur haalde toeren uit om tijd te winnen. Hij reed over tramspoor en wegen met grote gaten, echt zot! Toen we helemaal vast zaten in het verkeer vroeg ik of het nog ver was aan de taxichauffeur. 400m Zei hij in het Frans, eruit, snel te voet dat was de enige optie om nog op tijd te komen. Ongerust begon de taxichauffeur met luidere stem te zeggen “payer, payer!”

Net 5 minuten voor de beursbel geluid moest worden waren we ter plekke, oef, een heel hoopje stress dat van me afviel!

Samen met Frederick de marathon loper en Wim de handbiker zorgden we voor een oorverdovend geluid toen we de klok luidden. Ik denk dat ze we zelden zo’n luide en lange bel hebben gehoord.

Achteraf konden we nog gezellig napraten. Onze terugreis verliep heel wat meer ontspannend. Aan het station was alles netjes geregeld me op de trein en er weer af te helpen
We kwamen veilig van ons avontuur weer aan in thuishaven Diest.

Ik nam even mijn rust want ik had nog een druk programma. ROB tv kwam nog langs voor een interview op de lokale tv en Jaak Pijpen kwam me ook nog interviewen voor een artikel in het dierenmagazine Woef.