10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Het was nog steeds slecht weer, de regen van gisteren heeft Arrecife enorm getroffen. Het was zeer pakkend om sommige foto’s op facebook te zien waar mensen tot boven hun middel in het water staan en kinderen uit een ondergelopen wagen evacueren. Ook hier in Costa Teguise zie je in het beekje wat normaal altijd droog staat het water alle de modderbrij naar beneden stromen. Een moe gevoel heerste de hele dag over mij en heb dus ook niet veel gedaan.
Het is vandaag heel erg beginnen regenen, Hier in Lanzarote kan er soms een fikse regenbui vallen maar na een uur schijnt meestal de zon weer, maar vandaag was het echter wat anders! Het water viel met bakken uit de lucht net nu ik Nautilus moest verlaten om naar mijn nieuwe verblijf in Sands Beach te Costa Teguise te vertrekken. We waren lodder nat toen we aan de receptie aankwamen met mijn bagage. The Salmon family had hun regentenu aangetrokken om me uit te wuiven aan de receptie wat wel een grappig zicht was!
Met pijn in het hart nam ik afscheid van mijn Nautilus familie. Goede vriendin Chaxi laadde mijn bagage in haar wagen en vertrokken. Onderweg werd duidelijk wat een ravage dit weer meebracht. Lanzarote was als het ware omgetoverd tot een echt spookland. Donkere laaghangende grijze wolken. Vele wegen waren afgesloten omdat ze niet meer berijdbaar waren door de modder die naar beneden stroomde. Een vriendin van Chaxi verwittigde dat Arrecife helemaal onder water stond en we een andere weg moesten nemen richting Costa Teguise.
We reden toch wel met een bang hartje verder, het bleef echter onophoudelijk regenen. We waren dan ook zeer blij toen we veilig arriveerden in Sands Beach.
De mensen van de receptie stonden me al op te wachten. Ik werd zeer warm onthaald! Ik kreeg dezelfde bungalow als vorige keer aangekregen op Palmeras 13. Ons Zenn wist de weg nog.
Het was wel een fijne thuiskomst, er stond een fleske Dafalgan (cava) op het aanrecht met de felicitaties voor mijn medailles op afgelopen spelen!
Vanmorgen werd ik wakker door het irritante geluid van een wekker, dat was ons Mie niet meer gewoon hier in Lanzarote.
Ik schoot mijn sportkledij aan een controleerde mijn materiaal nog eens voor vertrek. Vandaag geen heerlijk Marcella ontbijt, het was immers nog wat vroeg. Een boterham van de shop dan maar.
Precies op het afgesproken uur arriveerde Chaxi om me op te pikken en reden samen naar La Santa te rijden.
Onderweg genoot ik weer van de mooie uitzichten.
Het waaide redelijk hard toen we in casa Nautilus in Matagorda vertrokken maar hier in La Santa dat in het noorden gelegen is was het echt storm. Rukwinden van wel haast 50km/u denk ik.
The place to be was club La Santa het wel gekende sport hotel hier in Lanzarote. Ik herinnerde me meteen de looppiste en het zware parcours van de 10km race.
Isa kwam al aangewandeld met een enveloppe waar mijn racenummer en chip in zaten. Deze lieve dame is afkomstig uit België maar woont al menige jaren hier in Lanzarote en kan haar zeker geen ongelijk geven! Dankzij Isa heb ik mijn wheeler carrière te danken. In 2009 nodigde ze me uit om een motivating speache te geven voor de atleten en sympathisanten van de ironman. Hier kwam ze te weten dat wheelen de enige sport was die ik af en toe nog beoefende na mijn zware opstoot van de progressie van mijn aandoening. Ze spoorde me aan om deel te nemen aan de Lanzarote marathon het jaar nadien, en voila, hier zijn we si!
Ik bevestigde de chip op mijn wheeler, smeerde mijn spieren nog even in met mijn BES&T sportmassage crème en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler.
Ons Zenneke kwam nog een knuffel geven, zo’n schatje!
Weliswaar bolde ik met een klein hartje richting start met deze weersomstandigheden. Koud was het niet, in tegendeel en de zon scheen op en top, maar die wind …… Vaak knarste er zand tussen mijn tanden wat constant opvloog. Niet erg zand schuurt de maag. Niet alleen het weer maar ook het parcours deed mijn hartje wat sneller slaan. 2 ronden met 4 zware hellingen en in het totaal 4 u-turn’s.
Rafa een andere rolstoelatleet en ik mochten 10 seconden voor de valide atleten vertrekken. Eerst een halve ronde op de piste en dan down hill. Na de u-turn was het stoempen geblazan om de berg weer op te geraken. De sterke zijdelingse wind maakte het nog wat moeilijker. Een kopgroepje van een 4-tal lopers haalde me in. Eén van hen struikelde haast over een kegel en grommelde. Het lijkt op de foto net alsof ik een kegelspel aan het spelen ben.
Eens ik de top bereikt had haalde ik hen weer in. Zo lagen we wisselend aan kop gedurende het hele parcours.
Ook supporters trotseerden de wind. Het geeft altijd des te meer moed als mensen je aanmoedigen, Niet alleen Chaxi met Zenn maar ook Heidi van de Nautilus receptie was speciaal naar hier gekomen om me toe te juichen, zalig gewoon!
Met een tijd van 36min reed een zeer tevreden Mie over de finish lijn aangezien de omstandigheden en dan ook rekening houdend met het feit dat ik naar de Paralympics toe enkel de sprint afstand trainde!
Ik had veel bewondering voor een dame die een deel van het parcours voor haar rekening nam in een gewone rolstoel, fantastisch gewoon! Zo is het bij mij jaren geleden ook begonnen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik the Classic run ik Tessenderlo in mijn basket rolstoeleke reed!
De wind ging nog steeds wild tekeer, regelmatig zag je dingen wegvliegen.
We keerden terug richting casa Nautilus waar men mij ongedurig stond op te wachten uit benieuwdheid hoe mijn race verlopen was, zalig!
Na een heerlijke maaltijd met liefde bereid door ons Marcella nam ik even platte rust. Veel slaap zat er niet in. Samen met ons Zenneke genoot ik nog van een wandeling langs het strand. Wat een rustgevend gevoel de golven van de zee horen klotsen!
Het is weer weekend, en dat wil zeggen dat ons leda weer tijd kan vrij maken om samen met Carmen en mij op pad te gaan.
Vandaag bezochten we het dierenasiel Sara Lanzarote
Vandaag ging ik op stap met Heidi en Angie.
Het was een heel avontuur! We reden off road naar Bosquicillo, het zogenaamde bos in Lanzarote. Veel bos heb ik niet gezien maar heb wel genoten van de adem benemende mooie uitzichten.
Ik kon met mijn rolstoel maar net tussen de rotsbokken op de grond.
Ons Zenn ging ook op de snuffel tour, ik was maar bang dat ze de berg af zou totteren.
Deze plaats was ondertussen omgetoverd tot dé picknickplaats van velen. Een heuse speeltuin voor de kinderen en zelf een reuzen bbq.
We zetten onze tocht verder naar Las Nieves waar er ook bijzonder mooie zichten waren. Echt genieten geblazen dus!
Voor we weer huiswaarts reden maakten we een tussenstop in Haria om er lekker te smullen van tapas wat een fijne dag!
Het valt me op dat het eiland er groener en groener uit begint te zien!
Tijdens een siesta op mijn beddeke genoot ik nog na van deze super leuke momenten!
Vanmorgen genoot ik van een training langs de kuststrook, het was genieten en afzien tegelijkertijd want het was best wel hard opboksen tegen de stevige wind!
Namiddag bolde ik tot Puerto Del Carmen city waar ik in het sportcentrum van Fariones verwacht werd voor een massage van Juan. Het was 6km enkel met mijn gewone rolstoeleke, maar was er eigenlijk snel.
De kiné beurt van juan deed wonderen, hij paste ook osteopathie toe op mijn nek wat me verloste van de hoofdpijn waar ik al enkele dagen last van had.
Met de training van vanmorgen meegeteld heb ik alweer 26km in de armen en kroop moe mijn beddeke in.