In aller ijl werd ik naar de high care afdeling in het ziekenhuis gebracht omwille van weer een epileptische crisis. Ik verstond haast niets van wAt de dokters en verpleegkundigen tegen mekaar aan het broebelen waren omdat alles in het Frans gezegd werd. Ik kreeg de ene aanval na de andere dokters en verpleegkundigen gingen heen en weer en besloten me te intuberen onder lichte narcose voor een ct scan. Ik kwam terug op mijn positieven met de buis in mijn keel en moest er echt van kokhalzen terwijl ze de buis in mijn keel vewijdereden werd er ook een maagsonde langs mijn neus uitgetrokken ik kan het je verzekeren leuk is anders!
Ik geloof dat ik eindelijk rond 5 u in de ochtend de slaap kon vatten en het ergste door was.
Dinsdag werd ik rond de middag wakker en wilde meteen weer naar mijn kamerke 9 gaan op medium care maar dat was buiten het personeel van high care gerekend voor hen moest ik op zijn minst 24 u blijven. Ik dacht dat ik gek werd! Ik had geen alarm bel, geen internet, geen gsm tv kom ik niet kijken wegens mijn slechte zicht. Geen eten, geen drinken, niets. Om de zoveel uur weer een Franse verpleger die een paar pillen in mijn lijf kwam stompen. Minuten leken uren en uren. Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap .
Maar telkens kreeg ik de drijging geen crisis doen of ge moogt niet naar uw kamer ik voelde me net een klein kind. Er werd soms heftig getrokken aan mijn benen wat geweldig pijn deed. Ik was soms echt Bang dat ze mijn getransplanteerde huid zouden beschadigen. Tegen de ochtend viel ik in slaap en kwam verpleger koen binnen gestrompeld in zijn uniform om al Spullen klaar te leggen voor het bad en medicatie. Ook Elke kwam al dag zeggen en psychologe Els kwam me ondersteunen. Ik was blij dat ik met haar een babbel kon doen over wat me overkomen was. Maar toen wist ik echter nog niet wat er me tijdens het bad te wachten stond. Ik dacht dat ik net zoals de vorige keren in slaap zou gedaan worden. Maar dat was blijkbaar niet het het geval. Met de temestas en 2 ms directen tegen de pijn moest ik het doen. Ik sloeg al helemaal in paniek bij het openknippen van de windels. Opa die al zo lang dood was stond me weer nabij. Wat een helse schrik.
Ze besloten er de meopa of zoiets bij te halen waar je even heel afwezig van wordt ik denk nog dat ik de hele keet bijeen geschreeuwd heb!
Woensdag middag was ik dan toch wel heel blij dat ik naar mijn kamer 9 mocht alhoewel ik met heel wat opgekropte gevoelens bleef zitten en mijn bezoek en luid huilende Wielemie van ellende te zien kreeg. Alles bleef als een soort filmpje terug keren.
Woensdag nacht werd ik dan ook een paar keer nat in het zweet wakker van de herbelevingen in mijn dromen.
Donderdag morgen kwam een of andere hoge piet me opdringen om opgenomen te worden in ghb om daar mijn epilepsie ook verder te onderzoeken en ik alweer hysterisch voelde worden en werd dan ook heel boos toen is een andere dokter op een fatsoenlijk met een helemaal oversture wielemie komen praten men wilde weer een volgens mij nodeloze EEG uitvoeren want er was in de verste verte geen aanval op komst. Eindelijk was er gehoor naar mijn hele verhaal wat opluchtte! Ik voelde me eindelijk begrepen. De EEG werd geannuleerd en ik kon weer tot rust komen.