10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Vandaag heb ik lekker niets gedaan. 100 meter plat liggen, het is eens wat anders 😉
Ik lag op een roos opblaasbaar luchtbed te genieten maar had het niet door dat het langzaam zijn lucht verloor. Toen ik met mijn achterwerk na een lange tijd op de harde grond zat was het niet meer zo leuk 😉
Wat vliegt de tijd hier toch zo snel! Ik heb alweer fantastisch goed geslapen in mijn Nautilus beddeke!
Na een overheerlijk ontbijt maakte ik me klaar voor mijn allereerste training op het Lanzarotse grondgebied. Ik had een zes tot tien km in gedachten en liet Zenn in volle vrijheid mee genieten. Het was zaaaaalig bollen langs de kust op. Ik bolde eerst richting Arrecife met wind op kop. Aan de luchthaven was het weer genieten van het zicht van de landende vliegtuigen vlak voor mijn neus. Maar door de storm van vorige week was het fietspad helemaal onder het zand gewaaid en was het echt moeilijk om erdoor te wheelen en keerde ik weer terug. Ons Zenneke haar tong schuurde ondertussen bijna over de grond van vermoeidheid, maar ik had bijlange nog geen zin om te stoppen met trainen dus zette ik Zenn af aan de Nautilus receptie en ging verder alleen op stap, allé op rol ;-).
Een big smile tot achter mijn oren, mee zingend met de muziek en af en toe een zuchtje van contentiment, yup, that’s me!
Ik was wel constant op mijn hoede voor gekke touristen die zonder kijken en nadenken plots oversteken en eventuele hobbeltjes of kuiltjes. Ja, ik zou liever niet nog een keer op mijn bek willen gaan. Die ene keer op het wk zal voor altijd in mijn geheugen gegrift zijn!
Ik had zeker niet verwacht dat mijn training zo vlotjes zou verlopen! Met een stevige tegenwind reed ik nog steeds 17km/u en raakte alle bergjes op! Met een dikke 18 km in de armen arriveerde ik weer in Casa Nautilus waar ons Zenn me vrolijk met kwispelende staart stond op te wachten en kreeg ik weer een douche van likjes.
Met haast en spoed nam ik een douche, ik had immers een afspraak bij de Zweedse kiné Christina. Ze keek met grote ogen toe toen ik mijn grootste foefel trucs boven haalde om op de behandelingstafel te geraken 😉
Ze is duidelijk gewend om met mensen met een verlamming te werken. Ze merkte meteen de hoekstand van mijn kniën op en begon deze te stretchen.Waarschijnlijk kwam dit door de vele uren zitten tijdens de vlucht en hier heb ik eigenlijk ook nog niet echt stil gezeten. Met volle overgave behandelde ze mijn schouder en maakten we alvast een nieuwe afspraak voor morgen.
‘s Middags kreeg ik de eer om met de 2 big bosses van Nautilus aan tafel te zitten en te genieten van Marcella’s heerlijke kookkunsten! Mijn Spaans is er echt op voorruit gegaan. Gisteren vertelde ik nog een mop in het Spaans en vandaag had ik een hele conversatie.
Blijkbaar heb ik wel wat aanleg voor talen. Later in de namiddag zat ik aan de receptie toen een Duits koppel uitleg vroeg. De receptionist kende geen word Duits dus stond ik haar maar te woord en met succes. Ik stond er zelf van verbaasd!
In de vroege avond besloot ik nog een wandeling te maken. Zo heerlijk die wind in de haren. Ik genoot van de zon die langzaam onder ging en een knap uitzicht gaf. Het was wel stoempen geblazen om tegen de wind in weer huiswaarts te keren en had ik alweer 6km in de armen. We zijn goed bezig, zeker toen ik op mijn Nike fuel bandje opmerkte dat ik vandaag maar liefst 6889 bewegingen achter de rug heb. In het ziekenhuis moest ik al heel veel moeite doen om aan de 2000 te geraken.
Wat een mooie dag!
Thuis neem ik altijd een inslaper om te kunnen slapen. Hier heb ik deze niet nodig gehad! Ik viel al seen blok in slaap en werd deze morgen rond 8u pas wakker, zaaaaalig gewoon!
Na een heerlijk ontbijt pakte ik mijn wheeler uit en schroefde de wielen er weer aan.
Ook vandaag kwam ons Leda me oppikken samen met een Lanzarotse vriendin Carmen om samen op trot te gaan. Goed om mijn Spaans bij te schaven! Ik schrok van mezelf dat ik zelfs een flauwe mop in het Spaans verteld kreeg!
Onze trip ging naar het prachtige Playa Blanca! De heerlijk warme zon scheen op ons bolletje!
Een glas cava heerlijk in de zon, in goed gezelschap, zicht op de boten in de haven, wat wil je nog meer? Mmmmmm, ik geniet er nog steeds van!
Gisteren zagen we al dat men hier in Lanzarote aan het opnames doen zijn voor een film. Er komt heel wat bij kijken. We zagen ze vandaag weer aan het werk op het water met een bootje met een verscheurd zeil.
Ik heb echt weer genoten van mijn dagje Playa Blanca!
Vanmorgen om 3u liep mijn wekker af. Ik wist eerst nog niet wat ik hoorde. Ik maakte me klaar voor vertrek. Papa pikte me op. Het was koud en het regende, ideaal om afscheid te nemen van België!
Op de vlieghaven werden we goed verder geholpen en ging de tijd goed voorbij en mocht ik plaats nemen in het Thomas Cook vliegtuig. Vooraan langs het raam, zo had ons Zenn ook plaats genoeg om te zitten. Ik was dood op! Ik moest vechten tegen de slaap.
Met wat vertraging stegen we op met het vliegtuig. Ik blijf het indrukwekkend vinden! Het grappige was om mezelf terug te zien in het Thomas Cook magazine met een mooi artikel.
Ons Zenn was gedurende de hele vlucht super braaf!
Ongeveer na 3.30u vliegen landden we al in Lanzarote. De personen die me kwamen helpen kende ik nog van de andere keren, geweldig!
Al snel hadden we mijn baggage en konden we verder gaan. Ik zag iemand met volle overgave naar me zwaaien. Het was Leda van Nautilus waar ik komende week zal logeren. Geweldig! Met het aangepast vervoer reden we richting Nautilus in Matagorda.
Tijd om uit te pakken en te genieten had ik niet. Leda wilde meteen met me op pad.
In mijn bungalow pakte ik mijn spullen uit en plofte mezelf op bed.
Man, man, man, ik he been verschrikkelijk rotte nacht achter de rug. Omwille van onmenselijke pijnen sliep ik hoop en al misschien een uurtje. Mijn buurvrouw kon er blijkbaar helemaal niet mee om. Telkens de nachtverpleegkundige kwam kijken of als ik een kreuntje liet begon ze te vloeken.
Deze morgen kreeg ze telefoon en maakte me uit aan de telefoon terwijl ik er naast lag en alles kon horen. Ja, leuk is anders!
Na mijn allerlaatste kiné behandeling pakte ik mijn laatste spulletjes in en nam afscheid van iedereen. In het ziekenhuis liggen is nooit leuk maar ik moet wel bekennen dat ik die lieve mensen om me heen zal missen!
Ik was dood moe van de slapeloze nacht, maar rusten zat er voorlopig niet in, ik moest immers mijn koffer nog inpakken voor mijn vertrek richting Lanzarote!
Toen alles gepakt en gezakt was kwam papa het alvast allemaal in de wagen zetten. Vanaf toen kon ik eindelijk beginnen te relaxen! Dat deed ik in Casa Iberico met een lekker dafalganneke (cava) als aperitief en om al in de mood te komen voor Lanzarote at ik een overheerlijke Paëlla!
Doodmoe kroop ik in mijn beddeke.
Mijn laatste dag in uz Pellenberg! Wat een zalig gevoel! Vandaag nam ik afscheid van mijn gigantische kaartjesmuur. Mijn ouders hielpen me met inpakken en namen al een groot deel mee naar huis. Op 4 maand tijd verzamel je toch heel wat spulletjes!