Maand: juni 2016

Het deed echt deugd om thuis weer in mijn eigen bed te slapen zonder het gesnurk van mensen in de naast je niet meer te hoeven horen en al die vreemde geluiden van de monitors waar ik aan hing en telkens als die bloeddruk meter zichzelf opblies rond mijn arm schrok ik me dood! Het was net het geluid of er een kou naast je oor begon te loeien 😜. Toch heb ik helemaal niets te klagen over mijn tijd die ik in het ziekenhuis doorbracht! De verpleging was altijd even lief en behulpzaam en hebben we af en toe het zotteke uitgehaald met Zenn dat een verpleegster met Zenn door de hal liep en zulke dingen best grappig!

Sinds vorige week donderdag ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was dood ziek toen ik opgenomen werd maar nu voel ik me toch al stukken beter! Het infuus en de bijhorende medicatie hebben goed zijn werk gedaan. Enkel mijn zwak punt mijn maag blijft me kwellen maar kreeg het goede nieuws van mijn behandelende arts dat ik vanavond weer naar huis mocht! Duuuuuus inpakken en wegwezen en natuurlijk de lieve verpleging bedanken!

Oh boy what a storry again! Sinds maandag voelde ik me niet op en top. Niets kon ik binnen houden van eten of drinken en voelde me mega slecht. In plaats dat het zou beteren ging het eigenlijk van kwaad naar erger. Woensdag op donderdag  nacht ben ik in een hele diepe slaap gesukkeld. Ik heb de verpleging van donderdag ochtend nog niet eens horen binnen kom en dan te weten dat ik zo’n verschrikkelijke bel heb! Verpleging vond me naast bed op de grond, naar het schijnt zat Zenn naast me te blaffen en duidelijk te maken dat er iets mis met me was. Verpleging en een ADL assistent hebben me weer in bed gelegd en probeerde me te wassen
en door hard op me te roepen en eens te schudden kwam maar mijn lijfke moovde de dees hier helemaal niet meer echt raar! Omdat Peggy me naar t schijnt al een paar keer had opgebeld en ik nooit de telefoon opnam wist ze onmiddellijk dat er iets niet pluis was. Ze belde in eerste instantie naar mijn ouders dat zij op de hoogte waren en ook mijn super lieve supporters Eddy en Lilianei. Ondertussen was het al donderdag late namiddag dat ik voor het eerst mijn ogen weer heel even op deed en toen kon mijn moeder met een. Geruster hart weer naar huis. Nu bleven zowieso Eddy en Liliane bij mij. Het ging van kwaad naar erger.ik was woensdag avond niet meer wakker geweest pas donderdag rond 17u werd ik heel even wakker en kwam de verpleging me ook net sonderen. Op de bureau van het wit/geel kruis was ik ook al niet komen opdagen. Iedereen was zo’n beetje in paniek aan het geraken. Ik lag weer drijfnat in bed mijn kledij kon je haast uitwringen niet te doen en de spasmen op mijn middenrif zijn het ergste, dan komt er haast geen lucht binnen. Een vreselijk gevoel van verstikking en niets kan je helpen hetgthfcbuuu
Niet gewoon nat maar echt drijfnat!

Vandaag kreeg ik leuk bezoek van goede vriendin Michelle en haar moeder. We hadden mekaar al een hele tijd niet meer gezien en hadden dus heel wat bij te kletsen! Ze had er ook aan gedacht haar kappersgerief mee te brengen! Kwam goed uit want mijn haar zag er uit als een ontplofte kerstboom 😜. Nu heb ik weer een fris mooi opgeknipt kapseltje merci Michelleke voor de fijne middag en kappersbeurt aan huis!
(Ik ben eigenlijk toch een luxepaardje he)

Pfffft, ik heb een verschrikkelijke rotnacht en dag achter de rug. Heb haast niets geslapen en de hele dag wist ik niet hoe te liggen zitten kruipen van de pijn. Niets van eten smaakte me terwijl ik iemand ben die echt kan genieten van lekker eten. En als ik dan toch het initiatief nam om iets te eten smaakte het niet echt of kwam soms degoutant het eten er soms s avonds als in zijn geheel als een soort smerige smoothy er weer terug uit omdat het gewoon niet verteerde! Echt degoutant en alles behalve leuk!

Ik heb vannacht nog eens goed kunnen slapen! Omstreeks 8u in de ochtend belde ik de ADL assistent op om me te helpen wassen en aankleden. Tijdens het wassen bleek dat mijn ogen helemaal wegdraaiden en in een mega diepe slaap viel. Ik was met geen stokken meer wakker te krijgen werd me achteraf gezegd. Ze hebben op me geroepen, in hun handen geklapt, een pijnprikkel gegeven maar de dees hier moovde niets meer zelfs als de ochtend verpleegkundige aanbelde en me verzorgde, daar weet ik ook niets meer van. Om half 10 schrok ik wakker door bel en was heel even de kluts kwijt! “Wat moet ik doen? Waarom lig ik nog in bed wat is er gebeurt?” Echt heel raar! Het waren Eddy en Liliane die me kwamen oppikken om naar de training te gaan. Ik was nog nooit zo snel aangekleed als vandaag en reden we rechtstreeks naar de piste in Kessello waar ik slechts een kwartiertje te laat arriveerde. Wat het verhaal nog miraculeuzer maakt dat ik ondanks deze bijzonder rare ochtend een mega goede training met coach Rudi heb kunnen verwezenlijken wat een goed gevoel gaf natuurlijk! No mather what happens, believe you can!