Bedankt voor jullie lieve berichtjes! Ben ondertussen weer in het hotel. Nu ben ik pas echt “gehandicapt” bedankt Kine Rudi Vervloet om mijn ontwrichte schouder weer op zijn plaats te zetten, merci coach Jo Cooman voor alle zorgen. Bedankt mama en papa bedankt BPC en Parantee om alles vanuit België zo goed te regelen! Man, man zelfs met morfine doet het verschrikkelijk pijn!
Marieke Vervoort valt in de finale van de 800m op het WK
Marieke Vervoort, die in 2012 op de Paralympische Spelen in Londen nog goud pakte, is op het WK atletiek voor mindervaliden ten val gekomen in de finale van de 800 meter. Haar val was veroorzaakt door een botsing met de Canadese Michelle Stilwell.
Ik was al vroeg wakker op deze heerlijke maandag morgen.
Voormiddag gingen we naar het stadion om naar de 800m T53 te kijken hoe zij te werk gingen. We supporterden ook voor onze Kevin die zijn nieuwe pr mocht vieren! Dikke proficiat!
Voor het middagmaal gingen we naar de tent waar we aan het buffet weer streng gecontroleerd werden dat we slechts 1 voorgerecht, 1 hoofdschotel en 1 dessert namen!
Ik had ondertussen al de truc om een voorgerechtje extra tussen mijn benen onde de plateau te zetten.
Namiddag besloot ik in te gaan rijden voor de 800m. Het gaf een super goed gevoel! Zonder me echt in te spannen haalde ik een snelheid van 20 a 21km/u, de sprintjes tegen 24km/u wat een super goed gevoel gaf!
Het was snik heet! De plageMie kwam in me naar boven en kiepte water op coach Jo en kiné Rudi 😉
We keerden terug naar het hotel. Ik was zo moe dat ik na een deugddoende douche op bed in slaap viel.
Ik genoot van de kiné die Rudi toepaste en van de rust! Na het avondmaal waagden Jo en ik me op een eerste Japanse les op de pc. Man, man, je moest ons bezig zien. Zoooo grappig!
We gingen naar het stadion en pompten mijn banden op maar om één of andere reden kreeg ik deze niet opgepompt. Aangezien ik hier geen nieuw stel wielen had monteerde ik een paar oude wielen op mijn wheeler. Man, man zo irritant! Op deze wielen zat nog harslijm op tegen het schuiven bij regen weer. Ze waren een stuk zwaarder dan mijn nieuwe wielen. Net een bulldozer nu.
Het bolde niet goed, ik reed amper 17 a 18km/u en de harslijm ging af op mijn handschoenen wat ik echt niet leuk vond!
Jo keerde onmiddellijk terug naar het hotel om andere wielen te gaan halen. Op dat moment kwam e rook iemand van het Nederlandse team met de tip de lijm met wasbenzine era f te halen. Rudi ging meteen aan het werk. Wat een schatjes allemaal!
Ik kroop terug in mijn wheeler en had beter grip, maar het slechte gevoel bleef hangen. Ondertussen was Jo gearriveerd en monteerde meteen de andere wielen op mij stoel en ging het heel wat beter!
Ik was kleddernat van het zweet, we keerden weer terug naar het hotel waar ik genoot van een deugddoende douche en ging vroeg mijn bed in.
Na het ontbijt reden coach Jo en ik naar de oefenpiste waar ik nog wat kon trainen. Ik kroop in mijn wheeler en begon in te rijden. Het was onmogelijk mijn wheeler af te stellen op de bochten en dacht dat het aan mijn wheeler lag. In eerste instantie dachten we dat het aan het nieuwe voorwieltje lag en Jo reed speciaal terug naar het hotel om mijn reserve wieltje te gaan halen. De moed zakte me even in de schoenen en was het goede gevoel even ver te bespeuren.
Jo was snel terug met het andere wieltje en deden net zoals in de pits van F1 wagens een wiel wissel. Het duurde misschien wel wat langer 😉
Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler en vertrok in hoop van zegen dat t nu wel in orde was, maar helaas pindakaas van hetzelfde laken een broek. Een atleet uit Ijsland was ook aan het wheelen en vroeg of hij ook problemen had met de afstelling van de wheeler. Hij had met hetzelfde probleem te kampen. Bij deze wist ik dat het niet aan mijn wheeler maar aan de piste lag!
Van hieruit reden we naar de wedstrijd stadion waar we de sfeer van officièle sprint nummers al konden meepikken. Knap om de lopers van de 200m uit de startblokken zien gaan op weg naar de beste positie naar de eindmeet.
In gedachten deed ik de hele startprocedure mee en voelde ik mijn hart sneller slaan.
Voor het middagmaal werden we voor het eerst met een glimlach bediend wat een veel aangenamer gevoel geeft.
Tussen 13u en 14u kregen de wheelers de kans om op de wedstrijd piste te bollen. Iedereen was duidelijk in de mood! Er waren heel wat wheelers druk bezig met hun training en het afstellen van hun wheeler.
Hier kon ik mijn racemachien gelukkig wel correct afstellen op de bochten oef!!!!!! Wat een opluchting!
Ik kon er niet genoeg van krijgen en bleef rondjes rijden.
Met een super goed gevoel keerden we terug naar het hotel waar ik kon genieten van een deugddoende douche een heerlijke massage van kiné Rudi!
Ik heb vannacht liggen woelen in bed, het was net alsof ik mijn rust niet kon vinden.
Na het ontbijt reed ik samen met Jo naar de oefenpiste die op een andere lokatie lag dan het wedstrijd stadion. Een mondobaan waar we goed op konden vlammen!
Er stond een man die net zoals op de wedstrijd met een pistool het startsein gaf. Ik reed eerst wat ronden in en oefende op deze manier erna ook mijn startjes en enkele keren 100m. Het ging super goed en haalde zelfs op deze 100m afstand zelfs een hogere snelheid dan 24km/u. Yes, ons Mie is ready voor de wedstrijden!
Na mijn training reden we richting WK stadion om nog wad paierwerk in orde te brengen.
Voor ons middagmaal begaven we ons naar de grote tent. Alweer werd er moeilijk gedaan omtrent het eten. Ik vroeg wat groentjes en pasta bij mijn gehakt schotel maar dat mocht niet omdat het gehakt in tomatensaus al zogezegd een gerecht was. Grrrrrr, kleuter toestanden of machtsmisbruik maar wat ik er van weet dat iedereen er van baalt!!!!
Namiddag nam ik mijn platte rust, ‘s avonds vond immers de officièle openingsceremonie plaats waar ik de eer kreeg de Belgische vlag te mogen dragen!
Om 17.00u werd iedereen op het domein verwacht om de lange laan af te gaan op zoek naar de vlag van je eigen land. De Fransen dachten al dat we van Duitsland waren.
Aan onze vlag ontmoetten we de rest van de Belgische delegatie.Wachten, wachten, en nog eens wachten. We hoorden dreigende onweersrommelingen in de lucht.
Niet veel later begon het te regenen. Gelukkig hadden we net ervoor nog poncho’s gekregen die nu echt wel van pas kwamen. Het waren van die doorschijnende, schoon zicht hoor, net alsof iedereen een condoom over zijn T-shirt getrokken had.
Het was wel een beetje een domper in de sfeer.
Na heel lang wachten mochten we land per land toch de piste betreden voor de parade. We gingen door een erehaag van vrouwen en mannen in oude klederdracht en met een sable helemaal verregent ocharme!
Zenn hield mijn benen droog door op mijn schoot te zitten. Het is en blijft toch wel iets speciaals als je per land aangekondigd wordt en een aanmoedigend applaus krijgt van toeschouwers!
Er stonden allemaal stoelen waar we mochten plaatsnemen. Vlak voor de mensen gingen zitten werd er het overtollige water afgedaan.
Een staande ovatie voor de Franse delegatie die binnen kwam, mooi om te zien!
We kregen verschillende toespraken te horen, ondertussen was het gelukkig opgehouden met regenen! Zenn zag er wel meer zee otter uit dan hond, maar kom! Ze knabbelde lustig op haar been en trok haar van niets iets aan.
Een operazanger, een gymnast en muzikaal optreden kregen we te zien. Tot slot werd de IPC vlag naar binnen gedragen en keerde iedereen weer doorweekt terug naar het hotel.
Ik heb alweer heerlijk geslapen tussen mijn D!nasleep kussentjes, echt wel de maxx hoor!
Na het ontbijt besloten we naar de oefenpiste te gaan daar we vandaag niet op de officiële piste mochten. Man, man, man, regenen dat het deed, mijn zin was meteen over! Je zag er ook geen enkele wheeler zijn training doen. Ik had geen zin om risico’s te nemen voor een verkoudheid of doorslippen met de armen en besloot weer terug te keren naar het hotel om er weer mijn rust te nemen en plofte weer languit op bed.
Op de middag zag ik mijn ouders die op doorreis waren richting Marseille, ze waren zo lief om nog wat spulletjes van België meet e brengen.
Ondertussen zagen we scheel van honger en reden we naar de tent op het domein van het wk en waren we al voorbereid op het strenge toezicht dat we slecht 1 stuk van elk op de plateau zouden nemen, echt een gevangenis gevoel! Ik kan het je verzekeren, een topatleet van zwaar kaliber gaat hier met honger naar buiten!
Geregeld waren de ogen op onze plateau gericht, jongens toch! Na het middagmaal brachten we nog enkele dingen in orde. Het was ondertussen gelukkig opgehouden met regenen. Zodra mijn eten wat gezakt was waagde ik me aan een kleine training op een nabije oefenpiste die speciaal aangelegd is om op te warmen. Het gevoel zat goed, ik voel me sterk, ik ben er klaar voor!
Men is hier al in volle voorbereiding naar de openingsceremonie voor morgen. Helicopters vliegen af en aan en landen naast de piste. Net een plaatselijke windhoos.
In het grootwarenhuis op onze terugweg naar het hotel werd ik weer haast buiten gezet omdat ik Zenn mee naar binnen genomen had. Ik heb het meerdere keren moeten uitleggen met handen en voeten dat Zenn een hulphond is en niet geweigerd mag worden.
Ik genoot van een douche en mijn welverdiende rust!
