Maand: juni 2014

Ik weet niet of het iets te maken heeft met mijn yoga flight ervaring van gisteren maar ik heb vannacht na lange tijd voor het eerst nog eens goed geslapen! Heerlijk gewoon! Je voelt je onmiddellijk een heel ander mens!

Vlak na de middag trok ik met enkele vrienden richting vliegplein Schaffen niet alleen om het prachtige uitzicht van de landende parachutisten te delen maar hen ook kennis te laten nemen met het fantastische gevoel van Yoga Flight!

Slage en Sky waren heel blij me terug te zien en namen meteen de tijd om een yoga flight sessie met me te doen.

Op een hele speciale wijze tilde hij me met zijn voeten en armen uit mijn rolstoel. Een moment waar ik me volledig moest overgeven aan zijn kunnen wetende dat ik zonder hem als een plumpudding op de grond zou vallen door mijn zwakke stabiliteit. Voor ik het goed besefte zweefde ik gewichtsloos boven hem. Net zoals gisteren gaf ik me volledig over aan hem met mijn blindelingse vertrouwen en deden we nog meer verschillende dingen dan gisteren. Als ik achteraf de foto’s bekijk denk ik bij mezelf “hoe is het mogelijk!” Het geeft een bangelijk gevoel! Alles werd eens uitgerokken en raakte volledig ontspannen. Van evenwicht of dergelijken moest ik me niets van aantrakken daar zorgde Slage voor. Het enige wat ik moest doen was op zijn aangegeven ritme diep in en uitademen en mijn armen in de positie zetten die hij aangaf. Voor ik het wist hing ik helemaal ondersteboven boven hem en dan omgekeerd met mijn rug naar hem het hoofd naar het plafond en dat deed hij allemaal met zijn armen en benen.

Op dezelfde speciale manier dat hij me uit mijn rolstoel haalde zette hij me er weer in, bangelijk gewoon!

Terwijl ik nog aan het bekomen was van het waas effect probeerde Dominique het ook eens uit. Je zal wel zeggen, Marieke je bent ook maar een lichtgewichtje maar met Dominique een man van 90kg deed hij net hetzelfde amazing!

Bedankt Yoga Flight Sky en Slage voor de wonderbaarlijke ervaring!

Vrienden hadden me uitgenodigd om naar een internationale skydivers meeting te komen kijken in Schaffen, omdat ik me vandaag stukken beter voelde trok ik erop af. Het was fantastisch om al di parachutisten te zien landen vlak voor mijn neus! Het deed me denken aan mijn duosprong die ik voor het eerst hier in Schaffen deed. Eén van de meest fantastische ervaringen ooit! Ik kon het me echt nog herinneren alsof het gisteren was. Mijn benen werden met tape aan mijn partner Walter zijn benen gemaakt. Met een vrachtwagen waar een bank in stond voor de parachutisten werden we naar het vliegtuig gebracht. Het opstijgen was niets maar toen de deur open ging en de aderen er begonnen uit te springen was het een angstaanjagend geluid! Mijn hart bonkte toen in mijn keel toen het mijn beurt was! Maar éénmaal uit het vliegtuig was het een enorme kick die ik voor eeuwig zal blijven koesteren! Van de moment de parachute open ging was het genieten van het prachtige uitzicht tot aan de grond. Jongens toch telkens er een groepje skydivers vertrokken met de camionette of als ik ze zag landen gingen deze gedachten door mijn hoofd!

Het is al een hele tijd geleden dat ik nog iets in mijn dagboek schreef. Niet omdat ik niets te vertellen had maar wel omwille van problemen met de gezondheid. Het begon allemaal in Zwitserland op de laatste wedstrijddag op woensdag 21 mei. Ik voelde me alles behalve lekker maar nam toch deel aan de wedstrijden waar ik me voor ingeschreven had. De callroom voor de laatste race zal ik niet snel vergeten. Stel je maar eens voor dat je last hebt van je maag en ze ineens uitgebreid zitten te vertellen over English breakfast en orange marmelade ieeeeeuuuuuuuuwwwwww mijn maag keerde helemaal binnenstebuiten!

Na de races pakten we onze koffers verder in en vertrokken we ’s anderendaags ’s ochtends weer richting België.

Vrijdag nam ik een dagje rust om de dag erna 24 mei op de Flanderscup in Lokeren te kunnen knallen. Ik voelde me echter verre van goed, ik denk dat iemand anders in mijn plaats gewoon forfait gegeven had en in zijn bed was gaan liggen, maar zo steekt ons Mie niet in mekaar. Zo wit als een lijk nam ik deel aan de wedstrijden en deelde ik een massa handtekeningen uit aan de lieve kinderen.
Bij de 400 meter race gebeurde er iets raars wat ik nog nooit eerder had meegemaakt! Ik was als een peil uit een boog zeer sterk vertrokken, klaar om records te verbreken maar de laatste 60m blokkeerden mijn armen en kreeg mijn hoepels niet meer rond gedraaid en moest ik mijn tweede plaats afgeven aan mij mannelijke tegenstanders. Het moest wel vanuit mijn nek en rug komen. Niet normaal!

Donderdag 29 mei, op deze feestdag was het wedstrijd in Sint Niklaas waar wij als wheelers weer met open armen ontvangen werden!
Ik was super benieuwd naar hoe mijn armen vandaag op de lange afstand zouden reageren. Net nu het vrt journaal stond te filmen blokkeerden mijn armen toch niet weer de tweede ronde zeker! Op het einde was het zo erg dan ik moest kiezen tussen linker of rechter arm en reed enkel op mijn linker arm verder om te kunnen finishen en om mijn gekwetste schouder te kunnen sparen!

Alles deed zo pijn, ik voelde me slecht en maakte me serieuze zorgen, ik had immers zaterdag mijn volgende wedstrijd in Oordegem! Ten einde raad belde ik dokter Frank Audoor de revalidatie arts in Diest op of hij me niet verder kon helpen. Hij nam niet meteen op wat normaal is voor zijn verlof dag, maar hij belde me ’s avonds omstreeks 23u nog terug op omdat hij aan mijn ingesproken bericht hoorde dat ik me echt wel zorgen maakte en mocht ’s anderendaags ook al maakte hij de brug bij hem terecht! Oef! Wat een pak van mijn hart!

Vrijdag, de dag voor de wedstrijd bij dokter Audoor kreeg ik nog 6 spuitjes in mijn geblokkeerde nek en rug maar ik stond toch paraat op de Flanderscup in Oordegem op zaterdag 31 mei! Ik dacht dat ik er ook nog eens last van hooikoorts had maar blijkbaar was het meer dan dat, achteraf bleek ook nog eens dat ik griep had, maar ik stond er toch maar en reed haast 2 wereldrecords zelfs in deze toestand, niet te geloven hoe ver een willeke je kan drijven!